FanFic.nl

How I Was Supposed To Know. -Jalex.

I Fought It For A Long Time Now.

Na een lange, saaie zomervakantie slof ik het klaslokaal binnen. Een nieuwe klas, een nieuw schooljaar, een nieuwe start. Een nieuwe school dus. Ik plof op mijn stoel en dump mijn schooltas op de grond. "Zo, jongens en meiden. Ik hoop dat we van dit jaar een leuk en gezellig jaar gaan maken. Daarnaast wil ik ook nog een nieuwe leerling verwelkomen hier in de klas. Alexander William Gaskarth!" Ik zucht en rol met mijn ogen. "Ik heet Alex." Zeg ik kort. Er word wat gelachen en gemompeld in de klas, en de lerares lijkt van haar stuk gebracht. "Oh, oké. Nou, Alex. Welkom. Misschien wil je wat over jezelf vertellen?" Ik zucht weer. "Nou, goed. Ik ben dus Alex. Ben nu 15 jaar en verhuisd. Waar vandaan maakt niet uit, want nu ben ik hier. Ik speel gitaar en verder doe ik niets." Zeg ik kort. Ik heb eigenlijk nog helemaal de klas niet rond gekeken. Of er aardige jongens zijn, en leuke meiden. Het maakt me ook niets uit. Ik wil hier niet zijn. Ik wil terug naar mijn oude school. Mijn oude vrienden, en oude huis. "Oké, prima. Welkom!" Ik knik eens kort.

Na schooltijd stap ik direct in de bus, zonder ook maar om te kijken naar alle jongens en meiden die achter me aan lopen. De jongens hopen dat ik hun vriend wil worden, en de meiden willen volgens mij allemaal verkering met me ofzo. Als ik thuis ben komt mijn moeder direct naar de deur gelopen. "En, hoe was de eerste schooldag?" Vraagt ze. "Vreselijk." Ze kijkt gelijk bezorgd. "Wat? Waarom? Het leek me zo'n leuke school!" Ik zucht en draai me om. "Snap je het dan niet, mam? Ik wil hier niet zijn. Ik wil terug! Ik mis mijn oude school, mijn vrienden, alles! Ik haat het hier!" Met tranen in mijn ogen sprint ik de trap op. De deur vliegt met een knal achter me dicht en ik pak direct een gitaar, plug hem in en begin keihard te spelen. Niet veel later laat ik me op de grond zakken, de tranen stromen over mijn wangen. Ze begrijpt het echt niet. Ze wil het ook niet begrijpen.

Het avondeten sla ik over. Ik hoef mijn moeder nu even niet te zien. Ze is ook niet naar mij te komen. Zie je wel dat ze het echt niet begrijpt? We hebben vandaag geen huiswerk opgekregen, gelukkig. De hele avond besteed ik aan gitaarspelen. Mijn handen zijn na al die uren spelen aan het bloeden. Het doet vreselijk veel pijn, maar nog even dwing ik mezelf om door te gaan. Als ik echt niet meer kan zet ik de gitaar weg, en ga ik in bed liggen. Daar lopen de tranen weer over mijn wangen heen. Uiteindelijk zijn de tranen gewoon op, en val ik van vermoeidheid in slaap.

Reacties: