FanFic.nl

Frozen Love • One Direction | Harry Edward Styles.

Chapter 10 -

-Harry Styles -
“Is het eigenlijk wel nog normaal dat ze zoveel slaapt?”� vroeg Niall opeens door de stilte heen. “Ze heeft de laatste tijd veel meegemaakt he.”� Antwoordde Liam. “Ze kan de rust wel eens gebruiken denk ik.”� Zei Louis. “Inderdaad, morgen is ze misschien alweer de oude omdat ze kunnen rusten heeft.”� Stemde ook Zayn in met wat er gezegd werd. Ik knikte enkel eens zacht om haar niet wakker te maken. Haar ademhaling was rustig en haar borstkas ging zachtjes op en neer. Ik kon mijn ogen niet van haar af houden. Voorzichtig streelde ik met mijn vingers door haar lange haren. Op een gegeven ogenblik werd haar ademhaling gejaagd en begon ze wat raar te bewegen. Het bleef aanhouden. Ik besloot om haar wakker te maken, want ze was duidelijk niet leuk aan het dromen. “Amy”� fluisterde ik haar zachtjes toe. Ze schoot ineens verwoed recht waardoor ze tegen me opvloog. “Rustig”� zei Liam toen ze verwilderd begon te bewegen. Haar wangen kleurden zacht rood. “Sorry Harry.”� Fluisterde ze moeilijk en beet wat op haar onderlip. Ik schudde mijn hoofd even als teken dat het niks was. Ze ging terug liggen en klampte zich half vast aan mijn shirt. Niet dat ik er een probleem mee had, van mij mocht ze alles. Het enige wat ik wou weten is wat er haar net zo deed schrikken. Hetgeen wat ze gedroomd had, had haar duidelijk van streek gemaakt. Het viel af te lezen uit haar ogen toen ze recht schoot en nu ze haar kleine zachte handen aan mijn shirt had vastgeklampt, werd het me alleen maar duidelijker. Maar de kans dat ik het ooit te weten ging komen … die was maar klein.

Even later was haar ademhaling weer normaal en sliep ze alweer. De jongens waren een gesprek aan het voeren op een zachte toon. “Slaapt ze weer?”� vroeg Liam die naast me zat. Ik knikte en glimlachte naar hem. “Jongens, niet te luid he. Ze slaapt terug.”� Sprak hij de andere jongens toe. Ze knikten allemaal begrijpend. Nu ze hier zo lag, besefte ik nog meer dan ervoor dat ze speciaal was. Meer dan speciaal, ook al liet ze niet in haar hoofd kijken. Ze sloot zich grotendeels af van alles en iedereen op vlak van gevoelens en gedachten. Haar gewoon troosten was genoeg voor haar, ze vond het niet nodig om er een verhaal bij te brengen, of een uitleg. En dat kon je haar ook niet kwalijk nemen. Het was een teken dat het te moeilijk was, of ze het (nog) niet wou vertellen. En dat was haar keuze. En misschien wel haar belofte aan zichzelf.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.