FanFic.nl

My little princess

2

De deur van de bus zwaait open, ik schrik op uit mijn gedachtes. Zou hij het zijn? Of zou het weer die brede kerel zijn, die mij nu komt vertellen dat ik heel snel weg moet wezen? Ik druk mijn sigaret uit en pak Princess stevig vast, ik druk mezelf omhoog en veeg mijn kont af, de grond lag vol met zand en steentjes. Dan draai ik me om en kijk ik recht in de ogen van Georg. Hij is echt niets veranderd denk ik nu, nu ik hem van zo dichtbij zie. ‘Hey’ zegt hij kalm, hij kijkt wat argwanend, iets wat ik vreemd vind. Zou hij mij dan echt niet herkennen of herinneren? Was ik dan toch echt voor even tussendoor, niks geen liefde, alleen maar lust? Ik voel een knoop in mijn maag opkomen, mijn armen worden slap en ik pak Princess nog iets steviger beet, uit angst haar te laten vallen. ‘Hallo’ stamel ik, ik voel dat ik rood word en ik weet even niet waar ik moet kijken. Daarom kijk ik maar half langs hem heen, mijn hoofd licht gebogen. ‘Is dit..’ begint Georg, hij knikt naar Princess, die in mijn armen hangt, ze kijkt om zich heen en sabbelt een beetje op haar kleine vingertjes. ‘Princess’ antwoord ik kalm, opeens begin ik me wat zekerder te voelen. Als het hem niets zou boeien dan zou hij er toch niet naar vragen? ‘Hmhm, wat wil je van mij?’ gaat Georg verder, meteen is het zekere gevoel teniet gedaan. Wat ik van hem wil, wat denkt hij? Dat ik ongegeneerd om geld kom vragen, nee! Ik wil dat hij weet waar onze actie naar toe heeft geleid, ik wil voor Princess duidelijkheid. Voor hem en voor mij! Ik wil niet dat mijn dochter over 10 jaar komt wie haar vader is. Dan zou het alleen maar moeilijker geweest zijn, alles is nu nog niet zo heel lang geleden en dus nog erg vers, voor mij in ieder geval dan. ‘Wat ik wil..’ antwoord ik, zijn vraag bevestigend, misschien wel in de hoop dat ik hem verkeerd verstaan heb, dat hij eigenlijk vroeg of ik binnen zou komen, iets wat trouwens geen overbodige luxe zou zijn, het is behoorlijk koud. Georg knikt alleen maar en ik zucht. ‘Weet je überhaupt nog wie ik ben, Georg, dit is je dochter. En ik ben haar moeder, de vrouw die jij twee jaar geleden belooft hebt om te bellen, om contact op te nemen. Ik heb twee jaar lang naar je gezocht, ik heb een kind helemaal alleen ter wereld gebracht’ ratel ik, ik voel een lichte woede omhoog borrelen. Waar haalt hij het lef vandaan zo te reageren, zo kil, zonder gevoel. Waar is de oude Georg gebleven?
‘Ja maar..’ begint hij en ik kijk hem streng aan, als een moeder die haar kind aankijkt die net een snoepje heeft gepakt zonder te vragen. ‘Wil je geld, ik kan je geld geven’ gaat Georg verder en ik kijk hem verontwaardigt aan. Geheel onterecht, wat moet die arme jongen anders denken van een vrouw die met een kind voor zijn deur staat en claimt dat het van hem is. ‘Nee Georg’ begin ik rustig, beheerst ‘Ik wil met je praten, herinneringen ophalen, foto’s. Zodat Princess later kan zien wie haar vader is, en een eventuele omgangsregeling’ en ik kijk hem hoopvol aan. ‘Kom binnen, het is koud en de kleine mag niet ziek worden’ en Georg knikt met zijn hoofd naar het deurgat. Hij geeft om Princess, dat is een goed teken schiet het door mijn hoofd. Ik glimlach en stap naar binnen. Hoe en of ik überhaupt nog naar het hotel kom boeit mij op dat moment niets. Georg sluit de deur achter mij en pakt mijn schouder en duwt me langzaam naar voren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.