FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 4

Ik werd naar de trein gebracht via de achterkant van het gemeentehuis, niemand zag me vertrekken. District 12 lag het verst van het capitool dus Peeta en ik zouden het langst van alle tributen op de trein zitten en we zouden ook in ieder district stoppen.
Peeta had nog geen woord tegen me gezegd en ik ook niet tegen hem. Wat konden we zeggen. Waarom zouden we vrienden worden om dan toch te weten hoe de ander sterft? Of dat was wat ik nu dacht, maar zo zou ik waarschijnlijk niet overleven.
“Super, jullie zijn er!”� de piepstem van Effie haalde me uit men gedachten. “Kom maar mee, jullie hebben een hele mooie coupé waar jullie je zeker zullen thuis voelen.”� Ging ze verder. Hier zou ik me niet thuis komen was het eerste wat ik dacht toen ik de luxe coupé zag. Zetels in fluweel, mahoniehouten tafel, kristallen glazen, porseleinen borden, allemaal tierlantijntjes. Dat waren allemaal dingen die ik niet kende thuis. Wij hadden een gewone tafel met stoelen, we zaten vaak gewoon op de grond en we hadden al zeker niet zo veel prullendingetjes.
“En als jullie me even volgen, ik ga jullie kamer en badkamer tonen zodat jullie je wat kunnen opfrissen voor het diner.”� En Effie ging ons voor door de deur.

Ik kwam in de dinercoupé en zag Peeta in een zeteltje zitten. Ik ging zwijgend naast hem zitten en steunde mijn hoofd tegen het raam terwijl ik buiten keek. Het landschap raasde aan een recordtempo voorbij en ondertussen waren we net aan district 8 gestopt.
De deur ging open en weer dicht, ik keek even op en zag dat Haymitch tegenover ons kwam zitten.
“Wat is het plan?”� vroeg Peeta onmiddellijk. Haymitch wachtte nog even met antwoorden.
“Er is geen plan. Jullie gaan die arena in en jullie gaan sterven. Ofwel door een tribuut, ofwel door de honger ofwel doordat de spelmakers dat willen. Zo simpel is het.”� Zei hij zonder enige emotie in zijn stem te laten klinken.
“Jij hebt het ook overleefd dus wij moeten dat ook kunnen.”� Antwoordde Peeta koppig.
“Succes daarmee jongen, want ik weet niet of je het weet maar ‘wij’ bestaat niet, er is maar één winnaar. En dat zal niet iemand van jullie zijn. Geniet nog van alle luxe van het capitool en zorg dan dat je op een pijnloze, vredige manier kan sterven in de arena.”� Zei Haymitch en hij stond op, ging naar de drankbar, nam een fles vloeistof dat hoogstwaarschijnlijk alcohol was en vertrok weer. Ik dacht terug aan de dagen thuis, hoe mama de zieke mensen verzorgde toen ik klein was. Iedere keer er iemand was met koorts ofzo had ze wel een wondermiddeltje om het te genezen, en ook als er iemand gewond raakte tijdens het werken in de mijnen of kinderen op school kwam men naar ons huisje zodat mama ernaar kon kijken. Al die tijd keek ik gewoon rustig mee en leerde ik, leerde ik hoe je verschillende soorten wonden moet verzorgen, verbanden omleggen, genezende thee maken en wat je ervoor nodig hebt, siropen, zalfjes,… ik kon het allemaal, maar wat ik niet kon was vechten, mezelf verdedigen, voor eten zorgen,… dat had ik nooit geleerd want Katniss deed dat allemaal.
“Wat ben jij van plan om te doen?”� vroeg Peeta plots aan mij. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Om te overleven, wat ga je doen?”� het eerste moment dacht ik om te doen alsof ik de vraag niet gehoord had, maar toen besloot ik om toch maar te antwoorden.
“Geen idee, een schuilplaats zoeken en hopen dat ik daar kan blijven en anders hopen dat we genoeg sponsors vinden om te kunnen overleven. Al denk ik dat de kans klein is dat ik het haal, en anders zoeken naar een manier om snel te sterven, liefst niet aan de handen van een tribuut, dat plezier wil ik het capitool niet doen.”� Hier wist hij precies niet echt een antwoord op.
We vertraagden aan het volgende district en ik stond op om naar mijn kamer te gaan. Peeta bleef zitten en keek naar buiten.

Overleven zou ik niet, maar ik zou zeker laten zien dat ik kan leven. Hoe wist ik nog niet, maar dat is mijn doel, en dat doel ga ik halen.

Reacties: