Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 03 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
03 Lorelei Garza
Charm schoot in de linkerschouder, een waterachtige glimlach sierde haar gezicht. ‘Goed zo.’ Fluisterde ik stilletjes en haar glimlach werd breder.
Na het boogschieten slofte ik naar de strikken en alles om te leren jagen.
Ik had geen flauw idee of ik een dier kon doden, laat staan villen.
Een kampvuur bouwen was ook niet voor mij weggelegd.
Toch lukte alles prima, al ging het een wat moeilijker dan het andere.
Bij het strikken was ik vrij onhandig, ik had geen geduld voor dingen als deze.
De uren kropen voorbij, ik wisselde soms wat woorden of gooide een opmerking tussen trainer en speler. Hoe hard ik mezelf ook haatte voor mijn sociale gedrag, ik had me erbij neergelegd. In de arena zou ik het maar moeten uithouden, hoeveel pijn het ook deed. Ik had bij het messen werpen een meisje zover gekregen om het ook te proberen. Josephine heette ze.
Ze schrapte al haar overlevingskansen, maar ze probeerde het en deed het nog goed ook.
‘Genoeg getraind, jullie krijgen een maaltijd en worden gevraagd dan naar jullie kamers te gaan.’ Een rebel begeleidde ons naar een eetruimte waar twee grote tafels stonden.
‘Meisjes rechts, jongens links.’ Beval hij. Charm kwam voor me zitten,
en toen besefte ik pas dat iedereen elkaar voor het eerst in zich opnam. Margaretha was de eerste die naast me kwam zitten en iedereen volgde gespannen haar handeling.
‘Kom maar zitten hoor.’ Zei ik zacht toen een meisje met goudblond golvend haar en grijze ogen afwachtte. Ze glimlachte en kwam naast me zitten, voor het eerst zag ik alle gezichten. Geen gespannen waas voor mijn netvlies, geen bijtende pijn in mijn borstkas. Het maakte plaats voor realiteit. Iedereen die zou sterven, en misschien één winnaar… maar wie weet was die er zelfs niet. De stilte maakte me misselijk, ik haatte stiltes. Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang en slikte het eten in. Het smaakte naar niets, mijn hele lichaam dacht aan de volgende vierentwintig uur. De dodelijk vierentwintig uur.
‘Hoe heten jullie ?’ Vroeg ik ongemakkelijk en keek naar het meisje die net naast me was komen zitten. ‘Love Romero.’ Haar stem klonk als gesponnen zijde, en stelde me op mijn gemak.
‘Mooie naam.’ Zei ik en ze lachte haar tanden bloot.
‘Jij heette Lorelei toch ?’ Ik keek op naar een andere speler. Een meisje met donkerbruin haar, en ondoordringbare grijsgroene ogen. Volgens mij heette ze Marceline, bij de trekking had ik niet veel rekening gehouden met namen… waarom had ik het ook moeten onthouden ?
‘Ja inderdaad, jij heette Marceline dacht ik ?’ Ze knikte.
‘Hebben jullie al bondgenootschappen ?’ De zin overviel ons en liet gedachten aan de arena sterker worden. ‘Wij.’ Pandorah een meisje met bruinrode lokken en bruine ogen gaf antwoord. Ze wenkte naar twee andere spelers.
‘Ik, Aisling en Saphira… we hebben anders geen enige kans.’ Ze snoerde zichzelf de mond, en besefte dat dit ons helemaal niets aanging.
‘Ikzelf en Josephine ook.’ Zei Marceline en dat bracht de gespannen sfeer enigszins weer tot rust. ‘Zouden ze ons snel laten sterven ?’ Peinsde Aveline zacht. ‘Geen idee.’ Ik was de enige die antwoord gaf op een gruwelijke vraag waarvan niemand het antwoord wilde kennen.
‘Waarom zouden we elkaar aanvallen bij de Hoorn… we hoeven dat toch niet te doen, dat is al één bloedbad minder ?’ Opperde Saphira en er viel opnieuw een lange stilte.
‘Ik ga akkoord.’ Bevestigde Charm en al gauw stemde iedereen in, zelfs Verena. Ik wierp haar een grijs toe voordat ik naar de slaapkamers werd geleid. Ik lachte toen ik nog vaag eenzelfde grijns om haar lippen vond. Iedereen ontweek haar, vast in shock door het zwaard die het stoffen hart had doorboort, maar ik kon niet ontkennen dat ik bewondering voor haar had. Voor de moed die niemand hier echt had behalve zij… alle anderen pepten zichzelf op met valse woorden. Net als ik.
Ik woelde onrustig onder de lakens, telkens ik mijn ogen sloot was Ellina daar. In de hoek van Barbara’ s zolder, ontroostbaar. Bloedrode vegen over haar wangen, een mentaal afwezige Barbara die haar probeerde te troosten. Zoekend naar troost in elkaars omhelzing, zouden ze nog steeds in de boetiek zijn ? Ik dacht van wel, en het idee dat ze ons straks op het beeldscherm zouden zien was ondragelijk. Op het plein zouden grote schermen onze spiegels worden. Ik slikte maar mijn keel was opnieuw kurkdroog, mijn hart hamerde woest tegen m’n ribben en angst sijpelde tussen mijn botten.
Ik besefte nu pas dat ik angstig werd, mijn handen waren zweterige vuisten geworden. Zuchtend gooide ik de lakens van me af en slenterde de kamer uit, mijn lichte nachtjapon voelde koud. Mijn hele lichaam wist geen raad met zichzelf, een mengeling van koud en warm, angst en moed. Ik luisterde aandachtiger toen er ergens ver weg stemmen weerklonken in de eetzaal. Zonder nadenken glipte ik de lift in en keek opgelucht naar Myeline, Love en Pandorah die vermoeid een deken rond hen heen hadden geslagen en met elkaar praatten.
‘Hé…’ zei ik zacht.
‘Kon je ook niet slapen ?’ Fluisterde Myeline en ik knikte.
‘Ik ben bang…’ de drie woorden ontsnapten en ik sloeg mijn hand voor mijn mond wat een leuke lach van Love teweeg bracht.
‘Iedereen hoor.’ Zei ze stilletjes. Ik glimlachte toen Pandorah op het deken van haar klopte. Zonder morren nestelde ik me tegen haar aan,
‘We gaan toch allemaal dood…’ bromde ik stilletjes tegen mezelf en klemde mijn armen om m’n benen.
‘We weten van iedereen toch dat in de Arena alles veranderd, behalve het bondgenootschap… dus wat maakt het uit om nu.’ Love perste haar lippen op elkaar en zuchtte. De grijze ogen stonden zo uitgeput. ‘Ik vraag me af waarom ze ons van de jongens afhouden.’ Fluisterde Myeline en groef in haar herinneringen.
‘Zij zullen degene zijn die ons zullen dwingen tot moord.’ Ik proefde de haat in mijn mond. ‘Zouden ze ons daarom apart zetten ? Omdat zij ons zullen afslachten doordat we met elkaar praatten ?’ Myeline’ s stem had een kwade ondertoon. ‘Ik denk van wel…’ Gaf ik toe. ‘Ik ga wat slapen…’ Verzuchtte Love en sloot haar ogen. Pandorah glimlachte toen ik gaapte. ‘Jij had je aangeboden toch ? Net als die vriendin van je, Charm ?’ Vroeg ze. Ik knikte enkel. ‘Wat moedig…’ Fluisterde ze. Ik trok mijn schouders op,
‘Ik had geen andere keus.’ Myeline knikte begrijpend.
‘Mag ik je haar vlechten ?’ Ik voelde mijn wangen rood kleuren zodra Myeline me verward aankeek. Ik had nood aan warmte, en aangezien arme Pandorah in slaap was gesukkeld was Myeline de enige die me dat kon bieden. ‘Waarom ook niet.’ Lachte ze en ik ging naast haar zitten. Ik begon aan een kleine vlecht, verfijnd en verweven. ‘Ik vind het gruwelijk om te moeten weten dat ik jou binnen vierentwintig uur als vijand moet zien.’ Zei ze zacht. ‘Ik weet het.’ Was het enige wat ik daarop kon zeggen.
# Ik hoop van harte
dat jullie van dit hoofdstuk genieten!
# Jullie zijn de allerliefste schatten!
# De arena wacht al...
Reacties:
Wow Wow Wow Wow Wow.
assddfghjkkl
DIT IS ZO GOED! ZO. ENORM. GOED.
Wow(again)
Het is gewoon eng hoeveel Verena op mij lijkt. Lol. Geheh.
Good job!
Xx
Wow dit is echt geweldig!!
Ik heb genoten van ieder woord in dit hoofdstuk
Ik kan niet wachten wat er gaat gebeuren in de arena
Ze mogen elkaar niet als vijanden zien... als ze allemaal weigeren, kunnen ze dan nog gedwongen worden?
xxx
Net zoals alle hoofdstukken van jouw verhalen verslind ik deze net zo snel als... Ja wat is snel??
Echt weer supaaa geschreven!
Omg ik ben zoooo benieuwd naar de arena!
Het maakt niet uit dat je elke dag post, daar word ik alleen blijer van.
En ik denk iedereen hier ook.
Xx
Heel mooi geschreven. Het heeft zo'n vriendschappelijke sfeer, maar tegelijkertijd ook gespannen. Ik vindt het verder geweldig dat je elke dag updated, ik zit echt elke dag weer te kijken of er al een hoofdstuk geplaatst is. Keep writing girl!
Xx
btw, ik hou van mijn rol ;p
whieeeeeeeeeee
Ik houd toch zo ongelofelijk veel van dit verhaal! Ik geniet iedere keer een stukje meer. Al die details waarbij jij toch uitvoerig de tijd neemt om ze te beschrijven, het originele idee dat je bij iedere zin origineler en creatiever maakt, de beschrijving van ons als karakters die zo angstvallig dicht bij de werkelijkheid liggen: wauw meid. Dit verhaal is gewoon perfect.
Supppeeerrr snel verder
Ben zo benieuwd wat er gaat gebeuren in de Arena, het kan nog alle kanten op.
(ik hoop stiekem op een happy end, want dat is nu eenmaal de naieve ik, maar tsja, het zijn de hongerspelen... Daarbij zijn de kansen niet immer in je voordeel!