Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Instrumental » Drunk mistake
Instrumental
Drunk mistake
Tessa
Met Nicole aan mijn arm gaan we richting de club om eens goed los te gaan. Stiekem heb ik hier een ontzettend schattig -al zeg ik het zelf- rokje voor aangetrokken, omdat een spijkerbroek mijn humeur verpest. Ik ga er niet vanuit dat mensen mij hierdoor gaan herkennen. De Aziaat naast mij is ook in haar vertrouwelijk zwart gegaan, en niemand valt dat op, toch? Maar dat komt misschien omdat zwart de uitgaanskleur is.
Yasmine, Dorien en Rianne zitten in een diep gesprek die hun lachkriebels laat opkomen. Het laat me mee grinniken en luister dan weer naar Nicole die druk over het alfabet praat; ze snapt de volgorde niet en vraagt aan mij waarom het niet begint met de letter Z en eindigt met de A? Ik zeg dat ik er later op terug kom, eerst moet er meer alcohol in mijn systeem -of Rianne mag het oplossen.
Aangekomen in de club zoeken we eerst een tafel op om de sfeer te pakken te krijgen. Dorien is in ieder geval op de goede weg.
“Bloody Mary voor iedereen.”¯ De bassist zet het dienblad met de bestelde drankjes op tafel die vol staat gekrast met namen en hartjes. “Ik wil gelijk een toost uitbrengen. Op Yazz, omdat ze eindelijk iets toegeeft.”¯ De gitarist geeft de bassist een duw, maar moet wel lachen. “Op onze toekomst die er naar mijn mening erg kleurrijk uit gaat zien. En op deze avond die we helemaal op zijn kop gaan zetten!”¯
“Proost!”¯
De barman is een tweede keer langsgekomen om de opgestapelde glazen op te halen en een nieuwe bestelling aan te nemen.
Mijn hoofd lijkt vol met helium te zitten. Het is licht en alles klinkt grappig. Met een hand onder mijn hoofd en een grote glimlach op mijn lippen kijk is naar Rianne. Ze staat verderop diep in gesprek met een jongen die haar aandacht heeft weten te trekken. Haar lange, zwarte haren gooit ze verleidelijk naar achteren [nu kan ze dat eindelijk] en lacht om alles wat hij zegt. Het doet haar tweeling naast mij voor kort mopperen, want ze ziet ook wel wat in de jongen -het zal eens niet- die haar zus aan de haak heeft geslagen.
“Vind je die barman niet leuk?”¯ vraag ik en geef een elleboogstoot tegen haar arm.
“Jawel, maar die is Dorien aan het pesten.”¯ Ze wijst met haar duim naar achteren, wat mij mee laat draaien en zie inderdaad Dorien op een barkruk zitten, sjansend naar de jongen met een theedoek over zijn schouder. Hij weet niet waar hij heen moet kijken en gaat snel naar een man die wil bestellen.
“Wat een duivel is het ook,”¯ grinnik ik. “Maar waar is Yas dan?”¯ Zoekend door de club vind ik haar uiteindelijk op de dansvloer, proberend iets naar haar smaak te vinden. Een gezette vrouw komt haar kant op die meer interesse toont dan alleen maar dansen. De ogen van Yasmine vindt onze blik en trekt dan een vies gezicht. Ik schiet met Nicole hard in d lach en laat mijn vuist op de tafel rammen.
“Dit werkt echt niet. Ik trek alleen maar vervelende jongens aan en butches met dit apenpakkie. Normaal krijg ik de mooiste vrouwen achter mij aan,”¯ ze heeft nog steeds last van ego problemen, “dit ben ik echt niet gewend.”¯
“Kop op, het is niet het einde van de wereld.”¯
“Niet het einde? Dan zitten we duidelijk op een andere lijn.”¯ Yasmine duwt mij van de stoel af en ik beland zo met mijn hoofd onder de tafel. “Dat bedoel ik,”¯ grijnst ze wijzend naar mijn hoofd.
“Ha-ha. Wees blij dat het een butch is die achter je aan gaat en niet Tom.”¯ Het gezicht van de gitarist zie ik verkrampen.
“Ik heb beloofd om niet chagrijnig te reageren wanneer we het over hun hebben. Dus dat ga ook niet doen.”¯ Triomfantelijk kruist ze haar armen voor haar borst. Ze vraagt om in de maling genomen te worden.
“Oh..uhm.”¯ Van haar kijk ik naar langs haar heen en blijf me daar op focussen. Yasmine ziet mijn blik en trekt wit weg, haar masker is er niets bij. Na een tel durft ze zich om te draaien om te zien wat er achter haar speelt. Wanneer ze goed heeft gekeken kijkt ze terug naar mij met een verdwaasde blik in haar ogen. Ik kan mijn grijns niet meer inhouden.
“Trut! Je gebruikt me gewoon!”¯ Net op tijd ontwijk ik een haal van haar en krabbel vlug overeind om mij in de dansende menigte te verstoppen. Ik hoor haar achter mij foeteren, maar haar stem verdwijnt vrijwel gelijk. Verbaasd kijk ik om en zie Yasmine stil staan en weglopen. Door mijn onoplettendheid knal ik tegen iemand aan.
“Sorry!”¯
“Geeft niet.”¯ De lange jongen draait zich om en kijkt me aan met zijn bruine ogen. Even weet ik niet wie er voor mij staat, maar zie dan dat het de zanger van Tokio Hotel is. Hij heeft geen make-up op, vandaar dat ik hem niet kende.
Ik wil mij excuseren, maar hij vraagt in mijn oor, wanneer ik langs hem heen wil gaan, of hij een drankje kan aanbieden.
“Ik ben eigenlijk opzoek naar mijn vriendin.”¯
“Die is vast bij de toiletten,”¯ verzekerd hij mij en weet me naar de bar te begeleiden. Wat kan ik toch slecht afwimpelen. Ik wou dat ik de ballen van Dorien kon lenen, al is het alleen voor nu. Ik ben iemand die iedereen kansen geeft, maar dit mannetje hier met zijn absurd verzorgde handen heeft het onbewust erg vaak vergooid. Hij weet natuurlijk niet dat we die band zijn waar ze zo’n grondhekel aan hebben -en dat ga ik hem ook niet vertellen- maar ik weet het wel en dat maakt mijn humeur er niet beter op. Noemen ze dit karma? Ik heb Yasmine gepest en nu krijg ik het tien keer zo hard terug? Great.
“Wat kan ik je aanbieden?”¯ Bill zit naast me op een barkruk en kijkt me zowaar vriendelijk aan. Hoe is het mogelijk dat zij een nog beter masker hebben dan wij? Ik trap er bijna in. En zie hem daar ook zitten. Altijd klaar om onverwacht een rode loper op te stappen en foto’s te ontvangen met zijn perfecte kleding, perfecte haar en perfect gelakte nagels.
“Doe dan maar whisky cola.”¯
“Zozo, de dame gaat aan de whisky? Daar houd ik wel van.”¯ Ja, er moet in ieder geval één manier zijn om te ontsnappen aan deze avond. “Eén whisky cola en voor mij een martini extra droog en extra olijven graag. Zo,”¯ zijn volle aandacht ligt weer bij mij, te zien aan zijn donkere ogen die mij inspecteren, “wat doet zo’n mooie dame als jij alleen op zo’n avond als deze?”¯
“Dat kan ik ook aan jou vragen.”¯ Zijn gezicht vertrekt om mijn woorden. Blijkbaar is dit een gevoelige snaar die ik heb aangehaald. “Maar ik ben niet alleen. Zoals ik al zei, ik ben met mijn vriendinnen, alleen zijn ze spoorloos verdwenen.”¯ En nu weet ik waarom.
“Oh, dat is niet echt aardig van ze. Maar geen jongen die je in de gaten houdt?”¯ Dit meen je niet! Is hij mij nou echt aan het versieren? Ik zou toch zweren dat hij homo is. Zonder zijn pandaogen ziet hij er wel beter uit, moet ik zeggen. Ach, wat zit ik te bazelen? Van binnen is hij nog altijd even lelijk, vergeet dat niet Tezz!
“Nee, geen jongen die mij in de gaten houdt. Bij jou ook niet?”¯ Gewoon aanpakken die handel. Ik zie hem nadenken wat ik bedoel, tot zijn ogen groot worden en ik zo weet dat het kwartje is gevallen.
“Ik ben niet homo!”¯ zegt hij dan verslagen. Hij strijkt zijn vingers door zijn gitzwarten haren, wat net nog een perfecte, gladgestreken kapsel was. Vermakelijk bekijk ik zijn wilde haren die voor zijn ogen pieken. Dat ziet er eigenlijk veel leuker uit.
“Waarom denk je dat?”¯ vraagt hij dan.
“Ben ik de eerste die dat zegt of denk?”¯ stel ik verwonderd terug. Hij zendt mij een niet zo’n blije blik. “Hm. Het komt denk ik omdat je zo androgeen kleed en gedraagt, denk ik hoor,”¯ brabbel ik eerlijk. Vaag kijk ik hem aan en moet zelf even aan mijn haar -nou ja, pruik- krabben, die dingen jeuken verschrikkelijk.
“Vind je het lelijk?”¯ Ik weet mij nog net aan de barrand te grijpen bij het zien van zijn vertwijfelende blik. Seriously, is dé Bill Kaulitz van Tokio Hotel, dé Divo, niet zeker van zichzelf? Hoorde ik dat nou echt? Zie ik dat nou echt? Ja, ik zie het echt.
“Tjaa..”¯ Onrustig schuif ik mijn glas met whisky van mijn ene hand naar de andere. “Het is wie je bent, niet?”¯
“Dus je vindt het niets..”¯
“Nee!”¯ Zijn ogen lichten op door mijn stemverheffing. “Nee,”¯ zeg ik nu zachter, “het is alleen intimiderend voor een vrouw.”¯
“Waarom?”¯
“Omdat je zo vrouwelijk bent. Je draagt make-up, veel sieraden en je kleding is ook niet echt mannelijk. Je bent een concurrent, niet een geliefde.”¯ Wat drank allemaal met je kan doen. Ik ben helemaal niet zo’n grote prater en dan totaal niet met hem, maar nu? Nu kan ik mijn mond niet meer houden. Ik ga hier zo’n spijt van hebben wanneer mijn systeem weer op orde is -morgen.
“Maar ik kan een goede lover zijn, ik heb alleen nooit de kans gekregen.”¯ Teleurgesteld begint hij aan één van de zoveel ringen te frummelen. Hij haalt hem van zijn duim af en laat deze op het plateau spinnen. Gehypnotiseerd raak ik in bedwang van de ring die langzaam uitrolt. “Vind je mij niet aantrekkelijk?”¯
Ik schiet uit mijn trans en zeg: “Sorry?”¯
“Of je mij aantrekkelijk vindt?”¯ Ik neem de jongen nog eens in mij op. Wild haar. Reebruinen ogen zonder make-up. Schone gelaatstrekken. Behangen met sierraden. Een donkergrijs shirt die van één kant zijn schouder ontbloot laat. Een zwarte, strakke broek en daaronder zwartgelakte kaplaarzen.
“Alsof je regelrecht uit een modeblad komt.”¯ Hij is niet tevreden met mijn antwoord, heel zijn lichaamshouding vertelt mij dat. Ik merk ook op hoe wazig zijn ogen zijn geworden, hij lijkt dwars door mij heen te kijken.
Dit is de eerste keer dat er een stilte valt sinds ik tegen hem op was gebotst. Hij blijft mij met die blik aanstaren en het lukt me niet hier van weg te kijken. Zelfs wanneer hij me benadert zit ik vastgeroest op mijn barkruk, mijn vingers geklauwd aan de rand. Zoveel alarmsignalen gaan af, alle toeters en bellen, maar op geen één reageer ik. Hij heeft me in bedwang zoals zijn ring dat eerder heeft gedaan. Rook, alcohol en menthol bedwelmt me en ik voel dan zijn lippen op de mijne storten. Het voelt geforceerd, alsof hij iets probeert te bewijzen -en dan nog het meest aan zichzelf, dan aan mij.
Mijn systeem start weer op, het lijkt erop dat al mijn alcohol in één keer eruit is geblazen en fluister tegen zijn lippen: “Je bent dronken.”¯ Onhard duw ik tegen beide schouders zodat er geen contact meer tussen ons is en ervaar zo voor het eerst een gebroken rockster van vijf centimeter afstand. Tranen liggen opgestapeld als een muur voor zijn ogen en zijn lippen zijn rozig door mijn lippenstift. Het beeld is te verwarrend en sta daarom rap op om naar buiten te vluchten.
Reacties:
Ieeeeeeehihihihihihihihi!
Ik ben een melige aap en dit heeft niet echt geholpen, maar straks lees ik hem nog eens en dan plaats ik een comment met inhoud.
For now: MOAR! MOAAAAR I TELLZ YA!
(enikmisjoubestwel) <3
“wat doet zo’n mooie dame als jij alleen op zo’n avond als deze?”¯
“Dat kan ik ook aan jou vragen.”¯
“Vind je mij niet aantrekkelijk?”¯
*dies of laughter* GENIOUS. <3
Het is zo leuk, dit. :'D Ik vind het zo mooi hoe je die scene met Bill tegelijkertijd hilarisch kunt beschrijven, en er tegelijkertijd nog zoveel gevoel in kunt leggen. Want. like, je merkte hoe kut hij zich daarover voelde, en ergens vond ik het zielig, maar aan de andere kant ook niet -want het was zo grappig. *rolt weer half over de vloer*
En. en. die kus was zo mooi beschreven. Wauw.
Meerahm. heb ik eigenlijk niet te zeggen. I just loooove this story very much. :'D
Mimimimimiiiiiiiii! -tot zover mijn zeer inhoudelijke reactie, kuch-
Dat gesprek met Bill is meesterlijk. En als ik meer tijd had, had ik een betere reactie gegeven, maar die heb ik niet, dus... Sorry. Just so you know: ik lees dit supergraag. <3
OHMY.<3
Je vindt het toch niet werkelijk gek dat we dit nog geweldig vinden? *-* Ohmyohmy.<3 Ik vind het wel zielig voor Billa eigenlijk. Maar mijn replies zijn wel goed. Right? Right. MyGoddess. Alles hieraan is zo schrecklich leuk. Wacht. Ik wil iets quoten. Uh. Neeeeeee ik kan het niet, alles is zo awesome, en dan sta je hier zometeen je eigen lap tekst te lezen. Maar dat gesprek met Bill de Divo is echt astonoshing en geweldig en mimimiiiiii. Hij moest eens weeeeeten!
Also, jaa. I love dis.<3
N'awh. Ookal is Billa normaal niet zo lief *kuch.zachtuitgedrukt*.. ik vind het toch kinda zielig voor hem.
Und und. Dat gesprek. Hell fucking yeah, dat was geniaal en mooi tegelijk <3
Oehw. Ik ga het volgende deel lezen^^
xx