Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 14
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 14
.
Ik was nog steeds in een vrolijke bui door gisteren, en liep met een grote glimlach op mijn gezicht het vertrouwde biologielokaal binnen. Tot mijn verbazing zag ik dat van er nog niet was. Vreemd, dacht ik. Avan was altijd vroeg bij biologie. Het was ons uurtje, het uurtje waar het allemaal bij begon. Ik ging zitten, keek op de klok, en hoorde delaatste bel gaan. Meneer Bennet deed de deur met een harde klap dicht, en pakte snel zijn spullen erbij om te beginnen met de les. Onopvallend pakte ik mijn iPhone erbij, en stuurde Avan een WhatsApp berichtje: Wakker worden, slaapkop van me. Ik glimlachte, en voegde er wat aan toe. Je kan maar beter snel komen, anders komt je grote concurrent naast me zitten. Ik grinnikte, en deed mijn telefoon in mijn broekzak zodat ik hem kon voelen trillen als Avan antwoord gaf...maar dat gebeurde niet. Een half uur ging voorbij, en ik kon me niet eens concentreren op wat de meester zei. Uiteindelijk ging de klasdeur open, maar het was niet Avan die binnenliep, het was Nevar.
‘Wat ben je vroeg.’ mompelde Meneer Bennet. Nevar fluisterde een verontschuldiging, en gaf hem het witte bonnetje.
Ik keek naar Sams tafel. Shit, Cathy was blijkbaar weer beter, en de enige lege plek was...
‘Ga maar naast Natalie zitten.’ zei Bennet tegen Nevar. Juist ja, naast mij. Nevar liep naar de lege plek toe, ging zitten, en pakte zijn boek erbij. ‘Hey, waar zijn we?’ vroeg hij, en hij bladerde door zijn boek.
‘Ehm...’ ik moest nadenken. ‘Bladzijde 145, Hoofdstuk 3, Erfelijkheid.’
Hij knikte, nam de juiste bladzijde voor zijn neus, en volgde elk woord dat Bennet oplas. Ik bekeek hem vanuit mijn ooghoeken. Ondanks dat hij totaal niet op Connor leek, deed hij me heel erg aan hem denken. Ik kon niet precies zeggen waarom, maar misschien was het zijn gedrag... Connor is ook erg leergierig, misschien een beetje nerdy, en ook een beetje onhandig op het gebied van meisjes. De manier waarop hij bloosde als Sam naar hem glimlachte, het was echt heel schattig om te zien. Wat al helemaal schattig is, is dat Avan jaloers is op Nevar. Ik had echt geen idee waarom, maar toch begreep ik hem wel. Als een meisje zoiets zou hebben gezegd over Avan, zou ik ongetwijfeld ook jaloers worden. Al was daar niet echt een reden voor, ik zag het meer als een teken van liefde.
Volgens mij was Nevar nog niet echt vitted in, en ik kwam op heen idee waar Sam vast heel blij mee zou zijn. De bel ging, en het was na een lange les eindelijk lunchpauze. Ik pakte mijn tas in, en ik zag Nevar hetzelfde doen. Ik vond het wel zielig dat hij elke pauze alleen in een hoekje zat.
‘Zeg Nevar...’ begon ik.
Hij had zijn rugtas al omgedaan, en liep richting de deur. Toen hij mijn stem hoorde draaide hij zich om. Ik zag een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, blijkbaar verwachtte hij niet dat ik met hem zou praten.
‘Zou je aan onze tafel willen lunchen? Sam is er ook.’ vroeg ik aan hem.
Zijn blauwe ogen lichtten op. ‘Ja, cool.’
We liepen naar de kantine.
‘Het is ook wel moeilijk om opeens midden in het jaar de nieuwe jongen te zijn, alle groepjes zijn al gevormd.’ zei Nevar, en hij keek een beetje opzij.
‘Ja, kan ik me voorstellen. Hoezo ben je eigenlijk midden in het jaar van school verandert?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Omdat mijn vorige school heel ver weg was, ik moest elke ochtend heel vroeg op, en werd daar een beetje moe van. Brownsville daarentegen is heel dichtbij.’
‘O, oke.’ Het werd een beetje stil, maar gelukkig waren we al bijna bij onze tafel in de hoek van de kantine.
‘Connor! Ik weet niet waarom de billen van sommige apen rood worden als ze een mooie apin zien!’ riep Adam.
‘Het woord apin bestaat niet.’ zei Connor lachend.
‘Wel waar.’ zei Adam koppig. ‘Net zoals bij ezelin.’
Connor rolde met zijn ogen, en deed net zijn mond open om wat te zeggen.
‘Ik denk dat het een soort van flirten is. Net zoals meiden op hun lip bijten, wegkijken en hun borsten naar voren steken.’ zei Nevar.
‘Niet waar!’ riep Sam, die zich aangesproken voelde. Ze giechelde.
‘Zie je wel! Dat dacht ik dus ook.’ zei Connor, hij negeerde Sams opmerking. Toen keek hij op naar het -voor hem- onbekende gezicht. Connor keek me vragend aan.
‘Hey jongens, dit is Nevar, hij zat vandaag naast me bij bio.’ zei ik. ‘Nevar, dit zijn Adam en Connor, en Sam kende je al.’
Nevar begroette hen verlegen, en ging naast Connor zitten. Connor pakte zijn boeken verzameling en liet er een paar zien aan Nevar, die geinteresseerd meekeek.
Ik ging ook zitten, naast Sam, en pakte mijn Pink Lady-appel erbij.
‘Waar is Avan?’ vroeg Sam. Net toen ik het bijna vergeten was.
‘O, ja. Das waar ook. Ik moet je wat vertellen.’ zei ik.
‘Vertel.’ zei Sam, en ze boog een beetje naar voren.
‘Nou, Avan heeft me gisteren uit eten meegenomen, echt heel lief! En hij stelde me voor aan de eigenaar van het zaakje, die hij blijkbaar kent... Maar hier komt ie: We zaten een beetje te zoenen en te strelen, en toen zei hij voor de eerste keer: ‘‘Ik hou van je.’’ ’
‘Oh my god, echt! Die jongen is zó gek op je!’ riep Sam. ‘Maar wacht eens even! Hij heeft je gisteren de liefde verklaard, waar is hij nu dan?’
‘Ehm.’ Ik slikte. ‘Eerlijk gezegd weet ik dat niet...’
‘Heb je hem gebeld, of gesmst?’
‘Ja.’ zei ik. ‘Maar ik heb geen antwoord gekregen.’
‘Nothing?’ vroeg Sam.
‘Nothing.’ bevestigde ik. ‘Is dat erg?’ vroeg ik toen ik Sams grote ogen zag.
‘Weet ik niet. Ik wil natuurlijk geen overhaaste conclusies trekken... Maar het is vreemd.’ zei ze.
Ze had gelijk. En ik... begon me zorgen te maken.
‘Nevar?’ vroeg ik.
Hij keek op uit Connors boek. ‘Ja?’
‘Stel...’ begon ik. ‘Een meisje met wie je een relatie hebt zegt tegen je dat ze van je houd... en de volgende dag komt ze niet opdagen op school, en beantwoord ze je berichten niet... Wat denk je dat dat betekent?’
Hij dacht na. ‘Nou... Ik zou het wel vreemd vinden, maar je weet maar nooit wat er gebeurd kan zijn. Ik zou gewoon afwachten.’
In mijn hoofd ging ik alle mogelijke gebeurtenissen na, en ik begon me een beetje fucked-up te gedragen. Ik maakte mijn hoofd snel leeg voor ik een of andere horrorscene bedacht.
De bel ging, en voor ik het wist, was de dag voorbij. Ik zette Sam thuis af, kwam thuis, en maakte een latte machiato. Al drinkend bij het aanrecht overwoog ik langs te gaan bij Avan, maar dan kwam ik vast over als die controlerende vriendinnen die elke seconde van elke dag wilde weten waar hun vriendje uithing. Ik schudde mijn hoofd.
Voor mijn kast bleef ik staan. Aangezien het warm was in Brooklyn besloot ik mijn satijnen nachtjapon aan te trekken. Ik deed snel mijn huiswerk van Aardrijkskunde en Biologie maar ik kon me op geen van beiden concentreren. Ik próbeerde me geen zorgen te maken over Avan, maar het lukte niet.
Ik ging liggen op mijn bed, en pakte mijn iPhone. Met trillende handen belde ik Avan op, bang voor wat ik te horen ging krijgen.
De telefoon ging over, en nog eens, en nóg eens... ‘Dit is de voicemail van...’
Ik hing op. Ik wilde een antwoord, maar alles wat ik kreeg was niets. Misschien nog wel erger dan negatief antwoord. Wat was er toch aan de hand met Avan? Was hij ziek? Dan had hij toch wel wat kunnen antwoorden? Of had hij... had hij soms spijt van de woorden die hij me gisteren had toegefluisterd?
Dit was het dan...
Hopelijk vonden jullie het goed!
Hoe vonden jullie het liedje trouwens? 
The Script is nogal mijn favoriete band 
Reacties:
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaawwwww epic! Ik vind het lied ook prachtig...
Ik vond het goeeeeeed!
No stress girl! Je schrijft nog altijd even super en het liedje is ook fantastisch
Ik werd er ook nerveus van
ik vraag me af waarom hij niet is komen opdagen het zou anders zijn als Nathalie had gezegd dat ze van hem hield, maar hij zei het zelf dus dan moet het toch goed zijn?Je schrijft maar verder als je er tijd voor hebt, want ik weet perfect hoe druk het kan zijn
ik kom er zelf ook niet meer aan toe GOED GEDAAAAAAAAN!
xxxxx
ECHT ZO GOED GESCHREVEN
ik hoouud van dit verhaal
en ik heb je mist man<33
Owww, dat is echt erg voor Nathalie!
=( Hopelijk is er niets aan de hand?