Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 15
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 15
15.
Dinsdag. Biologie, derde uur.
Het was al laat, en ik zat nog in de auto onderweg naar school. Ik keek op mijn horloge. Over één minuut gaat de schoolbel. Ik reed de parkeerplaats op, en zag dat de laatste leerlingen het grote witte gebouw in renden. Ik pakte snel mijn boeken, en rende ze achterna. De bel ging, en ik zuchte. Nóg een te laatbriefje. Ik liep de biologievleugel binnen, en realiseerde me opeens dat ik door al die haast vergeten was mijn haar te kammen. Ik kreunde, ik zag er vast uit als een vogelverschrikker. Met mijn vingers ging ik door mijn haar, probeerde het een beetje te fatsoeneren. Ik liep het lokaal binnen, en gaf Bennet het witte briefje die ik van de administratie had gekregen. ‘Ga maar snel zitten.’ Zei Bennet, en aangezien niemand zijn boeken nog had gepakt, nam ik aan dat de les nog niet officieel was begonnen. Mijn ogen gingen naar Avans plek. Avan was er niet, weer niet. Een steek van bezorgdheid ging door me heen, en ik ging naast Nevar zitten.
‘Hey.’ Zei ik tegen Nevar.
‘Hoi.’ Zei hij terug. ‘Je haar...’ begon hij.
Ik zuchtte. ‘Ja, ik weet het. Ik zie eruit alsof ik ben aangevallen door een wilde kat. Bedankt.’
Hij lachte. ‘Nee, ik vind het juist mooi. Het is anders... Het is beter dan dat perfecte steile haar dat je altijd hebt, dit staat... stoerder.’
Ik rolde met mijn ogen. ‘Charming.’ Mompelde ik lachend, totaal niet met hem eens.
Ik sloeg mijn boek open op de juiste bladzijde, en begon aantekeningen te maken over wat Bennet vertelde.
‘...dus als je pasgeboren broertje blauwe ogen heeft, terwijl de hele familie bruine ogen heeft, wil dat niet gelijk betekenen dat je moeder het met de melkboer gedaan heeft.’ Meneer Bennet gniffelde, en de klas deed mee.
Terwijl mijn gedachten waren bij Avan, schreef ik op wat Bennet zei. Ik maakte me zorgen, en niet zo’n beetje ook. Ik had er geen goed gevoel over, er moest wat ernstigs aan de hand zijn. Plotseling voelde ik me een slechte vriendin. Avan is misschien wel heel ziek, en ik zit hier les te volgen alsof er niets aan de hand is. Ik dacht terug aan de belofte die ik gisteren met mezelf gemaakt had: Ik zou vandaag bij hem langs gaan als ik weer niets van hem hoorde. En dat ging ik doen, na schooltijd. Mijn buik kriebelde door de zenuwen, bang voor wat ik straks te weten ging komen.
De bel ging, en het was lunchpauze. De leerlingen pakten hun tassen in, en zetten koers richting de deur. Blijkbaar hadden mijn bezorgde gedachtes invloed op mijn houding, want Nevar fronste en keek me aan.
‘Wat is er Natalie? Je lijkt zo somber.’ Zei hij, en zijn blauwe ogen boorden zich in de mijne, hij keek een beetje bezorgd. Net zoals Adam, Connor en Sam zouden hebben gedaan als ze mij zo zagen.
‘Het is...’ ik haalde diep adem. ‘...niets.’
‘Nee, het is wel iets. Zeg het nou maar, misschien kan ik je helpen.’ bood hij aan.
Ik zag dat Sam in de verte een handgebaar maakte richting de WC. Ik knikte, en Sam en Cathy liepen de meisjeswc in. Nevar en ik gingen op de trap zitten, en de laatste leerlingen liepen de kantine binnen. We waren alleen.
‘Vertel.’ Zei Nevar.
Ik deed mijn tas af, en legde hem naast me neer. Ik keek een tijdje naar mijn handen, en bedacht in mijn hoofd wat ik hem wel en niet kon vertellen. Hoe moest ik het allemaal verwoorden? Ik voelde zóveel. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Nevar me aankeek, en hij gaf een knikje om me aan te moedigen.
‘Het is alleen... Ik vind een jongen leuk... En hij mij ook, tenminste... Dat dacht ik, maar nu weet ik het niet meer zeker...’ zei ik moeizaam.
Nevar glimlachte. ‘Aha, het typische middelbarescholier-verhaal.’
Ik forceerde een glimlach. De relatie die ik had met Avan voelde heel anders dan andere relaties. ‘Ja, dat kun je wel zeggen.’ Zei ik maar.
‘Wie is het?’ vroeg Nevar.
‘Dat kan ik natuurlijk niet zeggen!’ zei ik, en ik dacht aan Avan. Nevar was de enige die niet wist over de relatie van Avan en ik. Een uitstekende gesprekspartner, dus.
‘Mag ik een hint?’ vroeg hij.
‘Nou...’ ik dacht na, en ik voelde dat mijn speekselklieren geactiveerd werden. ‘Hij is knap... en als hij lacht krijgt hij zo een mooi kuiltje in zijn rechterwang...’ Ik vergat mezelf helemaal, en voor ik het wist zat ik daar kwijlend te zwijmelen als een malloot. ‘...en zeg maar alle meiden zouden een moord voor hem doen.’
‘Oké, je bent duidelijk gek op hem. Van waar ken je hem eigenlijk?’ vroeg Nevar.
‘Nou... school. Hij zit naast me bij biologie, hij is nieuw dit jaar.’ Zei ik, en ik begon me af te vragen of ik niet téveel had gezegd.
Nevar kreeg een dromerige glimlach op zijn gezicht. ‘Natalie...’ zei hij, en hij legde zijn hand op mijn knie. ‘Ik wed dat die jongen gek op je is.’
‘Denk je?’ vroeg ik.
‘Oh, ik weet het zeker.’ Zei hij speels. Nevar kreeg een vreemde glimlach op zijn gezicht die ik niet kon plaatsen. ‘Echt serieus, hij kan geen genoeg van je krijgen... Met je mooie glanzende haren, je ogen net saffieren, en je heerlijke lichaam die elke jongen doen fantaseren...’ zei hij langzaam, en voor ik doorhad wat er aan de hand was, was het al te laat. Nevars lippen raakten de mijne, en hij duwde ruw zijn tong naar binnen. Ik pakte hem stevig vast, en probeerde me los te wringen, maar hij liet niet los. Hij dacht vast dat ik hem stevig wilde vast pakken. Ik begon misselijk te worden, en voelde hoe Nevar in een record tempo met zijn tong in mijn mond ronddraaide. Het deed me denken aan een helikopter die opsteeg in mijn mond. Zijn slijmerige tong was de propeller.
Godzijdank liet hij me los, en keek me met een dromerige blik aan. Ik veegde (onopvallend denk ik) mijn lippen af, en bedacht ondertussen een vriendelijke manier om hem dit te vertellen... Jup, die was er dus niet.
‘Waar...Wat ging er in godsnaam door je hoofd?!’ gilde ik.
Nevar keek me verward aan. ‘Dit was toch wat je wilde?’ zei hij. En toen vielen alle puzzelstukjes op hun plek.
‘Nevar...’ ik sloot mijn ogen, en keek hem toen weer aan. ‘Ik beschreef niet jou.’
‘Wie dan?’ vroeg hij. ‘Je zei dat hij nieuw was dit jaar, en naast je zat bij biologie. Klinkt verdacht veel als mij.’
‘Klopt.’ Zei ik. Hoe bedoel je misverstand van het jaar 2012? ‘Meer kan ik niet zeggen.’
Maar toen bedacht ik me weer iets, en ik kreeg een paniekaanval.
Nevar zag dat ik boos werd. ‘Wat?’ vroeg hij.
‘JE HEBT BINNENKORT EEN DATE MET SAM!’
‘Ja?’ hij snapte het nog steeds niet.
Ik stond op, pakte hem bij zijn haren, en trok hem mee een WC binnen. ‘Wat ga je...’ ik onderbrak hem door zijn hoofd in de WC te stoppen, en door te spoelen.
‘Wat is er mis met jou?!’ riep hij, en hij veegde het WC water uit zijn ogen.
Oké, dat laatste gebeurde niet echt. Maar ik had er wel zin in.
‘Ja?’ hij snapte het nog steeds niet.
Ik stond gefrustreerd op, sloeg mijn hoofd een paar keer tegen de kluisjes, en draaide me toen om.
‘Sam. Is. Mijn. Beste. Vriendin.’ Ik praatte tegen hem alsof hij uit Verwegistan kwam. ‘Jij. Hebt. Mij. Gekust. En. Zij. Vind. Jou. Leuk.’
Uiteindelijk begreep hij me, en blijkbaar had hij een grote hoeveelheid testosteron, want hij durfde het volgende te zeggen: ‘Ze begrijpt het vast wel. Maak je geen zorgen.’
Ik forceerde een glimlach, en zette een hoge stem op. ‘Oh ja, het komt goed. Ze vind je leuk, maar ze komt er wel overheen...’
Hij onderbrak me. ‘Inderdaad.’
Mijn woede bereikte een climax, en mijn stem klonk niet eens meer als die van mij. ‘Ja, en als ze boos op me blijft, vliegen we toch lekker op een eenhoorn over de regenboog naar Teddyberen land, waar je wordt opgevangen door één van de zachtste teddyberen.’ Mijn stem druipte van het sarcasme, en mijn stem klonk koud en laag.
‘Het bleef een tijdje stil.
‘Het spijt me... Ik dacht dat jij hetzelfde voelde, en... Ik dacht dat Sam me niet echt leuk vond, ik bedoel... Ze gooide een appel naar me.’
‘Geloof me, ze is gek op je. Maar ik begin me nu af te vragen of je wel goed genoeg voor haar bent. Hoe kun je de beste vriendin van je date kussen?!’
‘Ik dacht dat het niet serieus was! Dus dacht ik: misschien ben jij wel serieus.’
‘Ik ben zeker serieus. Zeker als ik zeg: Save your slimy kisses for your pillow.’ Ik pakte mijn tas.
‘Kunnen we alsjeblieft vergeten wat er is gebeurd?’ hoorde ik hem nog zeggen.
Ik gaf geen antwoord, en zetten koers richting de kantine. De lunchpauze was al bijna voorbij toen ik aankwam bij onze tafel in de hoek.
‘Waar bleef je?’ vroeg Sam.
‘Oh, ik was gewoon mijn Aardrijkskundeboek kwijt... en Nevar hielp me met zoen, ik bedoel zoeken.’ Ik kuchte. ‘Was echt een bende, ik moest mijn hele kluis naar beneden halen om hem te vinden.’ Loog ik.
‘En waar is Nevar?’ vroeg Sam.
‘Hij moest naar de wc.’ Loog ik opnieuw.
‘Oh... oke.’ Zei Sam, en ik voelde een steek vanschuldgevoel in me.
***
Ik en Sam zaten in de auto, en ik zette een bekende remix van het liedje ‘Paradise’ van Coldplay op. Ik neuriede zachtjes mee, terwijl ik met mijn hand het ritme meetikte.
‘...everytime she closed her eyes...’ klonk het uit de speakers en Sam deed de muziek wat zachter.
‘Oh my god!’ riep Sam. ‘Ik heb morgen een date met Nevar!’
‘Oh ja, dat klopt.’ Zei ik zacht, en ik dacht aan vanmiddag.
‘Natalie? Wat is er?’ vroeg Sam. ‘Je gedraagt je zo raar vandaag.’
Ik zuchtte, ze had het recht om het te weten.
‘Ja... over Nevar gesproken...’ ik werd stil.
‘Ja...?’
‘Hij... hij heeft me gekust.’ Zei ik snel, en ik keek strak naar de weg. De temperatuur in de auto werd tien graden kouder.
‘Hij heeft je gekust.’ Zij Sam met een stem vol ongeloof. ‘Wanneer?’
‘Tijdens de lunchpauze.’ Ik slikte. We waren aangekomen bij Sams huis, maar ze stapte niet uit.
‘En jij liet het toe?’ zei ze.
‘Nou... Ik wilde het niet, ik probeerde...’
Ze onderbrak me. ‘Je probeerde?! Wat probeerde je? Mijn date af te pakken? Nou, gefeliciteerd. Missie geslaagd.’ Riep ze. Ze deed verwoed haar riem los, en stond op.
‘Sam... Het was...’ begon ik, maar ze had de deur al achter zich dichtgesmeten.
Ik sloot mijn ogen, en leunde met mijn hoofd tegen het stuur. Wat heb ik gedaan? Ik heb met mijn vriendins date gezoend, en dus met een andere jongen dan mijn huidige vriendje zitten zoenen. Als ze mijn vriendin en vriendje nog wel willen zijn...
Er vlogen zóveel gedachtes door mijn hoofd, dat ik dacht dat mijn hoofd ging exploderen. Dus besloot ik een paar rondjes te gaan rijden om alles weer op een rijtje te krijgen. Ik wilde nog niet naar Avan, ik wilde zijn gezicht niet zien als ik hem vertelde over Nevar. Ik wilde niet horen dat hij me niet meer wilde.Terwijl ik rondjes reed in Brooklyn, merkte ik dat ik maar twee straatjes verwijdert was van Olly’s Pink Pig. Even later liep ik de snackbar binnen, en toen Olly me zag lichtte zijn gezicht op.
‘Natalie!’ zei hij toen ik bij de bar aangekomen was.
Ik glimlachte. ‘Hé, Olly.’ Mijn stem klonk doodmoe.
Olly’s kleine ogen keken me onderzoekend aan. ‘Wat is er? Je lijkt zo somber... Waar is Avan?’
Ik gaf geen antwoord, en ging tegenover hem aan de barkruk zitten, met mijn vingertoppen op mijn slapen.
‘Is het uit tussen jullie?’ vroeg Olly ongelovig. ‘Maar... Jullie zijn zo leuk samen!’
‘Nee, het is niet uit... Het is alleen, ik heb al twee dagen niets van hem gehoord omdat hij niet op school komt opdagen, en omdat hij mijn berichtjes niet beantwoord.’ Zuchtte ik. ‘En ik heb iets stoms gedaan dat ik hem moet opbiechten.’
‘Wat je ook hebt gedaan, hij vergeeft het je wel. Weet je wel hoeveel hij van je houd? Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien. Maar dat niet opdagen vind ik wel raar... het klinkt helemaal niet als Avan, als je het mij vraagt. Ben je al bij hem langsgegaan?’ vroeg Olly.
‘Ja, ik vind het ook raar. En nee, ik ben niet bij hem langsgeweest. Dat staat zo raar.’
‘Hoezo? Je bent zijn vriendin die blijkbaar onwijs veel van hem houdt, en je wilt weten of alles oké is. Klinkt prima, als je het mij vraagt.’ Hij veegde de bar met een doekje, en keek me afwachtend aan.
‘Ja... maar ik weet het niet... Ik ben bang dat hij boos op me wordt, en het me niet vergeeft.’ Zei ik zacht.
‘Laten we een deal maken.’ Zei Olly.
Ik keek hem vragend aan.
‘Jij gaat naar Avan toe, dan vertel ik Amanda dat ik het was die haar favoriete vaas kapot maakte. Eerlijk genoeg?’
Ik glimlachte. ‘Ik denk het.’
Hij lachte. ‘Put that frown upside down, and do your thing!’ riep hij lachend.
‘Je hebt gelijk. Ik ga naar hem toe, nu meteen.’ Ik stond op, en lachte ondertussen om zijn woordkeuze.
‘Wacht.’ Zei Olly, hij draaide zich om, en gaf me een beker met citrussap. ‘Ik had van Avan gehoord dat je het lekker vond.’
‘Oh, bedankt.’ Zei ik, en ik pakte mijn portemonnee.
‘Doe niet zo gek, joh. Ik hoef er geen geld voor.’ Hij glimlachte naar me. ‘Succes!’
‘Bedankt.’ Zei ik, en ik stapte even later mijn auto in, en reed naar Avans huis.
Eenmaal aangekomen bleef ik nog even in de auto zitten. Was ik bang? Dat was ik, al haatte ik het om het toe te geven. Ik dronk mijn beker leeg, en deed toen de autodeur open. Ik liep naar de voordeur, en wachtte gespannen af tot iemand de deur opendeed.
Cindy verscheen in de deuropening. ‘Hey, Natalie! Hoe is het met je?’
Ik glimlachte naar haar. ‘Het gaat goed.’ Loog ik. ‘En met u?’
‘Ook goed.’
‘Is Avan misschien thuis? Vroeg ik.
‘Oh ja, en of hij thuis is, hij is komt al twee dagen zijn bed niet uit.’ Mompelde Cindy. ‘Hij is boven, tweede deur rechts.’
‘Bedankt.’ Zei ik. Ik liep de trap op, en stond voor Avans kamerdeur. Ik haalde diep adem, en klopte aan op zijn deur.
‘Binnen.’ Hoorde ik Avans stem zeggen. Het was een simpel woordje, maar ik vond het zo fijn om zijn stem weer te horen.
Ik deed de deur open, en ik zag dat Avan op zijn bed zat.
Hij stond op en liep naar me toe. Hij sloeg zijn sterke armen om me heen, en fluisterde in mijn oor. ‘Natalie... je bent er.’ Ik hoorde opluchting in zijn stem. ‘Ik heb je zó gemist...’
Even vergat ik mezelf in zijn armen. Ik was bijna vergeten hoe goed het voelde om door hem aangeraakt te worden, en blijkbaar hield hij nog steeds evenveel van me.
Ik maakte me los uit Avans omhelzing. ‘Avan... ik moet je wat vertellen.’
Ik keek in zijn donkere ogen, en ik voelde mezelf helemaal warm worden door zijn zachte blik die recht door mijn hart leek te gaan.
‘Wat is er, querida?’ vroeg hij toen hij de moeilijke blik in mijn ogen zag.
‘Ken je Nevar nog?’ ik zag Avan verstarren.
‘Hij heeft me... gekust.’ Zei ik.
Ik zag een jaloerse blik verschijnen op zijn gezicht, maar hij herstelde zich snel. ‘Wilde je dat hij dat deed? Want dan is het geen probleem-’ zei hij, maar ik onderbrak hem.
‘Natuurlijk niet! Ik wil jou, alleen jou.’ Ik nam zijn gezicht in mijn handen, en keek hem doordringend aan om aan te geven dat ik dat echt meende. Maar hij ontspande niet.
‘Ongelooflijk! Dus hij deed dit tegen jouw wil?’ ik kon zien dat hij boos werd.
Ik keek weg van zijn ogen, en liet mijn handen langzaam zakken naar zijn schouders. ‘Niet boos op me zijn...’ Zei ik zacht.
Ik voelde dat zijn blik verzachtte, ook al keek ik hem niet aan. Hij sloeg een arm om mijn middel, en tilde met één hand voorzichtig mijn kin op. ‘Natalie... Ik ben niet boos op jou, dat zou ik nooit kunnen zijn. Ik ben boos op hém.Want als hij jou lastigvalt, valt hij mij lastig.’
Ik keek een tijdje zwijgend naar zijn mooie gezicht, en glimlachte. ‘Dat is heel lief, maar laat het niet uit de hand lopen.’
‘Gebeurt niet.’ Hij zuchtte. ‘Ik kan voorlopig niet naar school.’
‘Waarom niet?’ vroeg ik. Door mijn blijdschap om hem te zien vergat ik helemaal te vragen waarom hij twee dagen niets van zich liet horen. ‘Waarom was je niet op school?’
Avan twijfelde. ‘Lang verhaal.’ Zei hij alleen maar.
‘Ik heb genoeg tijd.’ Was mijn antwoord, en ik maakte me los van zijn omhelzing en ging op het bed zitten. Het viel me op dat het licht uit was, en de gordijnen dicht waren, terwijl het middag was.
Avan zei nog steeds niets, en in plaats van wat te zeggen nam hij me op zijn schoot, en begroef zijn gezicht in mijn nek. Zijn warme ademhaling streek neer in mijn nek, wat voor een tintelende gevoel in mijn onderbuik zorgde.
‘Nou?’ zei ik met moeite. Hij zei nog steeds niets, en plantte nu kusjes van mijn nek naar mijn schouder. Hij schoof mijn BH-bandje opzij, zodat hij afzakte naar mijn elleboog, en kuste mijn blote schouder. Hij ging met zijn lippen weer terug naar boven, en hij kwam met elk kusje dichterbij mijn lippen. Ik voelde zijn lippen in mijn nek, op mijn wang, op mijn mondhoek... Zijn warme adem streek neer op mijn lippen, en als een reflex begon ik hem te zoenen als nooit tevoren. Ik draaide me om, en sloeg mijn benen om zijn rug, en mijn armen om zijn nek. Voorzichtig deed hij zijn mond open, en ik zoog op het topje van zijn tong. Hij kreunde zachtjes, en zijn lippen lieten de mijne even los. ‘Ik hou van je. Ik heb je zo gemist, Natalie...’ zijn lage, sexy stem wond mij nog meer op, en hij draaide ons om, en ging bovenop me liggen. Zijn rechterhand, gleed langs de zijkant van mijn lichaam, en omvatte uiteindelijk mijn bovenbeen, die hij om zijn lichaam heen sloeg. Ik dacht dat ik geen adem meer kon halen, maar toen kreeg ik door waar ik hij mee bezig was. Ik trok me terug, en keek hem geamuseerd aan. ‘Nice try...’ zei ik, en mijn stem klonk nog schor, door het citrussapje en door verlangen. ‘En nu mag je me vertellen waarom je niet op school was.’
Hij glimlachte. ‘Kan dat niet als we klaar zijn...?’ zei hij, en liet zijn handen over mijn lichaam glijden.
Het was moeilijk om hem te weerstaan, maar het lukte me. Ik duwde met een glimlach zijn handen weg. Ik had de controle dit keer, en ik moest zeggen: het beviel me wel.
‘Nou, vertel op.’ Zei ik.
‘Ik wil niet dat je je onnodig zorgen over me gaat maken, lieverd. Dat is waarom ik het je niet wil vertellen.’ Hij wreef met zijn vingers over mijn wang.
‘Avan, ik ga niet weg voor ik het weet.’ Zei ik koppig.
‘Natalie... het is te vroeg om het je te vertellen, pas als ik meer weet kan ik het zeggen. Ik vertrouw je, natuurlijk vertrouw ik je, maar ik kan het nog niet zeggen.’
‘Waarom niet?’ vroeg ik.
‘Omdat ik zelf ook niet echt weet wat er aan de hand is, ik weet alleen dat ik het wat rustig aan moet doen, en ik niet naar buiten mag, of berichten mag versturen uit voorzorgsmaatregelen.’
‘Ben je in gevaar?’ vroeg ik bezorgd. ‘Nee, toch?’
‘Weet ik niet, als ik meer weet ben jij de eerste die ik het vertel, dat beloof ik je. Ik heb het Cindy en John niet eens verteld.’
Ik zei niets.
‘Natalie, ik hou van je. Ik wil niet dat je je zorgen gaat maken over me als het misschien niet eens nodig is. Dat doe ik je niet aan.’
‘Prima.’ Zei ik met tegenzin. ‘Maar als je meer weet zeg je het gelijk!’
‘Zal ik doen. O, ja...’ zei Avan plotseling.’
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Je mag niet meer bij me langskomen, dat is niet verstandig. Ik heb de tools om stiekem naar je toe te kunnen gaan, dus voortaan kom ik bij jou langs, oké?’ vroeg hij, en hij keek me met een onweerstaanbare blik aan.
‘Iedere avond.’ zei ik.
‘Iedere avond.’ Bevestigde hij, en hij kuste me nog een keer.
‘Ik hou van je.’ Zei ik.
‘Ik hou ook van jou.’ Antwoordde hij.
Wat vonden jullie?
En van het liedje? 
Hit me! 
xxx Nadine 
Reacties:
De liedjes kan ik niet luisteren maar liken me heel leuk XD
Super verhaal x
woaw dat ik dit nu maar gelezen heb
Ik moet hier echt weer eens wat meer komen
benioeuwd wat er nu eigenlijk scheelt met Avan, blij in ieder geval dat hij niet gewoon in rook is opgegaan!!
Weer bijgelezen, je schrijft echt super mooi en met zo veel gevoel. Ik beleef het echt. Snel verder.
xxMarit
I love this
ik doe dat werkelijkwaar
het is zo leuk en verslavend
ik ben echt zo benieuwd naar meer
ik hoop dat het goed komt tussen Sam en haar
Oeh, wauwie. Hij is niet boos en hij leeft niet!
En sam, aiii.
Trouwens je schrijft zo mooi. Het is heel herkenbaar en werkelijk perfect!