Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Life is unpredictable [PAUZE] » ~ 1
Life is unpredictable [PAUZE]
~ 1
Ik word wakker en kijk op mijn wekker: precies half 8. Ik plof weer neer op bed en kijk door het raam, naar het bos. Doordat de zon net opkwam lijkt het dauw op de bladeren te schitteren. Ik stap zachtjes uit bed, want ik wil niemand wakker maken. Ik bind mijn lange blonde haren vast in een vlecht. Ik doe mijn lichtblauwe badjas en mijn nieuwe, wollen pantoffels aan en loop naar beneden. Al mijn moeite om stil te doen was voor niets, want mijn adoptie ouders zitten al beneden aan het ontbijt.
‘Goedemorgen,’ zegt mijn vader. ‘Grote dag vandaag hé?’
‘Lekker geslapen meid?’ vraagt mijn moeder.
Ik zuchtte. ‘Ja, heerlijk. Ik ben alleen best zenuwachtig voor straks.’
Mijn ouders glimlachen. ‘Dat snap ik,’ zegt mijn moeder. ‘Maar je maakt vast snel nieuwe vrienden op deze school.’
Ja dat zal vast. Op mijn vorige school had ik alles, een hoop vrienden, een mooi huis, mijn cijfers waren goed genoeg om over te gaan, en toen moesten we zo nodig verhuizen.
Ik neem een hap van mijn boterham en neem vervolgens een slok van mijn thee. ‘Hoe laat moet ik er eigenlijk zijn?’ vraag ik.
Mijn moeder kijkt op haar horloge. ‘Je moet over anderhalf uur in de trein zitten.'
Ik knik. Dan heb ik dus nog anderhalf uur om afscheid ten nemen van mijn ouders en Bobby, mijn hond. Misschien ga ik Bobby nog het meeste missen, bij hem kan ik namelijk echt alles kwijt. Ja oké, hij reageert dan wel niet met woorden, maar hij zeurt tenminste niet dat ik me aanstel. En ik voel ergens dat hij mij begrijpt, als ik weer eens iets om te zeuren heb.
Ik sta op en schuif mijn stoel aan. ‘Ik ga nog even wat inpakken.’ Ik ren naar boven, en ik zie Bobby nog slapen in zijn splinternieuwe mandje. Ik aai over zijn zachte, lichtbruine hoofd en loop naar mijn kast. Daar pak ik alle kleren die er nog hangen uit, en ik stop ze in mijn koffer. Vervolgens zoek ik al mijn schoenen bij elkaar, en stop ze in een kleinere koffer. Ik ben klaar voor deze reis.
Ondertussen is Bobby wakker geworden en ik loop achter hem aan naar beneden. Bobby is een stuk sneller, want ik moet mijn koffer en tas mee naar beneden sleuren.
Als ik beneden ben zet ik mijn spullen neer en ik loop weer naar de keuken. Ik ga met mijn blote voeten nog even heen en weer op het dikke tapijt, waarschijnlijk voor de laatste keer deze komende weken.
Ik kijk op mijn horloge: half 9. Mijn ouders en ik moeten nu echt naar het trein station, anders komen we te laat.
‘Mam, pap! We moeten weg!’ roep ik. Meteen komen mijn ouders de keuken in rennen, met hun jas en schoenen al aan.
‘Rosalie, heb je alles?’ vraagt mijn vader bezorgd. Ik knik. We lopen de deur uit, met Bobby achter ons aan.
Als we allemaal in de auto zitten start mijn vader de auto en we rijden weg. Ik kijk nog door het achterraam, naar mijn huis. Zal ik op Hogwarts net zo’n comfortabel bed hebben als hier?
‘We zijn er,’ zegt mijn moeder. Mijn vader parkeert de auto in, en we lopen naar de trein. Het is een grote, donkerbruine trein die volgens mij de meeste ritjes wel gehad heeft.
Ik geef Bobby een knuffel en aai hem over zijn zachte hoofdje.
‘Ik ga je missen Bobby,’ fluister ik. Ik houd hem nog even stevig vast, en stap de auto uit.
‘Doei mam, doei pap.’ zeg ik. Ik geef ze allebei een knuffel en ik krijg twee kussen op mijn hoofd.
‘Veel plezier Rose,’ zegt mijn moeder met een kleine, maar duidelijke glimlach.
‘En doe een beetje beleefd, ‘ voegt mijn vader er aan toe. ‘En pas goed op je zelf!’ Ik knik.
De trein maakt een of ander geluid wat waarschijnlijk betekent dat iedereen moet instappen.
‘Nou, ik ga. Doei! Ik ga jullie missen!’ Ik kijk nog even achterom en zie mijn ouders zwaaien. Ik zwaai even terug en stap vervolgens de oude trein in.
Reacties:
echt super goed geschreven!<3
snel verder ben echt benieuwd!!
xxx
Oooooh dit is echt super!!!
Ik hoop dat ze het goed gaat hebben...
Mag bobby niet mee als huisdier ^^
Ben benieuwd in welke afdeling ze gaat zitten..
Snel verder!! xxxx
super!
@Pline, ik ben ook heel erg benieuwd naar de afdeling