FanFic.nl

One Direction

009

-Ariana-


Mijn notities? Wou ik vragen, maar Harry was al doorgelopen. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en opende mijn notities. Ik had er vier. Twee waren er van vriendinnen die wat in mijn telefoon hadden gezet, een was een msn van een vriendin en de andere heette ‘Sorry’. Die was nieuw, dus opende ik hem. Er stond:
Lieve Ari (zo noemde je vriendin je, dus ik dacht dat dat je naam wel zou zijn), het spijt me heel erg van gisteravond, ik bedoelde het niet beledigend of arrogant. Ik wil je heel graag uitleggen waarom ik dan wel zo snel weg wilde. Ik heb mijn nummer in je telefoonlijst gezet, sms me alsjeblieft ‘ja’ als je naar me wil luisteren? .xx Harry
Ik vond het lief dat hij zoveel moeite had gedaan. Ik keek in mijn telefoonlijst, en ik zag inderdaad Harry’s nummer staan. Ik wilde hem al ja smsen, maar toen bedacht ik me dat ik hem nog even moest laten wachten. Anders dacht hij vast dat ‘ie alles kon maken. Ik liep weer terug naar Jess en Alex. Jess begon te springen. “Zooooooooo gaaf dat we Harry ontmoet hebben hé!!! En we hebben nog wel een foto! Stuur hem straks wel naar mij hé!!”� Ik deed enthousiast mee, anders zou ze zich natuurlijk afvragen wat er was. “JAA, en hij heeft mijn telefoon ook heel erg lang vast gehouden, die blijf ik echt voor altijd houden!”� Terwijl ik en Jess aan het fangirlen waren keken onze moeders en Alex ons een beetje raar aan. Alex vroeg aan Jess’ moeder “doen ze dat altijd?”� Onze moeders begonnen te lachen. “Ja, die twee zijn altijd zo als het om One Direction gaat…”� zei Jess’ moeder. Ik keek op mijn telefoon, het was 8 uur. We waren hier dus al een uur. Mijn moeder zag dat ik naar de tijd keek en vroeg “zullen we maar gaan, we zijn hier al zo lang.”� Iedereen was het daar wel mee eens, dus liepen we terug naar onze kamers. We gingen allemaal in de kamer van onze moeders zitten en kijken wat we vandaag allemaal zouden doen. “Kunnen we niet even zwemmen nu?”� vroeg Jess. Dat vonden ik en Jess ook een goed idee, maar onze moeders hadden daar niet zo’n zin in. “Er is een rommelmarkt in de stad, ik dacht dat wel daar wel heen konden”� stelde mijn moeder voor. Dat wou Jess’ moeder ook wel. “Kunnen wij dan niet zwemmen?”� vroeg Jess. Eerst deden onze moeders wel een beetje moeilijk omdat het een vreemd land was, maar omdat we met zijn drieën waren en beloofde bij elkaar te blijven mocht het uiteindelijk toch.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.