FanFic.nl

Je bent meer dan een moordenaar.

Hoofdstuk 3. Het heden.

Oké dit is het laatste hoofdstuk voor vanmiddag. [i] We zijn nu terug in 2012. In een wereld waar sprookjes niet bestaan en niemand geloofd in een mensenwolf. Een wereld waar het alleen maar om geld en macht gaat. Een wereld waar een groot verschil is tussen arm en rijk. Een wereld waar oologen een stuk harder zijn. Een wereld waar ook de Kaulitzen leefden of ook wel de Ztilauken. De meeste wolfen zijn dood en uitgeroeit maar zonder dat iemand het weet zijn er nog enkelen in leven. Maar ze vormen zich nu helemaal als mens en zijn niet te onderschijden van de andere mensen, maar toch ergens diep van binnen zijn ze hun aard niet vergeten. Al weten de nieuw geborenen het niet. Ze willen het voor hun stil houden. Het is een verdrietig oud verhaal. Als ze oud genoeg zijn is het tijd om over hun ware aard te vertellen. Het enige wat ze verdienen is een rustig leven zonder geweld en moord. Een oude man, zo rond de 80 kwam het ziekenhuis binnen gewandeld. Leunend op zijn oude wandelstok kwam hij moeizaam vooruit. Hij stopte voor de balie. Met zijn oude en vermoeide ogen keek hij de receptioniste aan. 'Kan ik u helpen meneer?' Vroeg de receptioniste. 'Ja. Mijn kleindochter is hier.' Sprak de oude man. 'En de naam van uw kleindochter is?' 'Oril ztilauk.. ze gaat bevallen van een tweeling.' Praatte de man. 'Oja. Oril ztilauk. Dat is op de tweede verdieping, tweede gang in. Links en dan rechtdoor, weer links, en dan is het de eerste deur.' Legde de vrouw uit. De man was zichtbaar aan het denken. 'Zal ik anders iemand met u mee sturen?' Vroeg de vrouw. 'Oh nee hoor hartelijk bedankt. Maar ik vindt het wel.' Andwoorde de man. Hij liep precies in de goede richtingen die de vrouw had verteld, Hij wist precies elk detail wat ze had gezegt voor zich te halen. Ja. vele mensen zelfs dokters waren er versteld van dat hij geestelijk niet achter uit ging zoals alle andere bejaarden. Hij stond zenuwachtig voor de deur te wachten. Zijn enige kleindochter kreeg een tweeling. Een tweeling notabene. Een monster tweeling. Ja door de duizenden jaren heen waren de mensenwolfen in een slecht licht gezet. Een wetenschappen had er een ontdekt toen hij jaagde. De wetenschapper werdt voor gek verklaard en al gauw maakte de mensheid er een fabeltje van en hielden ze voor dat het een gewone grote herder moest zijn die op een simpel konijn jaagde. Ze moesten eens weten. Bloeddorstige monsters, zo werden ze gezien in de sprookjes. Maar gelukkig bleef het bij een fabel. Niemand wist er van, zelfs zijn bloedeigen kleindochter niet. Ze dachten dat het gewoon burgers waren uit de stad Berlijn. De enige die het weet is zijn zoon Volmer en zijn vrouw Nasrin.
Nasrin kwam van het afrikaanse land Mauretanië, maar ze had het het zelfde bloed als ons. De man knikte even naar zijn zoon, die samen met zijn vrouw op de bank in de gang stond te wachten. Voorzichtig deed de man de deur open. Haar kleindochter was bevallen. Er stonden twee wiegjes naast elkaar. Twee slapende kindjes vulden de wiegjes. De oude man liep langzaam op de wiegjes af met ogen in zijn rug geprikt van zijn kleindochter, en haar man Gordon. Hij keek de kleine baby's geniepig aan. Ze waren zo klein en teder. Hij keerde zijn gezicht weer terug naar zijn kleindochter en vroeg hoe ze heten. 'We hebben Tom en Bill gedacht.' andwoorde Oril. De man van zijn kleindochter was van duitse afkomst en wou dus deze namen. 'Tom en Bill' Fluisterde de man. Hij glimlachte.

Reacties: