FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo6.

HOOFDSTUK 6
Ik ben in een diepe droomloze slaap gevallen en word de volgende ochtend uitgerust wakker. De dag voor de echte spelen beginnen, al voelt het alsof ze al lang begonnen zijn met al die bondgenootschappen. Als die niet werken weet ik dat ik in staat ben om weg te vluchten van ze, misschien om ze zelfs te vermoorden. Op dit moment heb ik er alles voor over om te winnen en weer naar huis te gaan naar mijn familie. Snel sta ik op en loop in mijn badjas naar de woonkamer, waar mijn team op me wacht. Gewillig laat ik me naar de correctie etage begeleiden en klaag ik geen seconde terwijl ze me klaarmaken voor het interview.
Mijn lange blonde haar wordt weer gekruld, maar deze keer losjes opgestoken zodat de krullen wegspringen en perfect langs mijn gezicht vallen. Ze doen een soort van zilverstof op mijn lichaam, zodat ik extra straal en maken me naturel maar toch stralend op. Lichtroze lippenstift, blusher, lange zwart wimpers en eyeliner met zilveren oogschaduw.
Nadat ze eindelijk tevreden zijn met mijn lichaam komt Luca binnen met de kledinghoes waar ze een lange groene jurk uithaalt. Ik houd mijn adem in als ze hem aantrekt. De achterkant is laag uitgesneden en laat bijna heel mijn lichtgebruinde rug vrij. De groen met zilveren details versierde stiletto’s die ze me aantrekken zitten helemaal niet vervelend gelukkig en ik beweeg mezelf vrij door de ruimte.
‘Bedankt Luca.’ Zeg ik gemeend en leg mijn hand op mijn arm, ‘Ik voel me bijna charmant.’ Zeg ik met een glimlach om mijn roze gestifte lippen.
Luca glimlacht en kijkt trots naar haar eigen creatie. Ruby, een van de teamleden geeft me een zacht duwtje richting de deur.
‘Het is tijd.’ Zegt ze met haar vreselijke Capitool accent. Het zweet staat in mijn handen en ik kijk Luca smekend aan.
‘Wees gewoon jezelf.’ Geeft ze me als raad, waarna ze via een andere deur de ruimte verlaat en mij aan mijn lot overlaat.
Deavon en Roan staan me echter op te wachten en complimenteren me met mijn uiterlijk.
‘Ik denk dat dat sexy en charmant je toch wel gaat lukken.’ Fluistert Roan met een grijns in zijn oor. Ik rol met mijn ogen, ook al ontstaat er een glimlach om mijn lippen.
‘En jij ziet er bijna charmant uit.’ Plaag ik hem en hij trekt lachend zijn wenkbrauwen op.
Roan ziet er inderdaad goed uit in zijn zwarte pak met groene stropdas. Hij heeft zilveren manchet knopen en zijn warrige zwarte haar valt over zijn voorhoofd.
‘Jaja, jullie zijn beiden heel mooi,’ Zucht Deavon, ‘maar nu is het show time.’ En hij duwt ons het podium op.
Mijn eerdere geamuseerdheid is helemaal verdwenen als ik de mensenmassa zie staan op het plein. Er staan achtentwintig stoelen op het podium. Zesentwintig voor de tributen. Eén voor de geïnterviewde en de laatste is voor Chastity Larkin, de presentatrice van elk jaar.
Ze is angstaanjagend mooi, ondanks haar leeftijd. In het Capitool is oud worden namelijk niet goed, zoals in alle districten, maar wordt er alles aan gedaan je leeftijd te verbergen.
Chastity is één van de weinige gevallen waar dat ook echt bij lukt. Verder lijkt ze me een best lief mens en probeert ze alle tributen zich altijd op hun gemak te laten voelen.
‘Welkom welkom,’ Begint ze, ‘Bij de interviews van de 156ste Hongerspelen.’ Het publiek juicht en ik voel het zweet in mijn handen.
‘We hebben zesentwintig tributen om uit te horen.’ Zegt ze schalks en ze praat vijf minuten vol met een inleiding, waarna ze begint met de interviews.
Angstig wacht ik tot ze mijn naam zegt en ik naar voren loop waar ik plaats neem op de stoel.
‘Welkom Helena, mag ik even zeggen dat je er beeldschoon uitziet vanavond?’ Ik glimlach charmant en het publiek begint te juichen.
‘En wat denk je van de kansen in de arena. Voel je je nerveus, of zeker van jezelf omdat je een negen in de wacht hebt gesleept bij de beoordelingen.’ Ik aarzel even en antwoord dan zorgvuldig.
‘Ik weet het niet, maar ik hoop natuurlijk dat de kansen in mijn voordeel zijn.’ Citeer ik de slagzin van alle hongerspelen. Chastity grinnikt en gaat verder met vragen stellen terwijl ik reageer en we samen grapjes maken over de gebeurtenissen van afgelopen dagen. Het publiek is in ieder geval in mijn voordeel want als de zoemer gaat scanderen ze mijn naam en loop ik na een handkusje naar het publiek terug naar mijn stoel.
Roan is redelijk charmant voor zijn doen, iets wat ik niet van hem gewend ben. Hij flirt lachend met Chastity, iets wat het publiek geweldig vindt. Na drie minuten is het alweer de beurt aan district 12 en is Levi aan de beurt die met een grote glimlach op zijn gezicht plaats neemt in de stoel.
Al snel komt het onderwerp thuis ook bij hem aan bod en hij glimlacht zwakjes bij de gedachte. Chastity haakt er meteen op in en vraagt hem naar zijn vrienden en misschien ook wel vriendin.
‘Ik heb geen vriendin.’ Reageert hij meteen haastig en zijn gezicht wordt lichtroze.
Chastity grinnikt en schudt haar hoofd waardoor haar donkerbruine haren meedansen.
‘Tuurlijk schat en ik ben vierentwintig jaar oud.’ Ik grinnik om haar zelfspot en luister geïnteresseerd naar het interview. Levi ontwijkt het onderwerp zorgvuldig en glimlacht na afloop. Het publiek wil duidelijk meer weten over zijn geheime liefde maar de zoemer is gegaan en het zal voor altijd geheim blijven.
De rest van de interviews gaan in een roes voorbij en al snel worden we na een rondje over het podium al weer door de coulissen weggevoerd.
Ik ben blij dat het voorbij is en ook Roan kijkt opgelucht.
‘Deed ik het goed?’ Vraagt hij, de onzekerheid klinkt door in zijn stem. Ik knik bevestigend en leg mijn hand op zijn arm.
‘Geweldig.’ Verzeker ik hem en hij kijkt opgelucht.
‘Jij ook.’ Zegt hij terug en ik kijk even om me heen op zoek naar Levi. Al snel vind ik hem en loop ik op hem af.
‘Hoi.’ Zegt hij en ik grinnik zachtjes
‘Ik heb me bedacht, Roan zit ook in het bondgenootschap.’ Levi kijkt lichtelijk zuur maar lacht dan toch.
‘Fijn Lena, een kracht zoals hij kunnen we gebruiken.’ Het klinkt gemeend, dus glimlach ik terug.
‘Je interview ging goed.’ Zegt hij ineens en ik lach verlegen.
‘Dat van jou ging beter, je had het publiek in je zak.’ Levi schud zijn hoofd en grinnikt.
‘Ik gebruikte gewoon een oude tactiek die ik van mijn over-over-over-over-over grootvader heb geleerd.’ Plaagt hij en ik rol met mijn ogen.
‘Wat, die deed mee aan de hongerspelen. Het heeft toevallig wel zijn leven gered. Bovendien is dat niet voor niets de laatste hongerspelen voor de revolutie die daarmee op gang is gekomen.’
Ik kijk geschokt en angstig om me heen.
‘Daar mag je niet over praten.’ Sis ik zachtjes.
Levi rolt lachend met zijn ogen.
‘Ze doen me niks, het is te laat om me te vervangen. Als ze me dood willen gebeurt dat vanaf morgen waarschijnlijk toch wel. Er is een kans van 1/26ste dat ik overleef.’ Spot hij en drukt dan spontaan een kus op mijn voorhoofd waarna hij wegloopt.
‘Ik zie je in de arena Lena.’ Roept hij over zijn schouder.
Verbaasd loop ik terug naar Roan die met zijn armen over elkaar geslagen op me staat te wachten.
‘Én?’
‘Akkoord.’ Verzeker ik hem en we stappen samen met wat andere tributen de lift in die ons naar ons appartement zal brengen waar we de laatste uurtjes voor de spelen beginnen moeten doorbrengen

Reacties: