You're a Demi-God

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Percy Jackson » You're a Demi-God » Chapter 8

You're a Demi-God

Geschreven door:

Eirenion

Onderdeel van:

You're a Demi-God

Laatst bijgewerkt:

20 april 2012 - 21:15

Aantal woorden:

365

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

302

Chapter 8

Chapter eight

http://26.media.tumblr.com/tumblr_lwdia1LVPo1qeeku2o1_500.gif

-Olive Bell-

Ik keek mijn vader vor ongeloof aan.
'Ga je niet mee het kamp binnen?' vroeg ik zacht.
'Kan ik niet schat.' zei mijn vader.
'Waarom niet? Waarom vertel je me niet alles?'
Mijn vader keek me verdrietig en tegelijker tijd streng aan.
'Kan ik niet. Als ik hier op deze plek vertel, zullen we dood zijn. Het is namelijk nergens veilig om er over te praten volgens mij. Helaas weet ik dat niet zeker, daarom neem ik het risico ook maar niet.'
Ik keek mijn vader aan, en ja hoor, daar kwamen de tranen.
Mijn vader omhelste me en fluisterde iets in mijn oor.
'Olive, je bent veilig in dit kamp, dat weet je toch?'
Ik wilde ja zeggen, maar er kwam alleen een enorme snik uit.
Mijn vader fluisterde weer verder.
'Ga dit kamp binnen, ga naar de eerste persoon die je ziet en vertel dat ik je gestuurd heb.'
Hij kwam nog dichterbij mijn oor en fluisterde; 'Jij bent de dochter van de Griekse Godin Artemis. Dat is je moeder.'
Hij ging weer recht op staan en ik keek hem met grote ogen aan.
Ik snapte er helemaal niets van. Ik kon toch niet een dochter zijn van een godin!
'Ga nu maar schat.' zei mijn vader en hij glimlachte.
'Het is niet voor eeuwig toch, het is toch wel mogelijk om je te blijven zien!?' vroeg ik snel maar mijn vader gaf midden in de vraag al antwoord.
'Tuurlijk is het niet voor eeuwig. Je zult echt nog wel in staat zijn om me te kunnen zien.'
Iets in mijn achterhoofd zei me dat mijn vader dat niet met zekerheid kon zeggen.
Ik haalde diep adem en zuchtte.
'Nou, tot ziens dan maar.'
Mijn vader keek me glimlachend aan en ik kon zowel verdriet als trots zien in mijn gezicht.
'Tot ziens Olive.'

Ik liep naar de poort toe, maar keek toen nog 1 keer om om naar mijn vader te zwaaien. Mijn vader zwaaide terug en gaf me een luchtkus. Ik 'vangde hem' en drukte toen mijn gesloten vuist, waar de kus in zat, tegen mijn hart aan. Dat deden we al sinds dat ik naar de kleuterschool ging. En uiteindelijk was het een gewoonte geworden.
Ik hees mijn rugzak goed op mijn schouders en toen liep ik met rechte rug richting het kamp.