FanFic.nl

Eeuwige leugens (TC) -pauze-

nr10

Er rolt een zwarte traan over Bill's wang. Met mijn duim veeg ik hem weg, samen met de uitgelopen make-up. "Tomi.." er verschijnt een supermooie glimlach op zijn gezichtje en drukt zich helemaal tegen me aan en ik leg mijn handen op zijn rug.

Hij kijkt op en terwijl ik in zijn ogen kijk drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik sluit gewoon uit puur genot, en net als Bill, mijn ogen. Ik laat mijn tong over zijn lippen glijden en hij opend zijn mond zodat onze tongen elkaar vinden.

Mijn handen laat ik wat meer naar onder glijden en ondertussen legt hij zijn armen in mijn nek. Het gevoel dat ik nu heb kan ik niet omschrijven. Ik ben gewoon zo gelukkig, zo verliefd. Ik wil hem nooit meer laten gaan, en dat laat ik hem wel blijken door hem met zoveel liefde te kussen als ik nog nooit bij iemand anders deed.



Ik hoor de deur van Bill's kamer kraken en meteen kijken we allebei op. In de deur staat Bill's vader met een geschrokken gezicht naar ons te kijken. Ik kan hem niet zien, maar ik WEET gewoon dat Bill nu achter me wegduikt. "Sorry,.... Ik euh, ik wist niet dat jullie.....Bill kan ik even met je praten?" Een klein piepje dat voor een 'ja' moet uitgaan komt er achter mij vandaan. "Ik, euh, ik ga maar eens zeker?" "Nee, wacht gewoon onder even." zegt zijn vader stil. Ik knik, ga de deur uit en ga onder in de zetel zitten.

Dit is 1 van die momenten dat ik echt bij Bill wil zijn, de momenten dat hij het moeilijk heeft.



[Bill pov]

Tom gaat de deur uit en ik blijf onbeweeglijk op mijn bureau zitten. Mijn vader gaat op mijn bed zitten. "Dus, je hebt een lief?" Beschaamd knik ik. "Ben je homo?" Weer knik ik beschaamd. "Ben je nu kwaad?" "Nee, tuurlijk niet! Het is het belangrijkste dat je gelukkig bent! En als dat met een jongen is, dan is dat zo. Je bent toch gelukkig?" Deze keer lach ik. "Heel gelukkig!" Mijn vader lacht nu ook en knikt. "Ik wilde je eigenlijk vragen of jij dadelijk mee naar je grootouders gaat met je moeder, maar ik denk dat je liever hier blijft he?" Ik knik. "Goed, dan moet je moeder maar alleen gaan." Ik lach en mijn vader staat recht. "Oja, pap." zeg ik nog snel voor hij de deur uit is. "Wil je zwijgen tegen mam? IK wil het liever zelf zeggen." Hij lacht, knikt en gaat naar onder.

Niet veel later komt Tom mijn kamer weer binnen. "En?" "Viel mee, hij was niet boos ofzo." "Gelukkig." Hij komt weer tussen mijn bene staan. "Ik geloof dat we hier gebleven waren." zegt hij met een grijns op zijn gezicht.

Reacties: