FanFic.nl

My Immortal~Hidan

Chapter O12.

We liepen met zn drieën op een pad. Kakuzu liep voor met de kaart, en Hidan en ik liepen achter hem aan. 'Zeg, waar gaan we eigenlijk naartoe?' vroeg ik. 'Land of lightning.' antwoordde Kakuzu chagrijnig. Hij vond het niet leuk dat we eerder moesten vertrekken. Omdat het mijn schuld was, deed hij dus nog afstandelijker dan normaal tegen me. 'Welke village?' zeurde ik. 'We zoeken rond, en onderweg vangen we mensen waarvan er een prijs op het hoofd staat.' gromde hij. 'Oke!' zei ik expres extra blij om hem te irriteren. Hij bromde iets onverstaanbaars, en liep sneller. Ik haalde mijn schouders op. Moest hij weten. Hidan liep stil naast me. Sinds wanneer kon hij stil zijn? Ik tikte hem op zijn schouder. 'We hebben al een paar dagen niet geofferd en gebeden. Jashin-sama is nu best boos, denk ik.' zei ik droog. Hidan stond meteen stil. 'Fuck! Kom, dan moeten we dat nu fucking doen! Hij is woedend!' Riep Hidan hysterisch. Ik grinnikte. 'Oke dan. Kakuzu, fuckhead, we gaan bidden!' Schreeuwde ik naar hem. Langzaam en dreigend draaide Kakuzu zich om. 'Nee.' zei hij ijskoud. 'Oh jawel. Het was geen vraag, maar een mededeling.' Grijnsde ik. 'Het moet van ons geloof.' vulde Hidan aan. 'Van mij mogen jullie bidden, ik ga verder.' gromde Kuzu, en hij liep verder. Ik haalde mijn schouders op. 'Ach ja... Laat die fucker maar. We halen hem wel een keer in.' Hidan knikte instemmend, en trok me mee de bosjes in. Hij maakte het Jashin-teken op de grond, en ik ook, half door de zijne heen. We gingen zitten en startten het gebed. Al gauw kwam Jashin in onze hoofden. 'JULLIE! WAAROM HEBBEN JULLIE ZO LANG NIKS GEOFFERD EN NIET GEBEDEN?!' schreeuwde hij meteen. Ik greep naar mijn hoofd. 'Auw! Het spijt me, Jashin-Sama! Maar kunt u misschien iets minder schreeuwen, alstublieft!' riep ik terug. Nu kon ik maar beter heel beleefd zijn. 'Als we nu extra lang bidden en daarna mensen offeren, is het dan goed?' smeekte ik. Het bleef een tijdje stil. 'Hmm... Normaal zou ik jullie nu al kapot gemarteld hebben... Maar vooruit. Jullie hebben nog een kans. Bid nu een uur non-stop, en offer daarna ieder vijfentwintig mensen.'
'Danku, Jashin-Sama.' mompelde ik, en hij verdween mijn hoofd uit. Ik opende mijn ogen weer, en keek naar Hidan. Zijn paarse ogen keken terug. 'Nou... Dan gaan we maar bidden.' zuchtte ik. Hij knikte, ging in de kleermakerszit zitten, en nam zijn pentagram in zijn hand. Hidan duwde het ding tegen zijn lippen, en sloot zijn ogen. Ik deed hetzelfde. En toen maar bidden...

Ik deed mijn ogen open. Eindelijk. Na een uur bidden klaar. Ik rekte me uit, en sprong overeind. Mijn lichaam was helemaal stijf door het lange stilzitten. Nog een keer rekte ik me uit, en voelde dat er twee armen om mijn middel werden geslagen. Glimlachend draaide ik mijn hoofd om naar Hidan, en kuste hem kort op zijn lippen. Toen ik terugtrok maakte hij een ontevreden geluidje, en draaide mij om. Meteen zoende hij me hard op mijn mond, en duwde me bijna ruw tegen een boom aan. Ik grijnsde tijdens de zoen. Deze keer liet ik hem leiden, ook toen hij in mijn zij kneep om mijn mond te openen. Braaf deed ik wat hij vroeg, en zijn tong kwam naar binnen. Nog een paar minuten stonden we daar zo, tot ik hem zachtjes wegduwde. Ik vlocht mijn vingers door de zijnen, en zette mijn voorhoofd tegen die van hem. Hiervoor moest ik op mijn tenen gaan staan. 'Misschien moeten we mensen gaan offeren, voordat Jashin-sama boos wordt...' mompelde ik, terwijl ik in Hidan's ogen keek. 'Fuck dat. We kunnen nog wel even hier blijven.' zei hij terug, en hij kuste me opnieuw. Nu liet ik het niet zomaar toe dat hij leidde, en vocht terug. De zoen werd steeds ruwer, en we begonnen allebei zwaarder te ademen. Ik legde een hand op zijn wang. Toen ik zeker wist dat ik de leiding had trok ik terug. 'Kom. Nu moeten we echt gaan.' fluisterde ik, en ik trok hem mee.

'Yes! Fear! Fear, you filthy mortals!' gilde Hidan psychopatisch, en hij evil laughte voor de zoveelste keer. Soms vroeg ik me echt af of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was. Elke keer kwam ik tot dezelfde conclusie: nee. Hij ramde zijn stak door zijn borst. Zijn vijfentwintigste slachtoffer viel gillend op de grond, en stierf. Ik had er nog maar eenentwintig. Shit. Ik nam bloed van een random vrouw die voorbij rende, en startte het ritueel. Met nog drie anderen deed ik dat ook. Het heerlijke gevoel van pijn stroomde door mijn lichaam. Pijn werd in mijn en Hidan's lichaam omgezet naar genot. Dit was helaas alleen als we in een ritueel zaten. Genietend sloot ik mijn ogen half. Daarna opende ik ze weer, en trok de staven uit mijn lichaam. Het dorp dat we hadden uitgekozen had nu nog maar een paar miezerige, bange overlevenden. Er lag een enorme stapel lijken in het midden van het dorp. Ik borg mijn staken op, en liep naar het groepje dat tegen een muur gedrukt stond. Doodsbang keken ze me aan. Maar een durfde zijn mond open te doen. Het was een kleine jongen, ongeveer zeven jaar. 'W-Waarom? Waarom d-doen jullie ons dit a-aan?' snikte het kind. 'Het moet voor mijn geloof. Ik moet om de zoveel tijd mensenoffers geven. Jullie hadden de pech het eerste dorp te zijn wat ik tegenkwam. I know, life is fucked up.' zei ik rustig. Het kind snikte. 'M-Mijn vader... Mijn moeder... M-mijn zusje... Mijn huis... Alles ben ik kwijt! Alles! Wat is dat voor een geloof?! Je moet toch geloven in het goede?! Wat is er goed aan vijftig onschuldige mensen af te slachten?! Dat geloof van jullie kan nooit goed zijn!' gilde het kind ineens. Mijn ogen schoten vuur. Woedend greep ik het kind bij zijn keel. Wie aan Jashin komt, komt aan mij. 'Wat is je naam?' vroeg ik ziedend. 'Hideo.' antwoorde hij opeens rustig. Zijn ogen straalden geen pijn of verdriet meer uit, alleen vastberadenheid. 'Ga je me nu vermoorden, net zoals je met alle anderen deed?'
'Ja, eigenlijk wel! Brand lekker in de hel, fuckhead!' gilde ik, en ik wilde de staak in mijn buik rammen. 'En wat nou als ik informatie heb over tenshi?' vroeg hij opeens met een heel andere stem. Verbaasd trok ik de staak weg. 'Wat-' wilde ik vragen, maar toen zag ik iets. De ogen van de jongen waren veranderd. De pupillen en iris waren verdwenen. Het oog was nu helemaal wit. Het leek een beetje op de byakugan, een oogtechniek uit Konoha, maar dit oog was nog was smal, en helemaal volmaakt wit. Geen enkele ader in het oog. Zijn wimpers werden opeens lang en zwart. De haarkleur van het jongetje veranderde ook. Het werd spierwit. Hij grijnsde. 'Nou?'

Reacties: