FanFic.nl

Nothing is impossible

H1

27 Mecredi, 2008, 01.53 heur

Dit is gewoon een wonder. Een perfect, egale muur, klaar om door mij versiert te worden. Ik leg mijn tas nog even goed op mijn schouders, en vol moed en trots loop ik richting de muur. Voor de muur sta ik stil en zet mijn tas op de grond. Met de palm van mijn hand strijk ik over de oppervlakte. Ik zak door mijn benen, om vervolgens in de hurk te zitten. Uit mijn rugzak pak ik mijn vanmiddag getekende schets. Mijn schuilnaam in mooie, grote, gekleurde letters. Met de tekening onder mijn arm geklemd, pakte ik een spuitbus. Een witte. Daarmee schets ik de contouren van de letters, op de gladde oppervlakte. De eerste lijnen gaan wat moeilijk. Maar naarmate dat de eerste letter er staat, gaat de rest eigenlijk vanzelf. Als mijn graffitinaam in schets op de muur staat, pak ik een spuitbus met fuchsiakleurige verf als inhoud. Ik verwissel van cap, en begin mijn eigen stukje kunst in te kleuren. Grove strepen vullen de leegte in de letters in. Met de spuitbus in mijn handen loop ik een stukje naar achteren. Van een afstandje bekritiseer ik mijn graffiti. Tevreden glimlach ik. Ik loop weer terug naar mijn rugzak en pak een andere bus eruit. Een zwarte. Daar zet ik een cap op met een klein gaatje. Shoot, het capje schiet weg tussen mijn koude vingers. Nadeel, ’s avonds is het een stuk kouder. Oftewel je sta te kou kleumen. Maar het resultaat mag er hopelijk wezen. Snel probeer ik hem in het donker te zoeken, en zet hem er alsnog op. Ik begin aan de details. De randen van alle letters. Voorzichtig en heel secuur ga ik te werk. Het laatste stukje maak ik af met een sierlijke boog.
Ik stop alles weer terug in mijn rugzak. Til ‘m op om hem daarna over mijn rug te laten hangen. Nog even kijk ik om me heen of ik niks vergeten ben. Nee. Ik draai me om en kijk recht in iemands zijn ogen. Ze zijn nou niet bepaald vriendelijk. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk beter. Hij heeft een uniform aan, politie-uniform wel te verstaan. Zenuwachtig kijk ik om mij heen. Shoot, geen enkele uitweg. Binnenmonds vloek ik alle mogelijke scheldwoorden die er zijn. Wanhopig kijk in naar de agent. Het lijkt net of hij er wel plezier in heeft, mij oppakken. Zak. Hardhandig pakt hij mijn polsen en slaat me in de boeien. Hoe heb ik het kunnen laten gebeuren, opgepakt worden? Gehoorzaam loop ik maar mee. Een andere keuze had ik niet echt. Ik kijk nog een keer naar mijn stukje eigen gefabriceerde kunst. Tevreden strompelde ik met de agent mee. Ik werd achterin de auto geplaatst. Zelf ging de agent voorin zitten. ‘Mag de zwaailicht aan?’ vroeg ik om mijn allerliefste, kinderlijke stemmetje. Hij negeerde mij volkomen. Dan niet. Langzaam reden we door de straten van Parijs. De fonkelende lichtjes van de Eiffeltoren verlichtten de rest van de stad. Het zag er zo magisch uit, zo onwerkelijk. Gefascineerd bleef ik maar naar het hoge bouwwerk kijken. Eens zal ik daaronder, precies in het midden, een graffiti maken. Op de grond natuurlijk.

Reacties: