FanFic.nl

Frozen Love • One Direction | Harry Edward Styles.

Chapter 8 -

“voorzichtig”� hoorde ik iemand geschrokken roepen. Mijn ogen schoten open en verward keek ik rond. “Laat maar.”� Zei Louis nu. Ik keek vreemd rond. “Niks aan de hand hoor. We waren gewoon wat aan het opruimen en Harry van onder je proberen krijgen. “ lachte Zayn. Ik knikte even en draaide me dan gewoon weer goed in het deken en sloot mijn ogen. “Slaapwel”� mompelde ik nog. Iemand drukte zijn lippen op mijn wang en fluisterde: “Slaapwel lieve Amy.”� In mijn oor. Spijtig genoeg was ik al te ver weg om nog te beseffen wie het was.

Ik werd gewekt door de klanken van Waka waka die door de kamer schelden. Ik draaide me op mijn rug en drukte de wekker uit. Waarom stond dat ding in godsnaam gezet? Ik moest er toch niet uit? Maar toen ik mijn blik door mijn kamer liet glijden werd het al snel duidelijk, welke duiveltjes hier echter zaten. De fijne krulletjes van Harry schoten boven mijn bed uit. De andere jongens keeken me lachend aan. Ik hield mijn wijsvinger tegen mijn lippen gedrukt en sloop naar de rand van mijn bed. Waarna ik mijn handen op Harry’s schouders legde en hard boe in zijn oor riep. Spijtig genoeg voor mij faalde mijn actie serieus toen hij me aan mijn schouders naar beneden trok en ik recht op zijn schoot landde. Iedereen schoot hard in de lacht, maar ik keek wat beduusd rond. Dit had ik niet verwacht en daar bovenhop had dit geen goed aan mijn hoofd gedaan. Lichte vlekjes verschenen voor mijn ogen. Ik greep me vast aan Harry zijn schouders en wou nog net de woorden help zeggen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik zakte weg in een zwarte roes. Recht op Harry’s schoot.

“Amy?”� hoorde ik een stem zacht vragen en een zachte tik op mijn wang volgde. Mijn ogen vlogen open en meteen schoot ik recht om adem te halen, waardoor ik hard begon te hoesten. Harry hield me stevig vast. “Shht kalmeer.”� Zei hij zacht maar toch duidelijk. Hij kon me enigszins bedaren met zijn woorden. De jongens zaten ook al rond me, en duwden me terug neer op Harry zijn schoot. Tranen welden in mijn ogen op, door mijn plotse paniekaanval. Louis trok me voorzichtig recht en nam me in een omhelzing. Ik snikte tegen zijn schouder aan, terwijl zijn hand geruststellende bewegingen maakte op mijn rug. Hij fluisterende kalmerende woordjes in mijn oor, waarmee hij me enigszins gekalmeerd kreeg.

Eens gekalmeerd keek ik Harry aan. Zijn gezicht stond schuldbewust. “He, Je moet je niet schuldig voelen. Het was mijn eigen fout. “ zei ik met een hese stem. Hij keek op en lachte eens waterig. “Sorry.”� Fluisterde hij nogmaals. Je zag duidelijk dat hij zich nog steeds schuldig voelde. Voorzichtig kroop ik naar hem toe en omhelsde hem. “Kwel jezelf niet. Het kan geen kwaad.”� Fluisterde ik zachtjes in zijn oor en woelde eens door zijn haar. Hij liet een kreetje recht in mijn oor en begon meteen zijn haar goed te leggen. Dramaqueen. “Auw, Harry ik hoef niet doof.”� Snauwde ik nu wat pissig. “sorry”� piepte hij meteen. Ik begon uitbundig te lachen. “Het was maar een grapje, maar ik moet inderdaad wel niet doof.”� Lachte ik grijnzend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.