FanFic.nl

Juna

018

Langzaam opende ik mijn ogen en sloot ze meteen weer. Teveel licht, ik kreeg er hoofdpijn van.
Toen mijn ogen gewend waren aan het zonlicht dat tussen een kier in de gordijnen door de kamer in scheen, ging ik overeind zitten.
Ik was in een lichte, kleine kamer en ik zat in een bed. Ik wreef over mijn slapen, mijn hoofd bonkte en mijn arm deed vreselijk zeer. Toen ik er naar keek, zag ik tot mijn stomste verbazing dat mijn arm in het gips zat en dat ik mijn normale kleding aan had.
Er kwamen allerlei vragen in mijn hoofd opborrelen, waar ik geen antwoord op wist.
Hoe kwam dat gips daar en waarom zat het daar? Had ik mijn arm gebroken? Maar wanneer dan? Waarom was ik hier?
Ik keek even opzij naar de wekker op het nachtkastje. Het was nu 9 uur ’s ochtends. Gisteravond was er iets gebeurd, dat wist ik nog wel.
Tussen de mistflarden in mijn hoofd, werden de herinneringen van gisteren steeds duidelijker, tot ik weer precies wist wat er gisteravond gebeurd was.
Maar waar was ik nu dan? Hadden die vampiers me ontvoerd? Of had Jacob…?
Plotseling raakte ik weer helemaal in paniek. Jacob was een weerwolf en ik zat hier alleen en onbeschermd in zo’n dom kamertje! En ik wist niet waar ik was!
Vlug probeerde ik op te staan, maar ik werd meteen weer duizelig toen ik stond. Even ging ik weer zitten, daarna stond ik heel langzaam op en schuifelde voetje voor voetje naar de gesloten gordijnen en schoof ze langzaam open.
Beneden was allemaal gras en volgens mij zat ik op de begane grond van waar ik dan nu ook was. Als ik uit het raam zou klimmen…
Ik luisterde of er niemand aankwam en deed toen langzaam en zo zacht mogelijk het raam open. Even vroeg ik me af of dit wel verstandig was, maar schudde toen koppig mijn hoofd. Ik ging hier weg, en wel nu!

Ik stak mijn arm naar binnen en trok het raam zachtjes weer dicht, waarna ik genietend de frisse lucht op snoof. Mijn ogen gleden door de omgeving. Niet ver van dit kleine huisje vandaan was de bosrand. Als ik daar wist te komen, was ik veilig, hield ik mezelf voor.
Ik haalde diep adem en begon langzaam naar de bosrand te lopen. Nog één keer keek ik over mijn schouder en begon bijna te gillen.
Jacob was net het kleine kamertje binnen komen lopen en hij keek me niet-begrijpend aan. Toen begon ik te rennen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.