FanFic.nl

Eeuwige leugens (TC) -pauze-

nr6

Teleurgesteld leg ik de telefoon neer en kijk naar Bill. "Je moet naar huis zeker?" Ik knik "Ja,..."


Er valt een stilte tussen ons. "Zou je niet vertrekken voor je straf krijgt?" "Euh, ja. Kom je morgen langs?" "Ik weet niet waar je woont." "Loop nu even mee." Bill krijg een lach op zijn gezicht. "Maar al te graag!" Ook ik krijg nu een lach op mijn gezicht. "Vertrekken we?" Bill staat recht en we wandelen samen naar buiten.


Onderweg hebben we elkaars handen vast en zeggen niets tegen elkaar, alsof elk geluid ervoor kan zorgen dat de ander er niet meer is. En alsof ook de bomen, lucht, vogels, auto's en fietsers dat weten, is geen van hen te zien, of maken ze geen geluid. Het enige wat ik kan horen is de ademhaling van Bill, en mijn hart dat voor hem slaat.


"Wel euh, hier op de 5de verdieping woon ik dus." zeg ik aangekomen bij het enorme flatgebouw. "Zie ik je dan morgen?" Hij knikt heel hevig voor hij zijn lippen weer op de mijne drukt. Ik kus hem gewillig terug, maar Bill haalt zijn lippen van de mijne. "Ga nu maar," fluisterd hij in mijn oor. "ik wil niet dat je huisarrest ofzo krijgt." Ik lach, neem nog 1 keer zijn hand vast en ga dan het gebouw binnen met veel pijn in mijn hart, omdat ik hem moet achterlaten.

Ik sluip voorzichtig het appartement binnen in de hoop mijn moeder niet tegen te komen. Ik doe de deur dicht. Oef, tot hiertoe 'Missie geslaagd'. Ik kijk om me heen, geen mam te zien.

Op mijn tenen sluip ik verder tot bij mijn kamerdeur. Ik neem de klink vast. Misson comp......



"TOMAS KAULITZ!"



Oke, missie niet geslaagd. Ik draai mij om. "Het is TOM, mam. T-O-M." "En dit is een kamer die binnen een kwartier opgeruimd is of anders krijgt de gebruiker hiervan een maand huisarrest!" Zegt ze terwijl ze mijn kamerdeur opendoet en naar binnen wijst. Oke, ik moet toegeven. Echt ordelijk kan je het niet noemen. "Ja, mam." Ik ga mijn kamer binnen en begin aan een marteling die maximum een kwartier mag duren.



Eens zien, waar begin ik? KLEREN! Alle kleren in de wasmand.

En nu?

CD'S!

alle cd's in de kast.

He! Sinds wanneer ligt er een houten vloer in mijn kamer?!



Wanneer ik eindelijk doorheb dat die er al ligt sinds dat we hier wonen ga ik verder met opruimen.

Gitaar tegen de muur, papier in de kast, tijdschriften in de la, boekentas tegen de muur, verloren sok nog in de wasmand,......



Wanneer ik klaar ben kijk ik op mijn horloge, nog 2 minuten over!



WAAUW, ik word steeds beter!



Huppelend ga ik mijn kamer uit en laat me in de zetel vallen. Sinds wanneer huppel ik?

"Klaar met opruimen?" Ik knik zonder opkijken.



Wantrouwend kijkt ze even mijn kamer in en daarna komt ze naast me zitten. Ondeïntereseerd zap ik wat rond. "Oja mam, morgen komt mijn lief langs." "Heb je een nieuw lief?" Ik knik weer zonder opkijken. "Hoe ziet ze eruit? Ken ik haar?" "Je zal morgen wel zien."



Ik zet de televisie uit en ga naar mijn kamer. "Tot morgen mam!"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.