FanFic.nl

Loenatik [pauze]

De Augurei

"Het begon allemaal met een Augurei. Op een dag zat er een Augurei voor het raam van mijn kleine huisje ergens in het hart van de tovernaarswereld. Zoals je weet zijn dat dunne en droevige vogels en van mijn vader had ik ooit vernomen dat zij de dood konden voorspellen als ze zongen. Erg blij met dit bezoek was ik dan ook niet, de koude rillingen liepen over mijn bochel.
Ik woonde alleen in mijn huisje, ik was pas vijftien jaar oud en hoorde dus eigenlijk naar school te gaan. Maar, maar mijn ouders mochten mij niet meer thuishouden. Ik, Boris de "Gebochelde", haalde de familiereputatie naar beneden en mijn tante en oom zorgde ervoor dat ik uit huis werd geplaatst en een eigen huisje ver weg van de grote stad toegewezen kreeg. School zat er voor mij dus ook niet meer in want om mij uit huis geplaatst te krijgen, moesten mijn oom en tante een verhaal ophangen. Over mij.
"Ja sorry inspecteur, maar onze Boris kan vandaag niet naar school. Hij heeft weer woedeproblemen. U weet hoe dat gaat. Het gal uit zijn bochel mengt zich in zijn bloed. Hij kan dan ongecontroleerd agressief zijn." Ik kan me zo de schelle lach van mijn tante weer door de huiskamer horen schallen. "Gekke Boris toch" Mijn moeder probeerde in te grijpen. Ze begreep niet waarom ik de familie tot last was. En toen ze aan mijn tante een verklaring vroeg, was het antwoord dat ze kreeg schokkend.
"Bij ons in de familie is het toch de regel dat de derde zoon van de derde zoon van de derde zoon onze befaamde familieschatten erft."
"Wat heeft dat er mee te maken?" snikte mijn moeder vol ingehoude woede.
"Boris í­s de derde zoon van de derde zoon van de derde zoon!"
En mijn tante stormde de kamer uit. Voor mijn moeder was het nog steeds onduidelijk. Wat bedoelde haar zus daarmee? Maar mijn vader, de derde zoon van de derde zoon, wist het. Hij had ooit een bastaardzoon verwekt bij mijn tante. Als ik, de derde zoon van de derde zoon van de derde zoon, zou verdwijnen, zou Philip het bastaardskind de derde zoon worden. En dan had mijn tante invloed op de schatten."
Ik onderbrak Boris in zijn levensverhaal. "Draait het hele leven echt om geld?" Ik was teleurgesteld want ik wist het antwoord al. Zijn eeltige vingers voelde ik op mijn schouders kloppen. Ja meissie, ik ben bang van wel.
En Boris vervolgde:
"Dat was dus nog maar het begin. Door dat verhaal over mijn woedeproblemen, dat iedereen trouwens gewoon slikte, werd ik nergens aangenomen. Geen enkele school wilde een agressief gestoorde leerling. Wat ik trouwens best begreep. Het probleem was alleen: ik was niet agressief gestoord! En van die leugen kon ik, hoe ironisch het ook klinkt, best agressief van worden. Mijn tante en oom zorgde er dus voor dat ik uit huis werd geplaatst. Mijn leven werd een grote neerwaartse spiraal van verdriet, woede en eenzaamheid.
Die dag dat de Augurei op mijn vensterbank zat, had ik mijn vader al acht jaar niet gezien. Reken maar na, ik was toen dus... ehmmm... vijftien plus acht... meissie help me even.
"Drieentwintig" glimlachte ik. En meneer Bochel knikte vriendelijk naar me.
"Drientwintig, en ik was bang dat hij was gestorven. Alleen. In zijn huisje aan de rand van de stad. Mijn moeder had ik namelijk drie jaar geleden op die manier al verloren. Ze miste mij en stierf van verdriet. Nou oké, ze stierf door een longontsteking. Toch heb ik dat nooit helemaal geloofd.
De Augurei zong voor mij. En ik wist dat er iets goed fout was.

Ruzie met uw vriendin gehad?
Wilt u het goed maken maar hoe doe je dat?
Val niet terug op een ouderwetse ruiker.
Maar koop voor haar Broze Ganzenveren van Gesponnen Suiker!

Deze reclametekst schalde plots uit de televisie in mijn woonkamertje. Ik was per ongeluk op de afstandbediening gaan zitten. De Augurei draaide zijn kopje en vloog weg. Zijn ijzige blik op mijn netvlies gebrand, me afvragend welke dood hij had gezongen.
Die ontmoeting met die speciale vogel was een keerpunt voor de rest van mijn leven. Het maakte iets in mij los. Ik wilde weten of mijn vader nog in leven was. Wild stormde ik naar buiten en rende richting het dichtsbijzijnde dorpje. Ik was vrij."
Ik merkte dat ik, Loena, wel een kwartier lang was vergeten te ademen. Ademloos had ik met open mond naar Boris geluisterd. Kennelijk is ademen toch niet een van de voorwaarden voor leven. Interessant...
Boris vervolgde:
"Maar ik kwam niet ver, en aangezien ik ontsnapt was uit mijn huisje dat speciaal was aangewezen voor een persoon met woedeproblemen, liet ik de raad van tovenaars geen andere keus dan mijn op te sluiten op een de best bewaarde plek van het heelal: Azkaban... Ik zal er nooit meer achterkomen of mijn vader dood is.
En iedere keer als ik sinds die ene dag weer een vogel hoor fluiten, vraag ik me af wat de Augurei als mijn lot had voorspeld. Ach, zijn we daar niet allemaal nieuwsgierig naar? Wat jij meissie."
Met een klap viel ik weer terug in de werkelijkheid. Ik zat in Azkaban door moord op een vrouw, een moeder. Wat stond in hemelsnaam mí­j te wachten?

Reacties: