FanFic.nl

Engel des doods [5-Shot]

Hoofdstuk 4.

Er heerste een doodse stilte in de kamer. Moeizaam probeerde het jonge meisje zich om te draaien, maar al snel besefte ze dat het niet lukte. Vermoeid opende Clio haar ogen.

“Godverdomme!”� Haar woorden waren niet meer dan zacht gesis. Tranen welden op in haar ogen toen ze de gespen rond haar handen en voeten zag. Paniek raasde door haar lichaam. Ze zat vastgebonden aan een stoel in een onbekende kamer. Waar was ze in Hemelsnaam?

Haar angstige blik gleed razendsnel door de donkere kamer. Eén klein lampje zorgde ervoor dat een deel van de kamer verlicht werd.

Geschrokken hapte het meisje naar adem. Achteraan stonden allemaal marteltuigen. Ze herkende een tafel om mensen mee uit te rekken en rilde bij de gedachte dat zij misschien daarop zou eindigen.
Ook zag ze nog een stoel met ijzeren pinnen staan. Clio rilde. Dit was ziekelijk.

Tegen de linker muur stond een grote tafel met allemaal voorwerpen op. Clio onderscheidde enkele gruwelijke voorwerpen. Zo herkende ze de brandijzers, duimschroeven en de kattenklauw.
Aan de andere kant stond een koelkast. Er hing een briefje op. Clio boog voorover zodat ze de tekst kon lezen.

“Dodelijke giffen en zuren.”� Clio’s pupillen verwijdden zich. Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Ze moest hier zo snel mogelijk weg. Ze moest ontsnappen nu ze nog kon.

Paniekerig probeerde het jonge meisje zichzelf te bevrijden. Hysterisch trok Clio aan de gespen. Ze moest voormaken.

Hysterisch gegil verliet Clio’s lippen. Huilend keek het meisje naar haar hand. Er was tijdens haar ontsnappingspogingen een botje in haar hand gebroken. Hevig gesnik verliet haar lippen. Toch hield het meisje zichzelf onder controle, waarna ze heel voorzichtig haar gebroken hand door de gesp trok.

“Ja!”� Opgelucht keek Clio naar haar bevrijdde hand. Het was haar gelukt.

Snel maakte Clio de gespen rond haar voeten en andere hand los. Hoop weerspiegelde in haar ogen toen ze in een vlotte beweging opstond. Ze was bevrijd! Nu moest ze enkel nog de uitgang vinden.

De gejaagde ademhaling van het hulpeloze meisje doorbrak de stilte in de uitgestorven gangen. Bang liep ze door de donkere gangen op zoek naar een uitweg.
“Verdomme!”� Paniekerig keek Clio om zich heen. Ze was al een halfuur aan het rondlopen en nog steeds had ze geen uitweg gevonden. Er moest toch een andere weg zijn.

Twijfelend keek Clio naar boven. De wenteltrap kende maar geen einde. Misschien moest ze het erop wagen. Wat had ze immers te verliezen?

Na een kwartier trappen lopen voelde Clio zich duizelig. Uitgeput liet ze zich tegen de muur naar beneden glijden.

Geschrokken keek Clio naar rechts. Zware voetstappen vulden de doodse stilte. Angstig luisterde ze hoe ze steeds dichter naderden. Adrenaline werd aan een razendsnel tempo door haar aders gepompt. Haar hart ging razend tekeer. Razendsnel stond Clio op. Ze moest hier weg.

Clio liep voor haar leven. Nu en dan keek ze achterom om te zien of Bill haar niet volgde, maar voorlopig leek ze veilig. In de verte zag ze een raam. Ze had een uitweg gevonden.
Met moeite wist Clio een gil van opwinding te onderdrukken. Als ze het raam kon inslaan, zou ze kunnen vluchten.

Een gevoel van overwinning raasde door haar aders. Ze was er bijna. Nog honderd meter.
Snel wierp Clio een blik achter zich. Niets te zien. Een glimlach sierde Clio’s lippen. Niets stond haar nog in de weg.

Toen ze terug voor zich keek, verstijfde ze. Ze keek recht in de ogen van Tom Kaulitz.

Tom grijnsde. “Hoi, Clio. Daag, Clio.”� Hij gaf haar een stevige duw, waardoor ze van de trap viel.

Toen Clio even later weer bijkwam, had ze vreselijke hoofdpijn. Deze keer was ze niet vastgebonden op een stoel. De tweeling vermoedde vast dat ze tijdens de val meerdere botten had gebroken en te zwak was om weg te lopen.

“Aha, mijn meisje is wakker.”� Bill kuste haar wang en ging door haar haren. “Goed geslapen?”�

Clio duwde zich recht en slaakte een gil. Even was ze vergeten dat ze haar hand gebroken had.

“Heel onvoorzichtig van je om zo te vallen,”� zei Bill, terwijl hij haar hielp rechtstaan. “maar het lijkt erop dat je niets gebroken hebt. Gelukkig maar.”�

Clio trok zich los en Bill’s gezichtsuitdrukking werd onvriendelijker.

“Kleed je uit,”� zei hij doodkalm.

Clio schudde haar hoofd.

“Ach, kom op, Clio. Je gaat me toch niet vertellen dat je met mij naar huis wilde om Monopoly te spelen.”� Bill glimlachte.

Het meisje verroerde zich niet.

Bill zuchtte. “Wat jij wil, Clio.”�

Clio zag Bill’s ijskoude blik en begon zich langzaam uit te kleden. Ze kreeg tranen in haar ogen toen ze de sluiting van haar bh probeerde te openen.

Bill greep haar arm vast. “How, how, juffrouwtje. Jij hebt zeker nog nooit van voorspel gehoord? We zullen de spanning er nog even inhouden. Je mag je ondergoed aanhouden.”� Hij schonk haar een warme glimlach.

“Waarom doen jullie dit?”�

Bill keek naar zijn broer en grijnsde. “Ze vraagt waarom we dit doen, Tom. Wel, Clio, hoe denk jij dat het voelt om dag na dag uitgelachen te worden?

Clio keek zwijgend naar de grond. Bill ging achter haar staan. Ze kon zijn hete adem in haar nek voelen.

“Ik begrijp het niet,”� zei ze stil.

“Ik ben niet doof, Clio en ik kan je zeggen dat ik niet graag uitgelachen word.”�

Ze fronste. “Heb je het over die lampen op je hoofd? Heb je gehoord wat ik daarover gezegd heb?”�

“Je snapt het eindelijk.”�

“Het spijt me,”� mompelde ze.

“Dat apprecieer ik, maar weet je wat het is met spijt? Het komt altijd te laat. Daarbij kí¡n ik je niet vergeven.”�

“Waarom niet?”�

“Heb je ooit van Simon Wiesenthal gehoord, lieve Clio?”�

Clio keek naar de grond. “Hij was een jood die nazi’s vervolgde.”�

“Helemaal juist!”� Bill schaterde. “Ooit vroeg iemand Simon om vergiffenis, maar die antwoordde dat hij onmogelijk kon vergeven. Het ging dan ook niet enkel om hem. Begrijp je wat ik bedoel? Dit is niet enkel wraak voor ons. Het is wraak voor iedereen die ooit gepest is, maar die zelf niet de moed had om het te doen.”�

“Noem je dit moed? Je bent een vuile moordenaar!”� Ze spuugde op hem.

Bill sloeg haar in het gezicht. “Niet op de zaken vooruitlopen, Clio…”�

Tom sloeg de deur van de koelkast met een klap dicht. “Kijk eens aan: Belladonna. Weet je wat dat is, Clio? Ik veronderstel van niet. Vroeger druppelden Italiaanse vrouwen het in hun ogen, waardoor hun pupillen verwijdden en hun ogen glansden. Een vervelend neveneffect is dat je er slechter van ziet. We willen niet dat je weer gaat lopen of wel?”� Tom overhandigde haar het flesje. “Hier, druppel in je ogen.”�

“Wat als ik dat niet doe?”�

“Dan prik ik je met dit mes tot je het wél doet.”� Tom knipte grijnzend een zakmes open.

“Je komt hier niet mee weg.”�

Bill lachte. “Oh, hoe schattig. Dacht je dat jij de eerste was? Clio toch. Heb je onze verzameling speelgoed nog niet gezien?”� Hij schudde lachend zijn hoofd. “Doe het nu gewoon, schat.”�

Clio twijfelde.

“Moet ik je helpen?”� vroeg Bill poeslief.

Clio deed snel een druppel in elk oog. Ze slaakte een gil. De vloeistof brandde zo erg dat ze vreesde dat ze blind zou worden. Toen kwam haar zicht beetje bij beetje terug.

“Je hebt echt prachtige ogen nu. Niet, Bill?”�

“Oh, jawel,”� zei Bill hongerig en hij stapte op Clio af. Vlak voor haar bleef hij staan. Bill dwong haar hardhandig hem in de ogen te kijken. “Prachtig.”� Hij kuste haar op haar mond.

“Ik zet je nu terug op de stoel.”� zei Tom rustig. “Als je tegenwerkt, breek ik je arm.”�

Clio wist dat het nu haar kans was om te ontsnappen, maar ze was te duizelig om te gaan lopen. Voor ze het wist zat ze weer op een stoel, maar deze keer op een spijkerstoel.

Angstig keek Clio toe hoe Tom zich naar haar toeboog. Ze wist dat hij haar zou vastmaken aan de stoel. Dat zou willen zeggen dat haar hand genadeloos gespietst zou worden. Nee, dat mocht hij haar niet aandoen!

“Je hebt geluk, schatje. Aangezien je vanavond een Vip-behandeling krijgt, zal ik je hand nog niet meteen doorspiesen. We zullen je eerst nog even opwarmen. Goed?”� De gemene blik in Tom’s ogen deed Clio walgen. Hoe kon hij hier van genieten?

Tom nam in een vlotte beweging haar handen vast en gespte die aan de stoel. Gelukkig was de gesp zo los dat Clio’s handen enkel lichtjes op de ijzeren pinnen steunden. Dat prikte een beetje, maar deed verder geen pijn. Pas als ze de gespen zouden aantrekken, zou haar hand worden gespietst. Ze mocht dus nog van geluk spreken.

“Clio, ga je soms naar een wellness resort?”� De engelachtige glimlach om Bill’s lippen deed haar rillen.

“Weet je wat grappig is, Tom? Eerst hebben ze zo’n grote mond, maar als puntje bij paaltje komt, doen ze het allemaal in hun broek.”� Bill keek haar minachtend aan.

Clio hield wijselijk haar mond.

“Is het goed dat we beginnen met een manicure?”� Bill’s ogen schitterden gevaarlijk. “Daarna een pedicure. Vervolgens een gezichtsbehandeling en nadien een lichaamsbehandeling.”�

Paniekerig keek Clio de moordenaars aan. Wat bedoelden ze met een manicure? Als ze bedoelden wat zij dacht, verkeerde ze in ernstige problemen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.