FanFic.nl

Loenatik [pauze]

De redding is nabij!

Margo:
BAM!
Met een enorme klap viel het dienblad met muffins op de grond.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik de engerd uit zijn donkere hoekje schieten en als een razende de muffins in zijn mond proppen.
Maar mijn aandacht was nu gericht op Boris, die er als versteend bij stond.
Voorzichtig duwde ik Boris op de grond.
Want zoals mijn oma altijd zei.
"Als ie zat, dan viel hij niet meer op z'n gat."
Boris merkte niet eens dat hij nu op de grond zat en bleef voor zich uit staren.
Ik wist niet goed wat ik moest doen en begon een slaapliedje te neuriën.
Langzaam ontwaakte Boris uit zijn verdoving.
Hij keek me aan, en ik schrok. Nog nooit had ik iemands ogen zoveel verdriet en woede samengebald gezien.
"We moeten haar redden" fluisterde hij schor. "Dat moet!"
Tot zijn grote verbazing begon ik te lachen. keihard te lachen. Zo hard zelfs dat Piet, die aan de andere kant van het gebouw had gezeten kwam kijken wie er vermoord was.
Toen mijn lachbui eindelijk stopte keek ik Boris en Piet samenzweerderig aan.
"Natuurlijk moeten we haar redden." glimlachte ik, terwijl ik me voor het eerst in tijden weer helemaal Loena voelde.

Die nacht werkte we met z'n vieren aan een plan. Ik, Boris, de engerd en Piet.
Piet had ingestemd ons te laten ontsnappen, mits ik hem meenam.
En de engerd, nou ja, niemand wist wat er nou eigenlijk in zijn hoofd omging.
Eindelijk hadden we een plan.
En wat voor één! Het was een onvervalst Loenaplan.
Tot vroeg in de ochtend werkte we door om alles voor te bereiden. Niets kon ons stoppen. Niets leidden ons nog af van ons werk.
Behalve de enger dan die van die grappige geluidjes maakte, en Piet die echt wat van die dreuzel-deodokant (of zoiets) nodig had, en die bij die zo grappig zoemde, en, en...
Nou ja, je snapt wat ik bedoel.
Eindelijk rond een uur of 4, waren we klaar. Terwijl Boris, Piet en Engie (de engerd, maar dat klinkt zo gemeen en ik wist zijn echte naam niet) gingen slapen, besloot ik het plafond maar te gaan bestuderen. Want ik kwam echt niet in slaap
Mmm, vreemd eigenlijk. Mensen keken naar elkaar, naar kleren, meubels en soms zelf naar de muren of de vloer.
Maar niemand keek ooit naar het plafond.
"Hihi." Ik giechelde, misschien moest ik een hulpgroep beginnen. Red Onbegrepen, Onbekeken Deuren, oftewel R.O.O.D.
Trouwens rood is een mooie kleur. Dat is ook de kleur van Gorgels. Dat zijn hele kleine roodkleurige vissen die...
Zo bracht ik die nacht dromend en giechelend door, tot de eerste zonnestralen door de tralies vielen om aan te geven dat het weer dag was.
Opgewekt maakte ik iedereen wakker en ging toen terug naar mijn eigen cel.
Het wachten was nu op het teken van Piet.
En mijn geduld werd beloond.
Na lang wachten klonken plotseling de geluiden van een magisch versterkte radio door de donkere kerkers van Azkaban.
Het was een vrolijk deuntje dat zorgde dat je zin had om te gaan dansen.

wordt vervolgd...

Reacties: