Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Mijn redding??? » Hoofdstuk 6
Mijn redding???
Hoofdstuk 6
Ik werd voorgesteld aan Sam, Emily, Paul, Jared, Quil, Embry, de volledige Cullen familie en nog een aantal anderen waarvan ik de namen niet kan onthouden. Nu ging ik vaker naar buiten. Er was wel nog altijd iemand in de buurt maar men vertrouwde mij al meer. Ik hielp in het huishouden van Billy. Vooral het koken, de was en het opruimen. De jongens hadden andere dingen te doen en Billy ging vaak bij een vriend van hem. Charlie ofzo, de vader van dat Cullen meisje, Bella denk ik.
Die avond stond er een ovenschotel met gehakt, appelmoes en aardappelpuree op het menu. Ik ging Emily helpen want alle ‘La push jongens en meisjes’ zouden samen eten. Gewoon voor de gezelligheid.
Daarom moest er dus heel veel eten gemaakt worden. Gelukkig moeten we maar alles in de oven steken. En ze hebben hier een aantal ovens dus dat komt wel goed. Als dessert zouden we Emily haar bosbessenmuffins maken. bijna niemand kent haar geheim recept dus ik voelde me wel vereerd.
De jongens waren buiten de picknicktafels aan het klaarzetten. Dat ging verbazend snel.
Leah had gezegd dat ze geen zin had om te komen maar plots stond ze toch naast ons in de keuken.
“Kom je toch vanavond?”¯
“Ja, Jacob heeft gezegd dat hij wil dat iedereen er is dus ik kom maar.”¯
“Je komt toch niet tegen je zin? Ik zou thuisblijven.”¯
“Of proberen weggaan zeker?”¯ dit raakte me. Ik wou weggaan voor hun veiligheid. Seth, Jacob, Edward en Billy weten dat. Niemand anders moet dat weten maar er moet daar ook geen opmerking over gemaakt worden.
“Leah! Als je hier bent om verwijten te maken mag je vertrekken en de jongens gaan helpen. Anders zwijg je en help je ons.”¯ Emily zag er kwaad uit. En met haar half verminkte gezicht was dat nogal angstaanjagend. Seth heeft me gewaarschuwd dat ik er niet mag naar staren en ook niets mag over vragen, maar nu is dat toch nogal lastig. Leah leek niet echt onder de indruk maar draaide zich toch om en ging naar buiten. Emily merkte dat ik aan het staren was, draaide zich om en ging verder met het schillen van de aardappels.
We werkten nog een hele namiddag verder en zeiden niets over wat er gebeurd was. Tegen dat de avond viel kwam iedereen toe. De vuren waren aangestoken en het was meteen gezellig.
Iedereen at en dronk en tegen het eind van de avond begon ik de alcohol al wel te voelen. De jongens, die veeeeel meer dronken zagen er allemaal nog nuchter uit.
“Hé, Jacob, waarom zijn jullie niet beïnvloed door de alcohol?”¯
“Haha, wij hebben een nogal hoge lichaamstemperatuur dus dat gaat sneller uit ons systeem. Ik denk trouwens dat jij naar huis moet en in bed moet kruipen.”¯
“Ja, zou wel kunnen. Morgen ga ik het waarschijnlijk wel voelen….”¯
Een half uurtje later werd ik door Seth in men bed gelegd en ik sliep als een roosje.
Ik ging nog eens naar buiten voor een boswandeling. Jacob en Renesmee gingen mee. Het was eigenlijk echt wel een speciaal meisje maar ik weet niet waarom ik dat vind.
We waren redelijk diep in het bos, zo ver was ik nog nooit gegaan. Hier was het bos ook een stuk dichter en het pad was bijna onzichtbaar en op sommige plaatsen gewoon onbegaanbaar.
“Gaan we nog veel verder? Ik zie hier amper nog een pad en straks vinden we de weg niet terug.”¯ Om god weet welke reden vonden ze dit grappig. Wat is er nu zo grappig aan het feit dat ik graag nog terug zou geraken?
“Geen nood, we komen er wel terug.”¯ Lachte Jacob.
“Hoe ben je daar zo zeker van?”¯
“Wel, ik ben in dit gebied opgegroeid en ken dit dan ook volledig uit men hoofd en als dat niet het geval zou zijn hebben we in elk geval een goed spoor van vernieling van planten en takken achtergelaten dat we kunnen volgen. We komen dus zeker nog thuis. Maar als je bang wordt wil ik gerust nu al terug gaan.”¯ dit klonk als een uitdaging. Een uitdaging die ik gewoon moest aannemen.
“Laten we verdergaan." Zei ik vrolijk.
Na nog een uurtje begon Maris toch wel honger te krijgen en het grollen van haar maag maakte dit ook wel duidelijk aan de anderen. Geen idee hoe die zo lang zonder eten kunnen.
“We zijn bijna aan een plaats waar we wel wat kunnen eten.”¯ Liet Jacob weten.
“En wat gaan we dan eten?”¯
“Bessen natuurlijk, er zijn op de open plek genoeg struiken met heerlijke bessen die, voor het geval dat je dit nog zou vragen, niet giftig zijn.”¯ Renesmee keek me met twinkeloogjes aan. Wow dat kind heeft mooie ogen.
Op de open plek aangekomen zie ik dat het inderdaad bijna helemaal omgeven is door verschillende soorten bessen en vruchten. Jeneverbesjes, braambessen, frambozen, blauwe bessen,… heerlijk.
We bleven daar een tijdje hangen, de zon zat goed dus we konden echt zalig relaxen.
Het begon toch al wat later en frisser te worden besloten we om maar te vertrekken. Ik stond nog maar net recht of ik hoorde ergens in de verte een ijzingwekkend gehuil waarvan het haar op men armen overeind ging staan. Jacob en Renesmee waren meteen alert.
“Wat was dat?”¯ vroeg ik, maar het enige antwoord dat ik kreeg was een gebaar om stil te zijn. Het gehuil klonk nog eens maar nu kwam het precies van dichter. Het klonk als een hond die pijn had, maar dan veel luider. Ik kon het geluid niet honderd procent plaatsen, maar ik wist dat ik hier weg wou, weg van het geluid.
“Nessie, neem jij Maris mee naar huis?”¯ vroeg Jacob direct aan haar, ze knikte maar ik was hier niet mee akkoord.
“Jacob, jij moet meekomen, het is gevaarlijk, dat klonk als een wild dier.”¯
“Geen zorgen, ik kom meteen, ik moet juist weten wat dat was. Billie zal dat wel aan me vragen.”¯
“Zeker?”¯ ik wou het niet echt toegeven, maar het liefst van al zou ik hier nu zo snel mogelijk vandaan gaan.
“Ja, zeker.”¯ Verzekerde hij me. En hierbij vertrokken we. Renesmee liep aan een hoog tempo en ik had moeite om haar bij te houden door het verwilderde bos. Na enkele minuten was ik al helemaal bezweet en redelijk buiten adem maar ze bleef doorgaan.
“Renesmee. Wacht. Eventjes.”¯ Hijgde ik. Pas toen stond ze stil en keek ze naar me.
“Oké, maar niet te lang, over een minuutje wil ik weer doorlopen.”¯ Meteen kreeg ik het beeld van een slavendrijver voor me maar ik wil ook niets liever dan hier weggaan. Ik keek om me maar Jacob was nergens te zien. Veel tijd om rond te kijken had ik natuurlijk niet want we vertrokken alweer.
Toen we net aan de rand van het bos waren hoorden we het gehuil opnieuw. Deze keer kwam er één woord in me op.
Wolf.
Reacties:
O gosh. Ik ga in herhaling vallen als ik super zeg. Maar het is gewoon super en spannend...
Snel verder!
EPIC !
Ik wil nu meteen meer O.O
Dit is awesomeness !
Serieus heel erg gauw verder
Kus
Hier is mijn reactie
Ik hoop echt dat je snel verder gaat,het is zo'n spannend verhaal!
Xxjes