FanFic.nl

Symfonic Tales

6.

Jazz Wagner
Ik hervind mijn adem wanneer ik achter David de gang op stap, probeer mijn aandacht te focussen op de kleuren in de gang wanneer hij voor me uitloopt richting een van de andere kamers in de gang.
“Tom!”� hoor ik nu duidelijker dan eerst, en naar wat ik nog weet van vroeger herken ik de stem van Gustav, gevolgd door hard gelach.
Opnieuw de roffel op de deur die David ook gebruikte om mij te waarschuwen, en ik kan het niet laten om verwachtingsvol uit te kijken naar wat er achter die deur tevoorschijn gaat komen. Het zijn andersoortige zenuwen, en even sterk als die van eerder zonder naam die mijn hoofd optillen als David de deur opent.
“Wat?”� hoor ik een andere stem, gevolgd door weer een lach. Ik kan hun manager bijna met zijn ogen zien rollen zonder dat ik zijn gezicht zie.
“Jullie nieuwe crewlid voor de aankomende tour is hier, en het leek me wel leuk dat jullie haar welkom heten.”� Sarcasme.
“Oh, is het Welmut?”� hoor ik nu, en een geërgerde kreun aan de andere kant van de kamer. “Hoor je dat, Bill, het is Welmut!”�
Weer dat gelach dat hoe langer hoe meer op mijn zenuwen begint te werken, en ik bijt op mijn tong om geen scherpe opmerking te maken.
“Ze staat hier achter me, dus het zou wel op zijn plaats zijn om daar nu even niets over te zeggen,”� gromt David, en ik hoor het gelach in een klap verdwijnen, alleen nog een schampere weerspiegeling door een van hen.
Ik glimlach lichtjes, doe mijn eerste poging om langs David te zien wat er gebeurt, maar hij doet een stap opzij en opeens sta ik zonder voorbereiding in de volle aandacht. Ik richt mijn ogen op, mijn gezicht nog bevroren in de aarzelende glimlach, en ik voel vijf paar ogen op me gericht.
Gustav, helemaal links op het bed en het dichtstbij kijkt me aan, zijn ogen wijd opengesperd van ongeloof, en bevreemd trek ik een van mijn wenkbrauwen op. Georg zit naast hem, en glimlacht langzaam, zijn wenkbrauwen bijna bij zijn haargrens. Ik kan niet anders dan naar allebei hoofdschuddend terugkijken, maar mijn blik verstrakt wanneer ik Tom naast hen zie zitten. De verhalen waren er altijd al geweest, ik had mezelf kunnen voorbereiden -maar ik weet niet zeker of het feit dat hij de tijd neemt me van top tot teen te bekijken echt met zijn o zo beruchte Tom-Kaulitz-interesses te maken heeft.
Zijn broer naast hem, zijn ogen misprijzend neergeslagen, en ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom?
“Ik ben Gustav,”� zegt de drummer dan, en ik knik.
“Dat weet ik wel,”� grijns ik, en ik zie hoe Bills ogen heel even naar mijn gezicht omhoog schieten, een gloeiend lichtpuntje in zijn ogen dat zegt dat hij even niets meer begrijpt.
“Ik ben Jazz,”� probeer ik, maar word onderbroken door Tom die breed grijnst.
“Je heette toch Welmut?”�
Ik rol even met mijn ogen en schud mijn hoofd. “Nee, of ja. Oké, ik heeft Welmut, maar iedereen noemt me Jazz. Wees eerlijk, jij zou ook anders willen heten wanneer je ouders je Welmut hadden genoemd…”�
Hij trekt zijn wenkbrauwen op en haalt zijn schouders op. “Jazz lijkt niet eens op Welmut,”� meent hij, en ik knik.
“Natuurlijk niet.”�
En daarmee lijkt alles gezegd en Georg staat op om mijn hand vast te grijpen.
“Ik ben Georg,”� glimlacht hij, en ik zie de radertjes in zijn hoofd bijna letterlijk draaien. Alsof hij verschillende informatie aan elkaar linkt en daarom als enige begrijpt wat er grappig is, die constante grijns aan zijn gezicht vastgeplakt, en ik kan niet anders dan glimlachen.
“Tom,”� zegt de jongen naast hem dan, en ik haal quasi-onverschillig mijn schouders op, wat Georg nog harder doet lachen. Bill zegt niets, staart alleen maar naar de punten van zijn schoenen, en ik bijt zachtjes op mijn onderlip, bang dat ik niet wil weten wat dit inhoudt.
“En nu?”� Ik hoor de jongens lachen, opnieuw, en werp een onschuldige blik op hun manager.
“Niets. Eerlijk gezegd heb ik niet meer te doen hier, en ik moet met Peter nog wat dingen regelen, dus bekijk maar wat je wilt doen. Misschien kan je met Bill wat dingen afspreken over hoe je wilt gaan werken…”�
Onwillekeurig gaan mijn ogen langs de tengere zanger die in elkaar gedoken op het bed zit, ik pulk ongemakkelijk aan de zoom van mijn T-shirt en negeer de blikken van de band.
“Goed idee, we gaan wel iets anders doen, dan kan Bill hier blijven,”� zegt Tom meteen, en alweer is daar dat gelach. Ik sla mijn ogen neer, bang iets te missen wat te belangrijk is om te laten glippen. Ik hoor gestommel van mensen die opstaan, maar wat er gebeurt ontgaat me, behalve dat Bill nog steeds op het bed zit en aan de nagellak op zijn vingers pulkt.
Ik laat me naast hem op het bed vallen, het enige wat ik hoor is een diepe zucht. “Dus…”� probeer ik de stilte in te kleuren, en al van tevoren weet ik dat het niet gaat lukken als hij zelf niet begint met praten.
“Ik ben Jazz.”� Ongemakkelijk laat ik mijn vingers knakken, en met gefronste wenkbrauwen heft hij dan eindelijk zijn hoofd op.
“Dat meen je niet,”� schampert hij, en ik rol met mijn ogen. Ik probeer woorden te vinden die iets zinnigs zeggen, maar na een paar minuten geef ik het op.
“Wanneer komt het jou goed uit om te zingen? Ik zou het liefst elke dag een vast tijdstip hebben waarop we afspreken, en dat we…”� Mijn stem sterft weg, en hij schudt zijn hoofd. “Denk je dat ik kan werken met vaste tijdstippen wanneer we eenmaal op tour zijn? Haal me maar op wanneer ergens een gaatje in mijn schema zit of zo, dat zien we wel. We zoeken het wel uit. En ga je nu weg?”�
Zijn woorden slaan me in mijn gezicht, en verontwaardigde kreten verlaten mijn lippen. “Ik ben hier voor jou, hoor,”� vuur ik tegen, en hij haalt zijn schouders op.
“Ik heb er niet om gevraagd.”�
Ik pin mijn nagels in mijn bovenbeen, niet wetend wat te doen. Als ik nu wegloop, naar mijn kamer en Sonya bel om te klagen weet ik zeker dat ik daar achteraf spijt van heb, als ik weet dat hij me zover heeft gekregen, maar ik kan onmogelijk blijven.
Langzaam sta ik op van het bed, staar doelloos in het rond, zijn kamer is een troep en leidt me heel even af van het lege gevoel in mijn borst. Wat is er in vredesnaam mis met hem dat hij zo verschrikkelijk arrogant doet?
“Ga nou weg…”� zeurt hij, en ik zie zijn ogen weer naar zijn schoenen afdwalen.
“Als je toch niets zinnigs hebt te zeggen, kan ik dat maar beter doen, inderdaad,”� mompel ik, geërgerd omdat hij me toch zover heeft, en hij knikt terwijl hij met zijn vingers op de matras van zijn bed trommelt. Ik zucht, loop de gang op en terug naar mijn eigen kamer.
Ik zit nog niet op mijn bed, of ik hoor hoe gelach opdwarrelt vanaf de gang, zich in mijn schedel dringt, en ik laat mijn hoofd in mijn handen steunen. Waarom hebben ze in vredesnaam een zanglerares nodig wanneer ik alleen maar gebruikt ga worden als pispaaltje voor die jongens?
Ik klauw mijn vingers in mijn hoofdkussen en draai me op mijn zij, laat mijn ogen langs de muur glijden, probeer tegelijkertijd te horen wat er in de kamer naast me gezegd wordt, maar het lukt niet. Ik zucht even, en sluit mijn ogen, niet wetend wat ik nu moet doen en wat er van me verwacht wordt.
Zing zachtjes voor me uit, probeer te kalmeren en het lawaai van de band af te weren in een barrière van mijn eigen gezang, en toch weet ik dat het niet werkt.
Ik grijp naar mijn iPod, in de tas naast mijn bed en zet een nummer op dat ik net nog geluisterd heb, voor ik hier kwam. Guns n’ Roses, de rauwe stem vult mijn gedachten en heel even vergeet ik wat er net gebeurd is.

Reacties: