FanFic.nl

Frozen Love • One Direction | Harry Edward Styles.

Chapter 5 -

-Amy Jones -
Voorzichtig opende ik mijn ogen, maar sloot ze meteen weer door de zon die in mijn ogen prikte. Ik probeerde recht te komen uit het bed, maar na ik aanvoelde dat dit onmogelijk leek, liet ik me met een diepe zucht terug in het bed vallen. Dat eens kraakte door de val. Zachtjes sloot ik mijn ogen weer om gisterenavond te overlopen. De jongens hadden me gered, terwijl ik niet gered wou worden. Ik wou dood, ik wou naar mama. Ze mochten me niet geholpen hebben, ze moesten me laten gaan hebben. Ik had niets meer om voor te leven op papa na. En dan nog die was drukker met zijn job dan met mij. Dit wou ik niet. Ik wou een normaal leven en ik kreeg dit. Mama waarom ben je ver weg, waarom liet je ons hier zo achter. Waarom? Duizenden vragen zonder antwoorden spookten door mijn hoofd. En allemaal dreven ze me tot het nutteloze antwoord ‘ik weet het niet’. Alles leek nutteloos. Wat was er nog zinnig aan leven? De littekens van toen droeg ik voor altijd met me mee, nooit zou ik ze kwijtraken. Ze waren als een brandmerk in mijn huid. Waarmee de brandende pijn te vergelijken viel met de pijn, het verdriet, de angst,….

Geschrokken vlogen mijn ogen open, toen ik een zacht klopje op mijn deur hoorde. “Binnen.”� Antwoordde ik met een schorre stem. Een jongen met krulletjes kwam de kamer in met een boeket bloemen in zijn handen. Harry. “heey”� fluisterde hij zachtjes toen hij voor mijn bed stond. Ik schoof wat op zodat hij op de zijkant van het bed kon gaan zitten. “Gaat het al beter.”� Vroeg hij. Ik gaf een kort knikje. “Deze zijn voor jou.”� Zei hij en reikte me de bloemen aan. “Dankjewel Harry”� glimlachte ik. “Ik haal beneden wel een vaas.”� Zei hij en verliet de kamer, om even later weer binnen te komen met een vaas met het boeket bloemen in. Hij zette de vaas neer op mijn nachttafeltje en kwam toen weer naast me op het bed zitten. “Je deed ons behoorlijk schrikken gisterenavond. Wat was er nu net aan de hand volgens de dokter?”� vroeg hij na een kleine stilte. “ Samenloop van alles, stress en mentaal enz.”� zei ik zachtjes. “Oh, beetje rustiger aan doen dus?”� Ik knikte even. “Dan doe je dat maar best hé.”� Zei hij lachend. “De rest komt wel een andere keer ook eens. Ik moet nu gaan want we moeten nog opnemen”� zei hij meteen erna. “Oke.”� Fluisterde ik. Hij drukte zijn zachte lippen op mijn wang en keek me in de ogen. Ik verdronk in zijn lieve ogen. Hij verliet de kamer, maar liet mij me een hemels gevoel achter.

Reacties: