FanFic.nl

Zwaar jaar op Zweinstein

2-Bijles plannen

Na het eten daalde ze zenuwachtig af terug richting de kerkers. Zuchtend keek ze naar de grote zware deur voor zich en klopte aan. Binnen hoorde ze wat gerommel en voetstappen. De deur ging open en ze keek in het gezicht van de professor. “Ha..hallo”� stotterde ze. “Ik kwam om de bijles te plannen”� “Ja natuurlijk”� zei hij. opzij stappend en met zijn hand naar binnen wijzend. “Kom verder”� Binnen was het behaaglijk warm door het knapperende houtvuur wat branden. Ze keek rond en het viel op dat het een echte mannenruimte was. Een beetje zelfgenoegzaam dacht ze mooi zo hier geen vrouw te vinden dus. En meteen schrok ze ook weer van die gedachten. Hij wees naar een groot bureau achter in de hoek van de ruimte. “Ga zitten, dan pak ik even mijn agenda”� Waarna hij een deur inliep en daar achter verdween. Ze kon door de kier waar de deur op stond naar binnen kijken en zag dat het zijn slaapkamer was, Met in het midden een groot bed met veel kussens erop. het bed was statig net zoals de man die er elke nacht in sliep. Sip, vroeg ze zich af hoe vaak hij vrouwen mee zou nemen naar dat bed. Voetstappen naderde weer en ze draaide zich om in haar stoel zodat hij niet zou zien dat ze zijn slaapkamer in had gekeken.”�Laten we eens gaan kijken wanneer we kunnen, deze week ben ik erg druk dus moeten we even gaan kijken hoe we dat gaan doen. Maar dat moet vast wel lukken”� zei hij met een vragende blik in zijn ogen. Ze knikte en zei "u hoeft voor mij niet speciaal tijd te maken hoor. Ik bedoel u zult het verder toch al wel druk genoeg hebben" “Druk heb ik het wel, Mocht nou blijken dat ik mijn energie er voor niks in steek dan stoppen deze bijlessen uiteraard”� “Maar natuurlijk Professor. Ik zal zeker mijn best doen. Ik vind het alleen maar heel fijn dat u mij wilt helpen”� Daarna keken ze elkaar alleen maar een tijd aan zonder iets te zeggen waarna Severus diep zuchtte.

Wat haalde hij zich in zijn hoofd. Sinds wanneer deed hij aan bijles geven. Hij keek eens naar het meisje wat vanaf het moment dat ze de grote zaal inliep grote indruk op hem had gemaakt. Doe normaal idioot dacht hij. Het is een leerlinge. Daar behoor je helemaal niet van onder de indruk te zijn. Sowieso was het jaren geleden dat hij een vrouw ook maar een klein beetje interessant vond. Hij verschoof een beetje op zijn stoel en schraapte zijn keel. "zo" zei hij, Zullen we eens gaan kijken op welke dagen we kunnen? Ja dat is goed antwoordde Rosalin met een blos op haar wangen en zenuwachtig zoekend naar haar agenda in haar afgeladen tas.

“Aankomende Donderdag is het eerste moment waarop ik weer kan. Komt jou dat uit?”� Als ik niet teveel huiswerk heb wel”� “Dat is dan mooi zullen we om 8 uur afspreken bij het leslokaal en na iedere bijles een nieuwe datum en tijd afspreken?”�Ja dat is prima, gaan we nu nog wat doen of laten we het hierbij vandaag? Nou eigenlijk ben ik wel benieuwd waarom je van Klamffels naar Zweinstein bent gekomen. Dus zullen we daar gaan zitten? Waarbij hij wees naar de zithoek bij het knapperende haardvuur.

Twijfelend liep ze achter hem aan naar de zithoek. Moest ze nu alles gaan vertellen over waarom ze van Klamffels was weggegaan en waarom het zo lang had geduurd voordat ze verder ging met haar opleiding. Of zou ze hem er van af kunnen maken met een nietszeggend smoesje. Ga maar zitten waar het je fijn lijkt zei hij. Dan pak ik ondertussen wat te drinken voor ons. Ze ging zitten in de hoek van de bank en wachtte tot de professor terug was. Hij kwam aanlopen en hij hield zijn blik op haar gevestigd. Hij ging in een grote ruime stoel ging zitten. Even keek ze hem twijfelend aan waarop ze besloot de waarheid te vertellen.

Toen ik 4 jaar op Klamffels zat, werd mijn moeder erg ziek. Mijn vader kon niet voor mijn kleine zusje zorgen want zoals je waarschijnlijk wel weet is hij vaker weg dan dat hij thuis is voor zijn werk. Het was de bedoeling dat ik alleen thuis zou zijn zolang mijn moeder ziek was. Helaas liep het allemaal anders. En stierf mijn moeder twee jaar later. Mijn vader werkte nog meer en liet zichzelf nog minder vaak thuis zien. Ik denk dat hij zich overlade met werk zodat hij mijn moeder niet zo erg zou gaan missen. Er waren wel tantes die af en toe kwamen helpen. Maar eigenlijk vond iedereen dat ik oud genoeg was om voor mijn kleine zusje te zorgen. Wat vergeten werd was het feit dat ik mijn opleiding nog niet afgerond had. Mijn Zusje zit nu op klamffels. Maar daar konden ze me verder niet helpen omdat ze me nu te oud vonden. Gelukkig bood professor Perkamentus me een plekje aan hier op Zweinstein. Als ik mijn best doe ben ik in één leerjaar klaar. Maar heb ik wel een diploma. Severus die de hele tijd vol interesse had zitten luisteren schraapte zijn keel en vroeg “Hoe oud ben je nu dan als ik vragen mag? “Ik ben nu 22 bijna 23 antwoordde de zacht alsof ze zich er voor schaamde. Severus die inwendig een vreugdedansje maakte omdat zijn gevoellens toch niet zo verkeerd waren als hij dacht, ze was immers 22 en geen 16 ofzo meer dacht na en zei. Ik ga mijn uiterste best doen om jou te helpen zodat je inderdaad over een jaar klaar bent. En ik weet inderdaad wie je vader is. Maar ik wist niets van het overlijden van je moeder. Misschien gaat Perkamentus me dat morgen vertellen. Gezien hij me gevraagd heeft bij hem langst te komen voor een gesprek. Oh Maar professor, Perkamentus weet vast niet alles. Zou u alstublieft niets willen zeggen over ons gesprek? Ik houd het graag vertrouwelijk. Hij keen haar aan en antwoordde, Je verhaal zal deze 4 muren niet verlaten.

Rosalin die verrast was door zijn antwoord omdat Chloe net had gezegd dat Professor Snape een alles behalve aardige man was wist even niet wat ze moest zeggen. Wel moest ze even een traan uit haar ooghoek vegen. Als ze aan haar zusje dacht miste ze haar toch. Omdat ze jaren heel intensief iedere dag met haar bezig was geweest. Was de afstand best wel moeilijk. Maar het was ook goed voor haar zusje. Omdat ze zich vaak achter Rosalin verschuilde en zo kon ze toch een Betje haar eigen weg in slaan. Helaas zag ze dat de Professor toverdranken ook had gezien dat ze een traan moest wegvegen. Hij bood haar wat onhandig een zaddoek aan en zat er wat ongemakkelijk bij. Iets wat haar stiekem wel aan het lachen maakte. Deze professor had niet vaak huilende meisjes in zijn kamer dat was een ding wat duidelijk is.

Later toen Severus terug zijn kamer was. Zat hij de avond nog eens te overdenken. Hij wist maar heel weinig van zijn nieuwe leerlinge. Maar het was hem wel duidelijk dat wat ze hem had verteld vertrouwelijk was. Een warm gevoel stroomde door zijn lijf. Zo vaak gebeurde het niet dat een vrouw hem vertrouwde.

Reacties: