FanFic.nl

Van straatkat tot luxepaardje

2

Mijn hotel kamer is een ramp. Het hotel heeft eenpersoons wel heel letterlijk genomen. Het bed is klein. En dan ook écht klein. Met mijn 1.70 steek ik met mijn voeten over het uiteinde van het bed. De badkamer heeft een zielige douche met een piesstraaltje water. Er is welliswaar een minibar, maar meer dan een blikje cola, een flesje wijn en een chocolade reep heb ik er niet kunnen vinden. Ik zucht, trap mijn Uggs uit, gooi mijn jas over een stoel en laat me op het bed vallen. Ik voel de vering door het matras heen komen en van ellende sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Hier lig ik dan, in een armoedige hotel kamer in Berlijn. Berlijn, de hippe hoofdstad van Duitsland. Hier begint mijn zoektocht naar Tokio Hotel. Wonen ze eigenlijk wel hier. Of was het toch Hamburg.. Ik begin te twijfelen aan mijn eigen kennis over de mensen van wie ik zoveel houd, voor wie ik zoveel over heb. Wel tien concerten heb ik van ze bezocht, keer op keer stond ik vooraan met mijn zelf gemaakte vlag. Met de vraag aan Georg of ik zijn t-shirt mocht hebben, en keer op keer ging ik met lege handen naar huis. Ik voel dat er een soort woede in me naar boven komt. Hoe kan Georg zijn trouwste fan zo in de steek laten, hij moet die vlag gezien hebben, zo groot en helemaal vooraan. Ik zucht nog een keer, duw mezelf met moeite omhoog en trek de minibar open. Het flesje wijn ziet er niet uitnodigend uit, maar iets verdovends kan ik wel gebruiken. Ik draai het dopje er van af en neem niet eens de moeite om een glas te pakken maar zet het flesje gewoon aan mijn lippen. De zurige smaak van de wijn maakt dat ik kippenvel krijg en een rilling gaat over mijn lijf. Ik sluit mijn ogen en fantaseer over Georg. Dat ik samen met hem in een luxe restaurant aan het dineren ben, de paparazzi die buiten voor de deur staan te dringen voor exclusieve kiekjes die ze vervolgens voor duizenden euro’s kunnen door verkopen aan flut blaadjes. ‘Georg Listings nieuwe vriendin’ kopt de voorpagina van het ene na het andere roddelblaadje, een glimlach krult omhoog bij de gedachte daar aan. Georg en ik, hand in hand over het strand, door de stad. Schoenen van 3000 euro? Koop maar schatje, omdat ik van je hou, koop alles wat je hartje begeert, geld speelt geen rol. Ik zou mezelf er bijna van beschuldigen dat ik gewoon een ordinaire gold digger ben, maar ik weet beter, wat ik voor Georg voel is echte liefde!
Ik slaak weer een diepe, diepe zucht. Ik trek mijn tas open en pak mijn I-pod eruit. Ik leg het ding aan de lader en stop de oordopjes in mijn oren. Ik moet weer even friemelen om het oordopje goed in mijn rechter oor te krijgen, mijn tragus piercings zitten altijd in de weg. Ik blader door de mappen, alles gerangschikt op artiest. Niet dat dat er veel zijn, 90 procent van de muziek op het ding bestaat uit Tokio Hotel. Vergessene Kinder, daar heb ik zin in. Ik druk op play en ga met mijn ogen dicht liggen, luisterend naar de stem van Bill. Alsof hij naast me ligt en voor mij het nummer zing, ik heb altijd al een speciaal gevoel gehad bij dit nummer. Alsof het voor mij geschreven is, ik ben een vergeten kind. Niet dat ik in armoede heb moeten leven, in tegendeel juist. Mijn ouders gaven mij alles wat ik maar wilde, puur en alleen omdat ze dachten dat ik dan wel van ze zou houden. En als ik weer iets had gekregen dan was ik weer even bezig en hoefde ze zich geen zorgen om mij te maken. Daarom hebben mijn Tokio Hotel spullen thuis zoveel waarde voor mij, ik heb er zelf voor gespaard en gewerkt. Het zijn niet zomaar dingen die ik van mijn ouders kreeg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.