FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Het Capitool

Terwijl zijn zusje illegaal meereisde naar het Capitool, kwam Trelb al aan in de hoofdstad. Hij voelde zich ondanks Hester heel eenzaam. Hij miste zijn kleine zusje en hoopte dat ze het alleen zou redden in de grote boze wereld. Maak jij je nou geen zorgen om Charte Trelb! Vertrouw erop, die redt zich wel. Maar jij, jij hebt de Spelen te winnen.
Onder grote stapels met hout hield ik me uren stil voor de conducteur. Het rook er heerlijk naar thuis en de reis was dus redelijk comfortabel. Ik werd gelukkig niet ontdekt en na drie uur, de trein reed zeer traag, durfde ik mijn hoofd te laten zien. In de verte doemde hoge gebouwen op die fonkelden in de zon. Mijn mond viel open. Ik was er.
Bam. Een houtblok raakte mijn hoofd door de plotselinge stop van de trein. De rem deed het kennelijk wel goed. Bliksemsnel dook ik weer onder de stapels met hout. Ik mocht niet ontdekt worden, niet nu nog. Door een opening zag ik hoe de felgekleurde bevolking van onze hoofdstad kakelend uitstapte. Grote nepwimpers waren kennelijk nu de mode want iedereen liep met die enorme bontgekleurde gevaartes rond. Het woord dat het Capitool het beste omschreef was decadent. Terwijl de bevolking van de districten ernstig honger leed, bekommerden zij zich om de laatste mode. Daar kon ik af en toe zo kwaad om worden.
Toen de laatste persoon de eersteklaswagon had verlaten en de conducteur en de machinist een soort donkerbruine soep dronken op het perron, besloot ik dat dit het juiste moment was om uit te stappen. Ik keek een keer links. Een keer rechts. En ik sprong eruit en rende weg, zo hard als mijn benen me konden dragen. In de verte hoorde ik de machinist nog vaag: “Hé, een meelifter. Pak haar!”� roepen. Maar daar was hij nu toch echt te laat mee, ik was de drukke winkelstraat al in gerend.
*
Glas. Ik verstijfde al bij de eerste etalage. Wat een luxe. De ruiten waren van glas en dan niet het goedkope glas dat in de duurste huizen van mijn district zat. Nee, glas waar je jezelf in kon zien maar tegelijkertijd ook de uitgestalde producten kon bewonderen. De felgekleurde wimpers in de eerste vitrine schitterden in de zon door alle glittersteentjes. De steentjes verschilden van rood tot doorzichtig. Vaag kon ik me nog de eretocht van de Hongerspelen van vorig jaar herinneren. De tributen van District 1 hadden toen fonkelenden pakken ingelegd met dezelfde stenen als hier lagen. Robijnen en… diamanten heten ze, geloof ik.
Een vrouw met pastelkleurig lila haar kwam op me af geschuifeld, bang dat haar torenhoge kapsel zou vallen en ze zou struikelen over haar hakkenschoenen. Ze hoopte dat ik een klant was maar toen ze vlak achter het glas stond en me goed had kunnen bekijken, trok ze een wenkbrauw zo ver op dat ik bang was dat die van haar gezicht zou scheuren. Ik voelde me beledigd maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik viel namelijk ook behoorlijk uit de toon met mijn rubberlaarzen, bruine vest en ongekamde (en vooral: ongeverfde!), losse haren. Thuis zag iedereen er zo uit maar hier leek ik net uit het riool gekropen te zijn.
Ik liep weg van de winkel en belandde in de grote, drukke massa vol zakenmannen, schreeuwende kinderen, gestresste dienstmeisjes en druk kakelende, winkelende vrouwen. Terwijl de stroom me meevoerde, bedacht ik me waar ik zou beginnen. Zou ik naar het trainingscentrum gaan of zou ik eerst de archieven opzoeken. Veel tijd om te beslissen had ik niet want met een harde klap kwam ik tegen een foutgeparkeerde auto aan. Het piepende alarm klonk eigenaardig hard door de straten.
Shit.

Een hijgende man met haar, dat zo vet was dat het aan zijn hoofd bleef kleven, kwam aan hobbelen. Hij was gedrongen, glad en toen hij met afgrijzen naar zijn voertuig staarde, bleek hij gouden tanden te hebben. Jak.
Achter hem aan verschenen al gauw een vrouw met een ordinaire feloranje jurk en bijpassende wimpers en vier dikke kinderen: drie jongens, één meisje. “Dikato, schattebout, wat is er gebeurd?!”�. Terwijl de vrouw dat riep, sloeg haar stem minstens vijf keer over. Het was een akelige, nijpende stem. “Mijn ZepiaH M2 is.. is.. betast, door haar!”� Zijn varkensoogjes tuurden naar mijn gezicht langzaam gleden ze naar onderen. Ik keek ‘Dikato’ woedend aan. Daar schrok hij wel van maar hij bleef naar me wijzen. Zijn vrouw had hem intussen bereikt. Het leek alsof ze van plan was om een scène te schoppen, maar ze bedacht zich snel toen ze mij voor honderd procent kon zien. Een zweem medelijden gleed over haar gezicht. “Ach een weesje, een gelukszoekertje uit de districten. Ik vind ze toch altijd zo koddig, heh Dikato?”� De man zuchtte diep en knikte afwezig. “Zij had vast geen kwade bedoelingen. Ze genoot alleen maar van de rijkdom en pracht van het Capitool. Is het niet, snoepje?”� De stroop droop van haar stem af. Wat moest een normaal mens hier in godsnaam op antwoorden. Ik besloot maar braaf te knikken. “Ahhh, ze is verlegen!”� kirde de vrouw. “Maar dat vind ik niet raar hoor, schatje. Je bent gewoon overdonderd door onze spontaniteit.”� Daar moest ik haar gelijk in geven. “Deze grote stad is helemaal niets voor een eenzaam, zielig meisje”� kweelde ze verder. Haar man kreeg plots iets in de gaten en stotterde wat bezwaren maar helaas, zijn ‘Dakota’ was keihard en ze richtte zich weer tot mij: “Ik neem je mee naar huis. Mijn vriendinnen zullen je enig vinden en districtkinderen wat beschaving bij brengen kan geen kwaad. Iedereen heeft er een tegenover. Dan kan ik nooit achterblijven. Nietwaar popje?”� Lief bedoeld kneep ze me in mijn wangen. Ik werd naast het dikke dochtertje, dat Dorine heette, gepropt. Want zoals verwacht, deed de auto het gewoon nog. Giechelend sloeg de moeder de deur dicht toen al haar kroost in de wagen zat. Ze glimlachte naar haar man die gas gaf. Ik zat zwaar in de problemen.

Reacties: