FanFic.nl

Living with One Direction [PAUZE]

Hoofdstuk 30

Liam
Eric keek hen angstig aan en zijn ogen flitsten naar zijn eigen pistool die op de grond lag. De agenten lieten hun pistolen zakken toen ze zagen dat niemand gewapend was en liepen op het groepje af. “Van wie is dat pistool?”� vroeg een van de agenten. Erics ogen flitsten van ons naar de agenten en terug en ik knikte, ten teken dat ik hem zou helpen.
“Van mij meneer,”� zei hij met trillende stem.
“Kom dan maar eens mee jij.”�
“Hij deed het in een vlaag van waanzin meneer,”� zei ik.
“Dat zullen wij wel beslissen jongeheer.”�
“Hij wist niet wat hij deed,”� probeerde ik nog maar de agent keek me strak aan.
“Ik zeg dat wij dat wel zullen beslissen.”�
Hij haalde handboeien tevoorschijn maar de vrouwelijke agente hield hem tegen.
“Je kunt hem zo ook wel meenemen Dirk.”�
Dirk draaide Erics arm op zijn rug en duwde hem toen vooruit richting de uitgang. Eric keek nog één keer angstig naar ons om maar we konden niets meer voor hem doen. Ik draaide me naar Iris en Louis en keek hen vragend aan. “Wat was dat nu allemaal?”�
“Eric is de ex van Daisy,”� zei Iris.
“Hij zit in een psychiatrische instelling, maar het is nu al de tweede keer dat hij is ontsnapt,”� zei Louis.
“Hoezo?”�
“Toen ik op date was met Daisy kwam Eric ook al de rust verstoren. Daisy had hem toen kunnen kalmeren en een vrouw van die instelling had hem terug mee naar buiten genomen.”�
“En nu is hij weer komen opdagen.”�
“Ja, die gast is echt gestoord.”�
“Hij kan er niets aan doen.”�
“Hij heeft godverdomme met een pistool geschoten! Wat als er nu iemand was gedood?”�
“Dat is niet gebeurd, toch?”�
“Waarom verdedig je hem zo?”�
“Daarom.”�
“Daarom is geen antwoord Liam,”� zei Iris.
“Ik vertel je het later nog wel eens, nu moeten we de rest zien te vinden.”�
Ik beende weg richting de uitgang en hoorde dat Louis en Iris me volgden. Toen ik buiten stapte zag ik Daisy, Zayn, Melissa, Sam, Tessa en Harry op een bankje zitten.
“Waar is de rest?”� vroeg ik toen ik bij hen aankwam.
“Eline is in haar been geschoten, Niall en Sophie zijn meegegaan met de ambulance.”�
“Is het ernstig?”�
“Het was gelukkig maar een schampschot maar het bloedde wel hevig.”�
“Het was Eric hè?”� vroeg Daisy. Louis knikte.
“Waarom blijft die gast me achtervolgen?”�
“Hij houd nog altijd van je,”� antwoordde Iris.
“Hij zit al bijna twee jaar in die instelling! Je zou toch wel verwachten dat hij al genezen zou zijn!”�
“Zo’n ziekte is niet te onderschatten Daisy, als het in je kop zit, zit het erin en dat gaat er niet zomaar meer uit.”�
“Wat weet jij er nu van?”�
Ik besefte dat het beter was om het toch maar te vertellen, ik had geen zin in alle vragen.
“Mijn neef heeft dezelfde ziekte,”� zei ik. “We waren twee handen op één buik tot hij een meisje leerde kennen. Het klikte meteen en ik zag dat ze elkaar doodgraag zagen. In het begin gedroegen ze zich normaal, we trokken vaak met zen drieën op en het was erg gezellig. Maar mijn neef begon te vermoeden dat ik zijn vriendin wou afpakken en hij sprak steeds meer alleen met haar af. Hij zocht haar op, op haar school en de tijd dat hij niet bij haar was, was hij gek van bezorgdheid. Hij ging niet meer met me om omdat hij dacht ik hem zou manipuleren om zo zijn vriendin af te pakken en zijn ouders wisten niet wat ze met hem moest aanvangen. Zijn vriendin maakte in het geheim een afspraak voor hem met een psychiater en ging er samen met hem naartoe. Ze stelden vast dat hij een geestelijke ziekte had en dat hij zijn vriendin tegen al het kwaad wou beschermen. Iedereen die in haar buurt kwam zag hij als iemand die zijn vriendin kwaad kon doen en daarom probeerde hij haar zoveel mogelijk te isoleren. Hij werd in een instelling geplaatst en zijn vriendin kwam hem elke dag bezoeken. Zij en de psychiaters probeerden zo goed mogelijk tot hem door de dringen maar niets hielp. Het was iets in zijn kop dat er niet gemakkelijk uitging. Ik ben hem ook een paar keer gaan opzoeken en heb geprobeerd het verleden terug boven te halen, toen we nog met zen tweetjes waren en allerlei kattenkwaad uithaalden. Maar het drong niet tot hem door. Één keer, toen ik samen met zijn vriendin binnenkwam werd hij gek van woede en hij dacht wij samen waren. Zijn vriendin heeft hem met moeite het tegendeel kunnen bewijzen. Zijn vriendin kon er niet tegen haar vriend zo ongelukkig te zien en huilde vaak uit bij mij. Ik troostte haar en zei telkens weer dat het goed zou komen. Maar op een gegeven moment kon ze het niet meer aan. Ze kwam steeds vaker bij mij over de vloer en langzaamaan veranderden haar gevoelens. Ze liet mijn neef vallen en zei dat ze verliefd was geworden op mij. Ik had echter totaal geen gevoelens voor haar en was toen ontzettend kwaad geworden omdat mijn neef nu nog dieper in de put zat. Hij gaf mij alle schuld en ik heb hem nooit meer gezien. Ik denk dat Eric dezelfde ziekte heeft als hem.”�
Ze keken me allemaal met open mond aan.
“Wat erg,”� fluisterde Iris. Ze liep naar me toe en nam me in haar armen.
“Ja, ik ben een tijdje terug nog eens naar die instelling geweest maar daar zeiden ze dat hij overgeplaatst was en ze wilden niet zeggen waar hij nu is.”�
“Wat een klootzakken, je bent zijn neef!”�
“Ja, maar het is beroepsgeheim ofzoiets.”�
“Maar je bent familie!”�
“Iris, laat het gewoon, hij wilt me waarschijnlijk toch niet meer zien.”�
Ze hield haar mond en we besloten om naar huis te gaan. We hadden hier toch niets meer te zoeken.

Toen ik terug thuis was zei ik even gedag tegen mam en liep toen snel naar boven voor ze me kon vragen waarom ik al zo vroeg terug was. Ik liep de badkamer in en staarde naar mezelf in de spiegel. Mijn handen steunden op de rand van de wasbak en ik zuchtte. Gedachten van vroeger wentelden door mijn hoofd. Ik en mijn neef waren vroeger twee handen op één buik geweest. Ik sloot mijn ogen en probeerde de beelden uit mijn hoofd te bannen. Plots ging de deur open en hoorde ik zachte voetstappen naderen. Even later voelde ik twee armen rond mijn middel. Iris drukte een kusje in mijn nek en staarde me aan via de spiegel.
“Gaat het wel met je?”�
“Jaja, het is gewoon, ik mis hem.”�
“Dat is normaal, ik wil je wel helpen met te zoeken waar hij nu kan zijn.”�
“Dat hoeft niet.”�
“Liam, ik weet dat je hem nog eens wilt zien.”�
“Het is al meer als een jaar geleden, wat als hij vind dat ik hem in de steek heb gelaten?”�
“Het is niet jou schuld, die mensen van die instelling wouden jou die informatie niet geven.”�
Ik draaide me om en leunde tegen de wasbak terwijl ik Iris in mijn armen nam. Ik drukte een kus op haar kruin en genoot van haar aanwezigheid.
“Blijf je slapen vannacht?”� vroeg ik.
“Als je dat wilt.”�
“Bedankt.”�
“Misschien helpt een bad wel om je te kalmeren.”�
Ik knikte en ze liet me los om de kraan van het bad open te draaien. Ze goot wat badschuim en badolie in het water en liep toen weer naar me toe. Ze drukte een teder kusje op mijn lippen en ik sloeg mijn handen weer rond haar middel. Toen het bad vol genoeg was draaide ze de kraan uit. Ik deed mijn vestje uit en prutste aan de knoopjes van mijn hemd, die niet wouden meewerken. Iris keek me lachend aan en kwam naar me toegelopen.
“Moet ik helpen?”� Ze wachtte niet op antwoord maar begon meteen de knoopjes los te maken. Bij haar ging het als vanzelf.
“Zo,”� zei ze toen ze het laatste knopje had losgemaakt “De rest kan je wel zelf zeker?”�
Ze maakte zelf haar kleedje los en legde het op de stoel die in de badkamer stond. Ik gaf haar mijn hemd die ze ook op de stoel legde en maakte toen mijn broek los. Toen we allebei waren uitgekleed kropen we in het warme water. Het deed deugd en ik sloot mijn ogen om te kunnen genieten van de warmte. Iris zette zich tussen mijn benen en liet haar hoofd op mijn borst zakken. Ik vouwde mijn handen samen bovenop haar buik en ze drukte een kusje tegen mijn onderkin. Zo bleven we een tijdje liggen tot Iris besloot dat het tijd was om haar te wassen. Ik bestudeerde haar lichaam terwijl ze rechtstond en een washandje met zeep pakte.
“Aan het genieten van het uitzicht?”� vroeg ze.
“Je weet dat ik je mooi vind.”�
Ze glimlachte en liet zich terug in het water glijden toen ze klaar was met haar te wassen. Ik pakte het washandje van haar over en waste mezelf. Toen ik me had afgespoeld kropen we uit het water dat al koud begon te worden en ik haalde een handdoek uit het kastje onder de wasbak om die vervolgens rond Iris lichaam te draperen. Ik begon haar zachtjes droog te wrijven en ze glimlachte. “Ik hou van je Liam,”� zei ze zacht.
“Ik ook van jou.”� Ik boog me naar voor en drukte een kus op haar lippen. Toen ze droog was gaf ik haar een lange T-shirt van mezelf die bij haar tot iets boven haar knieën kwam en deed vervolgens zelf een slaapshirt en boxershort aan. Ik liep richting mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Iris kroop naast me en legde haar hand over mijn borst. Ik legde mijn hand rond haar schouder en staarde naar het plafond.
“Hoe heet je neef eigenlijk?”�
“Tristan.”�
“Speciale naam.”�
“Ja, mijn oom en tante houden wel van speciale namen.”�
“Kun je hen niet bellen om te vragen hoe het met Tristan gaat?”�
“Heb ik al geprobeerd maar ze weigeren iets te vertellen, ze geven mij de schuld van zijn toestand. Omdat zijn vriendin hem in de steek heeft gelaten voor mij.”�
“Dat is kei oneerlijk! Het is totaal niet jou schuld!”�
“Mensen zoeken altijd een zondebok.”�
“Laten we morgen alle instellingen in de buurt opzoeken en die dan bellen en vragen naar een Tristan Payne.”�
“En wat als we hem vinden?”�
“Dan zoeken we hem op.”�
“Hij wilt me waarschijnlijk niet eens zien.”�
“Die jongen zit al meer als twee jaar in een instelling, hij zal onderhand toch al bijna genezen moeten zijn?”�
“Ik hoop het.”�
Iris gsm trilde en ze haalde hem uit haar handtasje.
“Ze vragen of we afkomen naar het ziekenhuis. Ze hebben Eline’s wonde verzorgd en alles gaat goed met haar.”�
“Maar dan moeten we ons weer omkleden en ik heb nu geen zin om de rest onder ogen te komen.”�
“Goed, dan blijven we hier.”�
Ze drukte een kusje op mijn onderkin en ik bewoog mijn hoofd zodat onze lippen elkaar konden raken. Ze glimlachte en keek recht in mijn ogen. Ik streek een pluk haar weg en glimlachte ook. “Wist je al dat je mooi bent?”�
“Je hebt het nog maar zo’n honderd keer gezegd.”�
“Honderd keer is niet genoeg. Je bent echt mooi.”�
Ik boog me weer voorover en plantte mijn lippen op de hare. Ik gleed met mijn tong over haar lippen en ze opende haar mond om hem binnen te laten. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hand rond haar nek. Plots klonk de stem van mam van onderaan de trap.
“Komen jullie mee tv kijken?”�
“Nee, we blijven liever hier boven,”� riep ik terug.
“Goed dan.”�
Ik keek weer naar Iris en glimlachte. Ze streek met haar vingers over mijn wang.
“Gaan we je mama echt niet vergezellen?”�
“Ze kijkt waarschijnlijk toch een natuurdocumentaire.”�
“En dan? Dat is toch interessant?”�
“Jij bent interessanter,”� antwoordde ik en drukte weer mijn lippen op de hare. Ze protesteerde nog eventjes tegen mijn lippen maar gaf haar uiteindelijk toch gewonnen. Ze duwde me op het bed en ging bovenop mij liggen. Ze trok mijn T-shirt uit en drukte kusjes op mijn wang, lippen, nek en zo verder naar beneden over mijn borst en buik. Toen drukte ze weer haar lippen op de mijne en ik hield haar gezicht vast en bewoog mee met haar lippen. Ik draaide haar om en zette mijn lippen in haar nek. Ik zoog lichtjes en ze lachte.
“Geen zuigzoen Liam!”� Ik negeerde echter haar protest en toen ik haar nek losliet zei ik:
“Te laat!”� “Je bent stout!”� “Je bent van mij,”� zei ik terwijl ik op de zuigplek wees. Ze probeerde boos te kijken maar slaagde er niet in. Ik keek op mijn horloge en zag dat het ondertussen bijna één uur was. “Ik denk dat we maar eens moeten gaan slapen,”� zei ik.
“Waarom? We kunnen toch uitslapen morgen?”�
“Jij wel, maar ik moet nog naar school om mijn diploma af te halen.”�
“Om hoe laat moet je daar zijn?”�
“Negen uur.”�
“Wel, dan kun je toch voldoende uitslapen.”�
“Iris, ik ben echt moe en als je morgen al die instellingen wilt afgaan denk ik dat jij ook beter gaat slapen.”�
Ik drukte een nog een kus tegen haar lippen en nam haar toen in mijn armen. We keken nog eventjes in elkaars ogen voor ik de mijne sloot en bijna onmiddellijk in slaap viel.

Reacties: