FanFic.nl

Juna

008

Nadat hij alles had verteld, vanaf Juna’s geboorte tot nu toe, glinsterden tranen in zijn ogen.
‘Ik weet nog goed hoe blij ik was met de geboorte van dat meisje,’ zei hij met een zucht.
‘Maar ik heb ze gewoon in de steek gelaten. Ik weet zeker dat dit alles niet was gebeurd, als ik, dwaas die ik was, gewoon bij hen zou zijn gebleven!’
Ik slikte. Hoe moest je iemand die op het punt stond in huilen uit te barsten vertellen dat het ook inderdaad zijn schuld was, maar dat jij hem niet kon helpen?
Hij keek naar me op.
‘Ik heb wel gezien dat ze van je houdt. Overtuig haar. Zeg dat ze opnieuw een studiebeurs probeert te ontvangen en laat haar studeren! Zorg dat ze iets kan maken van haar leven!’
Ho, wacht eens even! Dit ging te snel. Opní­éíºw?!
‘Had ze al eerder een studiebeurs ontvangen? Wat is daarmee gebeurd?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Dat geld heeft ze gebruikt voor de banketbakkerij, toen haar moeder op instorten stond. Het was hun redding, maar nu kan ze niets meer,’ zei haar vader ellendig.
‘Tja.. ik kan het proberen, maar ik denk niet dat…’
‘Je moet het proberen!’ zei hij wanhopig. ‘Toe! Ze mag niet eindigen als zo’n saaie huisvrouw die afhankelijk is van de baan van haar man! Mijn dochter is zoveel meer waard…’
Buiten bleef zijn verhaal maar door mijn hoofd spoken.
Ik kon me niet concentreren op mijn wachtronde die nacht en werd er zo gek van dat zelfs de anderen riepen dat ik maar naar huis moest gaan.
We lopen wel een ronde extra, vond Quil.
Ga naar huis, Jake, dit is niet gezond! Embry was het helemaal met Quil eens.
Inderdaad. Ga gewoon slapen en we zien morgen wel verder. Seth kapte de discussie af voor ik ook maar enige kans had om er tegen in te gaan.
Best. Ik zou gaan slapen.
Maar morgen ging ik naar haar toe en doen wat haar vader me gevraagd had. Ik hoopte dat ze me niet zou slaan, want ik had geen zin om met haar naar het ziekenhuis te gaan omdat ze dan haar hand had gebroken.
Eigenlijk hoopte ik vooral dat ze niet boos op me zou zijn. Wat kon ik er nou aan doen dat haar wanhopige vader mij had aangeklampt, nog geen vijf minuten nadat zij was weggegaan?
Die nacht droomde ik dat ze me met een diploma in mijn gezicht sloeg.
‘Kijk!’ krijste ze. ‘Dit is mijn diploma! Ik ben afgestudeerd!’ Ze wees naar een zielig, klein gebouwtje met gaten in de ramen. De banketbakkerij, helemaal vernield…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.