FanFic.nl

My little princess

1

‘Niemals’ gaat het door mijn hoofd en ik schrik wakker van een hard geluid, de spoorbomen gaan naar beneden en ik sta snel op en pak mijn tas. Daar sta ik dan, op het perron, bijna 2 jaar later na mijn eerste vakantie in mijn eentje. Waar ik hém leerde kennen, hí­j die me nooit zou verlaten. Hí­j die de vader van mijn dochtertje Princess is. Ik doe het jasje van mijn dochtertje goed dicht, het is half november en de eerste sneeuw ligt al op straat. De trein stopt en ik stap in en zoek een rustig plekje. Ik ben nu bijna 19 en veel mensen kijken me geschrokken aan als ze me zien met mijn dochtertje. Toen ze net geboren was zei ik altijd dat het mijn nichtje of zusje was, maar nu ben ik trots op mijn lieve, mooie meisje. Ik zet haar in de maxicosie, het word een lange reis. Ik kijk nog even naar het kleine meisje, ze heeft een beetje bruin haar en een spitse neus. En mooie blauwgrijze ogen. Allemaal van haar vader, van mij heeft ze de mond en de vorm van de ogen.. Ik schommel de maxicosie een beetje heen en weer totdat Princess in slaap is gevallen. Ik kijk uit het raam en denk weer terug aan die mooie tijd in Berlijn. Ik was in mijn eentje, voor het eerst. Ik sprak bijna geen woord Duits en bijna geen woord Engels, dus dat zou een ramp worden. En toen zat hij er, ook alleen, ook voor het eerst. Een maandje ouder als ik. Hij sprak goed Duits en amper Engels, maar toch hadden we hele gesprekken, vooral over muziek, onze gedeelde passie. Hij speelde in een bandje, Devilish ofzo, maar hij wilde daar mee stoppen want het was niet wat hij in een bandje zocht. Elke dag spraken we af en gingen we samen leuke dingen doen. Hij leerde mij Duits en ik leerde hem Nederlands. We beleefde de mooiste dingen, die ik nooit meer vergeten zal. En toen kwam die ene avond, we hadden een gezellige avond gehad in een disco en zouden op zijn kamer nog wat na drinken. Toen vond hij dat het te laat voor mij was om nog naar mijn hotel te gaan dus ik zou bij hem blijven slapen. En toen gebeurde het, we hadden seks. En toen heeft hij mij zwanger gemaakt. De volgende dag moest hij naar huis, en toen de deuren van de trein achter hem sloten, waren meteen al zijn mooie beloftes verbroken. Ik heb hem zo vaak proberen te bellen, ik heb hele voicemailberichten in gesproken, duizenden mailtjes gestuurd, hem toegevoegd op MSN, brieven gestuurd, maar hij is spoorloos, laat niks meer van zich horen. Ik werd in mijn dorp met de nek aan gekeken omdat ik zwanger was van een Duitser die niets meer van zich liet horen, mijn ouders schaamden zich voor me en lieten me niet meer vrij tot ik op mezelf zou wonen. En zodra ik 18 was geworden en Princess was geboren ben ik op mezelf gegaan, in een klein, betaalbaar huisje, ver weg van alles en iedereen. En nu zit ik hier in de trein, op weg naar Berlijn. Want ik weet dat hij daar woont, ik heb het helemaal uitgezocht, ik leek wel een detective. 7 uur later zijn we er eindelijk, het is 5 uur in de middag en ik loop richting het hotel. Ik check in en loop naar de kamer om alles daar neer te zetten. ‘Gaan we gezellig eten zo meteen?’ vraag ik aan Princess die lachend een voetje in haar mond stopt. ‘Bah, viezerik’ lach ik en ik knijp heel zachtjes in haar neusje, dat doe ik vaak automatisch omdat ze een kleine versie van Georg’s spitse neus heeft, en bij hem kneep ik ook altijd in zijn neus. Ik pak mijn spullen, fatsoeneer mijn haar even en til Princess uit de maxicosie. ‘Ja gaan we rijden’ lach ik en ik klap de buggy uit, ik zal blij zijn als ze daar niet meer in hoeft, want ik haat die dingen. We gaan met de lift naar beneden en ik loop de stad in. We lopen een stukje en ik bekijk wat etalages tot ik opeens een enorm aanplakbiljet zie op 1 van de ramen. ‘TOKIO HOTEL LIVE; 23. NOVEMBER 2007 @ THE DOME!’ staat er en ik kijk naar de vier jongens die er staan, mijn adem stokt als ik de rechter zie, het is Georg. Georg van de vakantie. De vader van mijn dochtertje. Ik lees de kleine lettertjes en kan er net uit opmaken dat ik de kaartjes bij een postkantoor kan halen. Ik loop een stuk sneller en ga opzoek naar een postkantoor. Over morgen is het al de drie en twintigste en ik hoop vurig dat er nog een kaartje is. Ik zie eindelijk een postkantoor en stap rustig en zo normaal mogelijk naar binnen. ‘Ehm, hallo.. ik wil graag een kaartje voor Tokio Hotel…’ zeg ik in het Engels en de man typt wat in op de computer. ‘U heeft geluk, een meisje heeft net twee kaartjes teruggebracht, dus u bent net op tijd’ glimlacht de man en hij geeft me de het kaartje. ’60 euro alstublieft’ en hij draait het bonnetje alvast uit. ’60 euro, dan zijn ze wel erg goed..’ mompel ik bij mezelf en ik leg een briefje van 100 neer. Ik krijg 40 euro terug en verlaat dan het postkantoor.

2 dagen later sta ik in een loeihete concertzaal. Ik kon Princess bij een kinderdagverblijf achterlaten en ik hang een beetje verveeld over het voorste hek. Ik sta helemaal vooraan, het enigste wat nog tussen mij en Georg staat is een rij van security en een podium. Iedereen duwt, schreeuwt, huilt, krijst en valt flauw. Ik kijk een beetje om me heen, de gemiddelde leeftijd hier ligt niet hoger dan 14 en er staan zelfs meisjes van 7 tussen, die er net zo uit zien als alle andere in de zaal. Allemaal veel make-up, zwarte haren die omhoog staan en zwarte donkere gothic kleren. Ik daar en tegen heb gewoon aan wat ik altijd draag, een skinny jean met leuke schoenen en een simpel truitje. Opeens gaan de lichten uit en er klinkt een oorverdovend gegil. Ik sluit mijn ogen en word tegen het hek aan geduwd. ‘Doe eens rustig joh..’ roep ik en ik rol met mijn ogen. Overal is er geflits van cameraatjes en klinkt er gegil en gejank van puberende meisjes waarvan de hormonen nu flink op tilt slaan. ‘Biiiiiil, Toooooooooom’ klinkt het duizenden keren en een enkeling hoor je Gustav of Georg roepen. Ik roep niks, misschien straks, misschien ga ik wel mee in de menigte.. Maar ik moet wel zorgen dat hij me opmerkt. Dan zie ik een lange jongen opkomen, hij heeft een pet op met dreadlocks. Opeens vallen er hordes meisjes flauw en klinkt er overal ‘Toooooooooom’. Dat zou dan die Tom wel zijn. Dan zie ik een kortharige jongen achter het drumstel. En dan komt hij op, Georg. Het blijft redelijk stil. Ik ga over het hek hangen en probeer contact te krijgen met hem. ‘Georg!?’ gil ik en hij kijkt heel even, maar ik weet niet of hij me wel ziet. Ik ga half over het hek hangen en duw mezelf een beetje omhoog zodat ik wat hoger sta. ‘Ik zie niks!’ klinkt het achter me, maar het maakt me niks uit, Georg moet mij zien. De zanger komt op en nu is het gegil niet meer te harden. Hij begint te zingen er ik luister heel even, het klinkt wel leuk en hij zingt niet slecht. Dan komt Georg naar voren en onze kant weer op. ‘GEORG!!!’ schreeuw ik hard en hij kijkt weer onze kant op, ik zwaai snel en hoop vurig dat hij me ziet en dat hij me dan ook herkent. En ja hoor, hij kijkt me recht in mijn ogen aan, ik kijk terug en ik zie een geschrokken blik in zijn ogen, hij draait snel zijn hoofd weg en loopt naar Tom.

[Georg pov]
Ik loop gemaakt lachend het podium op, ik heb helemaal geen zin om op te treden. Niet hier in Berlijn, de fans zijn hier het ergst. Vanavond lig ik weer met hoofd -en oorpijn in bed. En natuurlijk heeft het management weer een rot hotel geboekt. Ik begin te spelen en loop naar links, waar ik altijd ben, en waar tenminste de meeste fans van mij staan, en dat zijn er weinig. Ik hoor boven het gegil een stem die me ergens heel bekend voor komt, en die stem roept mijn naam. Ik kijk speurend het publiek in maar zie alleen maar meisjes die Bill imiteren en meisjes die flauw vallen. Dan komt Bill op en het gegil is onverdraaglijk. Ik heb een zware oorontsteking, maar moest van de jongens toch optreden, ik zou me maar aanstellen. Maar als Bill ergens last van heeft, word meteen de hele tour afgeblazen. Ik loop even een rondje en keer dan maar weer terug naar mijn eigen plaats. Ik mag Bill natuurlijk niet te veel in de weg lopen, want dan krijgt hij minder aandacht. Zijn tweelingbroer Tom mag dat natuurlijk wel, want ze zijn zogenaamde zielsverwanten. Weer hoor ik die bekende stem en ik sta even stil en speur weer het publiek af, terwijl ik mijn best doe geen fouten te maken. Ik kijk rond en zie dan opeens een meisje staan. Ze heeft een lichte huid en lange, blonde haren. Ze draagt geen Tokio Hotel spulletjes, zingt niet mee, danst niet mee. Ze kijkt mij alleen strak aan. En dan herken ik haar, het is Sky. Sky van vakantie 2005. De laatste vakantie die ik alleen heb gevierd en de laatste vakantie waarin ik nog niet beroemd was. Het mooiste meisje van Nederland. Het meisje waar ik de hele vakantie leuke dingen mee deed, waar ik mee door een museum liep dat ik in mijn eentje niet leuk had gevonden, maar met haar erbij was het geweldig. Het meisje waar ik een ontzettend emotioneel afscheid mee heb gehad. En het meisje van het lied Reden.. Het lied dat we maar aan Tom moesten linken, want dat was vanzelfsprekender, dat hij een one night stand had. Het lied dat zogenaamd heel nieuw was, maar eigenlijk al vanaf die vakantie in de la van Bill had gelegen en toevallig bij een grote schoonmaak boven water was gekomen en zo was aangepast dat het aan Tom gekoppeld kon worden. Ik draai me snel om en loop naar Tom..
[Einde pov]

Hij loopt weg, hij heeft me gezien en hij weet wie ik ben, ik weet het zeker. Dat is stap 1. Straks moet ik die brief aan hem geven, waarin staat dat ik hem wil spreken en hem aan iemand wil voorstellen.
Zou hij die dingen aanpakken, of moet ik het gooien. Als ik het gooi is de kans groot dat het meteen in de kliko verdwijnt. Ik denk dat ik na het concert ga wachten tot ze naar buiten komen. En hem dan aanspreek en de brief geef en zeg dat hij het meteen moet lezen. De liedjes volgen elkaar op, ik vind het een gelikte show worden en na een uur hoor ik een monotone piep. Ik moet hier weg, maar als ik doe alsof ik flauwval heb ik misschien niet meer de kans Georg te spreken. ‘Gaat het wel?’ vraagt een vrouw naast me, opeens staat ze daar. Ze is iets ouder als mij en ik knik. ‘Ja, ik ben geen fan eigenlijk, ik eh.. ben hier op vakantie en iemand zei dat ik naar dit concert moest gaan toen ik eh.. eh toen ik iets vroeg over de cultuur..’ antwoord ik, mijn Duits is al iets beter, maar toch is het nog een mix van Engels, Duits en Nederlands. ‘Oh haha, ja dit is wel de cultuur geworden’ lacht ze en dan gaat ze weer verder met de vier jongens te aanbidden. Een tijdje later is de show eindelijk afgelopen. Ik zucht en ga over het hek hangen. Alle meisjes beginnen te gillen en lopen bijna allemaal huilend de zaal uit, ik volg ze langzaam. Buiten staan er al allemaal ouders te wachten. ik loop met een bezweet hoofd naar de crèche en haal Princess op. ‘Eerste en laatste keer..’ zucht ik tegen haar als ze met haar handjes naar mijn gezicht graait. Ik loop een beetje doelloos rond, steek een sigaret op en zie dan in de verte een groot zwart gevaarte staan. Ik loop met Princess op mijn arm naar het grote zwarte ding, het is de tourbus van de jongens, er staat een handjevol krijsende meisjes die allemaal een blaadje krijgen en dan met beteuterde gezichten weglopen. Ik raap al mijn moed bij elkaar en loop ook naar de bus. ‘Ja?’ vraagt een grote, kale man. ‘Ik eh.. ik..’ begin ik te stamelen en Princess graait met haar handjes naar de man. ‘Niet doen mop’ zegt ik zacht en de man kijkt me met een emotieloos gezicht aan. ‘Zijn hier de jongens van eh, Tokio Hotel?’ vraag ik in het Engels en de man kijkt me nog steeds met een emotieloos gezicht aan. ‘Ik ben Sky, ik kom uit Nederland, dit is mijn dochtertje Princess, en ook Georg’s dochtertje’ vertel ik dan, ik voel gewoon dat mijn gezicht rood word. ‘Ja, dat horen we vaker, hier heb je handtekeningen’ en hij geeft me een blaadje. ‘Ik handtekening, ik wil handtekening’ kraait Princess blij en ik geef het blaadje aan haar en ze wijst met haar vingertje de jongens 1 voor 1 aan. ‘Het is echt zo, ik heb zelfs een foto van mij en Georg.. kijk’ zeg ik en ik haal een foto uit mijn portemonnee en laat het zien. ‘We waren beide op vakantie, daar heb ik hem leren kennen, nog voor Tokio Hotel was doorgebroken, echt waar meneer U moet mij geloven, ik wil zo graag even praten met hem’ zeg ik en op dat moment komt er een hoofd om het hoekje van de deur. ‘Zeg Saki, gaan we nou nog?’ klinkt het een beetje boos en ongeduldig, ik kijk het gezicht aan, het is de gitarist. ‘Wie is dat, en wat is dat voor foto?’ vraagt de jongen. ‘Dit is een mevrouw die beweert dat haar dochtertje verwekt is door Georg, deze foto is van hun samen op vakantie, Tom wat moet ik hier mee?’ antwoord Saki, ze praten snel en met een behoorlijk accent en ik versta er helemaal niks van. ‘Ja weet ik veel, is vast photoshop, wel mooi meisje trouwens, waar komt ze vandaan?’ antwoord Tom, ik voel gewoon dat het om mij gaat, maar zeker weten doe ik het niet, want mijn Duits is toch niet zo goed als ik dacht, ik versta drie woordjes en verder niks. ‘Uit Nederland, ze is ook geen fan volgens mij, ik kan het wel even aan Georg vragen?’ en Saki draait zich weer naar mij om. ‘Blijf jij maar buiten, ik loop even naar Georg om het na te vragen’ zegt hij in het Engels en ik knik. Tom en Saki lopen de bus in en de deur gaat dicht. Ik zucht en steek nog een sigaret op en ga met Princess op schoot tegen de bus aan zitten. ‘Ja misschien ga jij papa ontmoeten, dat zou spannend zijn he’ lach ik tegen mijn dochtertje die mij verbaasd aan kijkt. ‘Papa?’ vraagt ze en ik knik. ‘Papa ja’.

[Tokio Hotel POV]
‘Jezus Saki, waar heb jij uitgehangen, we staan al een half uur te wachten man, ik wil nu wel even weg ofzo hoor!’ schreeuwt Bill boos, hij hangt verveeld op de bank en kijkt een saai praatprogramma. ‘We hebben een probleem Bill, geduld is een schone zaak’ antwoord Saki kortaf en Bill trekt een boos hoofd en steekt zijn tong uit en propt daarna nog maar een handvol gummibeertjes is zijn mond. ‘Wat voor probleem, zeker weer met deze rot bus, ik zeg toch de hele tijd al, we zijn beter en goedkoper uit als we gewoon een nieuwe aanschaffen..’ mompelt Bill maar Saki wuift zijn opmerking weg. ‘Georg, kun je even komen?’ roept Saki en Georg staat mompelend op. ‘Wat is er?’ vraagt hij en Saki neemt hem mee naar een andere kant van de bus en doet een deur dicht. ‘Er staat een meisje, Sky, met een dochtertje, ze zegt dat jij de vader bent, ze heeft zelfs een foto van jullie samen’ vertelt Saki en Georg gaat zitten, hij voelt zich opeens misselijk en duizelig. ‘Ik.. vader?’ mompelt hij en Saki knikt. ‘Kijk deze foto’ en hij geeft het papiertje aan Georg die het met trillende handen vasthoud. Op de foto staan hij en Sky op het strand met een zonsondergang. ‘Ja, dat is Sky.. waar is ze, hoe ziet ze eruit, ik zag haar in het publiek en toen zag ik eigenlijk alleen haar gezicht en een stukje van haar T-shirt..!?’ en Georg staat snel op. ‘Ze is denk ik 1,60, heel erg dun en bleek met blond haar en ik gok haar een jaartje of 20..’ antwoord Saki. ‘Nee , ze word over twee weken pas 20..’ antwoord Georg. ‘Waar is ze?’
[Einde POV]

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.