FanFic.nl

Van straatkat tot luxepaardje

1

‘Eh.. een goedenavond…’ stamel ik, ik sta aan de balie van een hotel. Als het wel een hotel genoemd mag worden. Het is er stoffig en het ruikt er muf. Het interieur is naar mijn gedachte al in geen honderd jaar veranderd. Rode, dikke, muffe vloerbedekking, nep-gouden deurknoppen met glas in lood ramen. ‘Goedenavond, kan ik u ergens mee helpen?’ krijg ik als antwoord van de receptioniste, die er cliché uit ziet. Blond haar in een knotje, zwart mantelpakje met een naambordje. En de eeuwige vrolijke blik in haar ogen. ‘Ja ik.. zoek een kamer..’ stamel ik weer, sinds ik op Berlijn hbf de trein uitstapte voel ik me klein en alleen. Ik had eigenlijk verwacht en gehoopt dat ik me zo vrij als een vogel zou voelen. Maar zo helemaal alleen in een grote stad, een wereldstad nota bene. En ik spreek de taal niet eens. Verder dan het steenkolen school Duits kom ik niet. Dat is het enige waar Tokio Hotel mij niet mee heeft kunnen helpen, het onder de knie krijgen van hun moedertaal. Ik vind de taal ook verschrikkelijk, in tegenstelling tot elke andere Tokio Hotel fan. Die lopen weg met die taal, alsof er geen enkele andere taal bestaat. Ik associeer het alleen maar met dat geschreeuw van Hitler. En dat associeer ik automatisch weer met mijn vader, die kan hem perfect nadoen als hij kwaad zin heeft. De receptioniste knikt vriendelijk en draait een kwart slag om vervolgens iets in de computer op te zoeken. ‘Wij hebben nog een één persoons kamer, of heeft u liever de voorkeur voor een twee persoons kamer?’ vraagt ze vriendelijk, met haar eindeloze prodent lach. Ik moet me concentreren op wat ze zegt, ik versta één en twee en kamer. ‘Éen alstublieft’ lach ik verlegen, ik hang een beetje over de balie heen en kijk ondertussen in het rond. Er is niemand in het hotel aanwezig, in ieder geval niet in de lobby. Geef ze eens ongelijk, wie stapt hier nou vrijwillig naar binnen. Toen ik voor het hotel stond had ik eerder een armoedig oost blok gevoel dan een gevoel van luxe en hippe mensen. ‘Mevrouw?’ en ik draai me verschrikt om, ik was zo in gedachte verzonken dat ik de receptioniste niet opgemerkt had, die staat glimlachend met een sleutel in haar hand.
‘Ik.. ik blijf lang’ stamel ik en de vrouw knikt. ‘Dit is de sleutel, u betaalt hier een borg voor van 50 euro. Weet u hoe lang u blijft?’ vraagt ze vriendelijk, ik voel de kleur uit mijn gezicht weg trekken. Op het overstap station moest ik een half uur wachten en toen heb ik al het geld wat op mijn spaarrekening stond opgenomen. 1000 euro om precies te zijn, zestien jaar spaarwerk van mijn ouders. Voor het geval ik ooit een dure opleiding zou gaan doen. Maar aangezien zij ook wel inzagen dat ik mijn carrière beter kon zoeken in een supermarkt, hebben mijn ouders de spaarrekening op mijn zestiende verjaardag aan mij vrij gegeven. Als cadeautje, meer niet. ‘Ik.. ik heb 1000 euro.. hoe lang kan ik blijven?’ vraag ik verlegen, ik voel nu dat de kleur weer terug komt in mijn gezicht, het zweet breekt me uit en mijn benen voelen slap. ‘Een kamer kost per nacht 95 euro. Ontbijt inbegrepen. U betaalt alleen extra voor het diner’ krijg ik als antwoord. Ik probeer uit te rekenen hoe lang ik kan blijven, maar het lukt niet. Niets lukt. Ik sta als zestienjarige in een vreemd land, een vreemde stad in een vreemd hotel met lelijk meubilair. En die vrouw, ze is zo aardig. Ziet zij niet dat ik misschien een puber in problemen ben, kan ze me niet helpen. Of wilt ze dat niet? ‘Ik blijf twee nachten’ antwoord ik. Twee nachten, om na te denken hoe ik het aan ga pakken. ‘Dan betaalt u nu de 50 euro, en bij het uitchecken voldoet u de rekening en krijgt u de borg terug. Mits de kamer onbeschadig achter gelaten word. Daarom adviseer ik u om te kijken of er eventuele mankementen in de kamer aanwezig zijn, mocht dit het geval zijn dan kunt u naar de receptie bellen en komt er iemand kijken. Zo voorkomt u dat u moet opdraaien voor andermans schade’ en ik knik. Ik betaal de borg, pak de sleutel aan, de sleutel voor kamer 13. Alsof het voorbestemd is, een ongeluks getal. Ik lach om die gedachte en pak mijn tas en stap naar de lift.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.