Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 14 Lorelei Garza - Cian Herrera

Ultionem [ Afgewerkt ]

Geschreven door:
Hermelien

Onderdeel van:
Ultionem [ Afgewerkt ]

Laatst bijgewerkt:
11 juni 2012 - 17:18

Aantal woorden:
1072

Aantal reacties:
12

Aantal keer gelezen:
801



14 Lorelei Garza - Cian Herrera

# Song [ Charms lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=WVwf1MCaZak


Mijn hart vocht, de enige wilskracht die mijn lichaam bezat was blijven ademhalen… voor Cian. Pijnlijke herinneringen duwden me dieper naar het niets.
“Ik wou dat je dicht bij me was.”¯ Charms stem echode doelloos door mijn hoofd.
“Hartsvriendinnen, voor eeuwig en altijd. Verder dan de dood, verder dan het niets… naar koninkrijken van witte wolken, na de sterrennacht.”¯ Saraia’ s stem liet mijn hart in honderd stukken breken.
“Ik wou dat we een toekomst hadden, jij en ik ons hele leven lang. De dood zou geen bedreiging vormen met jou aan mijn zijde. Dan gaf ik me over, voor eeuwig en altijd wij samen.”¯ Cians woorden golfden om me heen.
Mijn lichaam voelde zwaar, waar was mijn geest. Waar was de houvast,
die mensen zo hard nodig hadden ?

Voor eeuwig en altijd
Rust in vrede
Jij die bent verdwenen
Naar de wolkenketens hier ver weg
Naar de engelen waar jij zal zingen
Je lach en zoveel dingen
Geen spijt
Voor eeuwig en altijd.
Mijn liefde voor jou.


Ik werd gedwongen een laatste keer naar mijn vlam te kijken, hoe het leven aan een snel tempo uit me verdween.
‘Loor…’ Ik staarde naar Cians betraande gezicht.
Tranen stroomden over zijn wangen, z’n zwarte haar zat in de war.
De jongen waar ik voor het eerst oprecht van hield. Geen leugens en pijn, echte liefde kende geen verdriet. Hij aaide geruststellend over mijn haren, fluisterde droeve woorden. Het liet mijn hart breken, alle poëzie die ik ooit had gelezen sloot aan bij wat ik nu voelde. Hoe mijn ziel verdampte,
zich klaarmaakte om te gaan. Ik de laatste momenten meemaakte in de armen van mijn Cian. Ik kantelde instinctief mijn hoofd, mijn hand zat verstrengeld met die van een meisje. Ik kon niet huilen, ik kon niet schreeuwen enkel en alleen meer sterven. Charms ogen vonden nog heel even de mijne, ze had moeite om te blijven, haar ziel wou verder gaan.
‘Ik hou van je Loor…’ Ze zoog haar longen vol lucht.
‘Geen spijt, voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou.’ Ze fluisterde de laatste zinnen van mijn gedicht en verloor het gevecht.
Ik jammerde, zo stil… maar iedereen zag het. Verschillende gestaltes stonden huilend om ons heen.
‘Ssst, rustig schat.’ Fluisterde Cian maar zijn tranen maakten me angstig.
Ik wilde niet loslaten, ik wilde niet mee. Ik wilde niet vertrekken… Ik wilde niet heen.
‘Cian, ik hou van je.’ Fluisterde ik moeizaam, toen hij die woorden hoorde drukte hij me in een zouten zee van tranen tegen zijn gespierd lichaam.
‘Voor eeuwig en altijd. Rust in vrede. Jij die bent verdwenen. Naar de wolkenketens hier ver weg. Naar de engelen waar jij zal zingen. Je lach en zoveel dingen. Geen spijt. Voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou.’ Fluisterde ik en sloot mijn ogen, het was tijd om te gaan. Naar de plek waar klaprozenbladeren mijn deken zouden vormen. Naar een ander bestaan.

Saraia Mejia


Tranen stroomden over mijn wangen, ik kon niet langer naar het beeld kijken. Het verzet die ik hier had uitgeoefend had gewerkt.
Ik had ervoor gezorgd dat een meisje “Rust in vrede”¯ onder haar naam kreeg. Ik had geëist om twee minuten stilte per slachtoffer te houden… als teken van groot respect. Het Capitool was een slagveld.
‘Saraia !’ Gilde Ellina en rende naar me toe. Ik zat op mijn knieën,
had de woorden van anderen niet begrepen. Ellina verschool zich in mijn hals, huilde tranen met tuiten en de pijn vlamde om ons heen. Ik keek naar een klein meisje gevolgd door een ander jongetje.
‘Ik ben Vince…’ Zei het jongetje zacht en gaf me een roos, ik glimlachte en veegde de tranen weg.
‘Dankjewel Vince.’ Fluisterde ik.
‘Ik ben Kimani… zusje van Cian.’ Zonder nadenken klampte het meisje haar armpjes om me heen. Zoveel verdriet, zoveel pijn… de laatste Symbolische hongerspelen zou nooit vergeten zijn. Ik sloot mijn ogen, voelde de pijn sterker worden. Het drong niet tot me door, Loor en Charm waren er niet meer. Ik zou me eigenhandig op Coin wreken.

# Song [ Loreleis lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=qK_JfNlNSTk

Pandorah Levine


Tranen stroomden over onze gezichten, ik knielde bij Lorelei neer en vlocht klaprozen door haar vissengraat vlecht. Cian hield haar hand stevig vast,
bang om los te laten… bang om te verliezen wat al heen gegaan was.
Iedereen bedekte hun lichamen met honderden klaprozen bladeren.
Ik boog me voorover, drukte een kus op haar voorhoofd en haalde diep adem.
‘We zullen hem wreken Lorelei… je hebt zo dapper gevochten, gekozen om een beste vriendin te redden. Jij was een van de weinige mensen die puur en goed was… Je had respect voor de rebellen, maar liet zien dat niet iedereen in het Capitool deze gruwelijke dood verdiende. Ik heb respect voor jou…’ Zei ik zacht. Ik stond op. Glimlachte verdrietig en knielde bij Charm neer.
‘Lieve meid… iemand als jij is uniek, als alle mensen jou persoonlijkheid hadden gehad, was er nooit meer oorlog. Lorelei heeft bevestigd wat wij allemaal vonden, je was de meest lieve persoon die we gekend hebben.
We zullen je verder koesteren in gedachten en hopelijk ben je daar nu ergens veilig bij Lorelei. Jullie weigerden elkaar te zien sterven, ik hoop dat jullie straks als de nacht valt naar ons kijken. We missen je… we missen jullie.’
Ik kuste haar wang en stond op. Woorden dwarrelden uren lang over het veld, respect en gevoellens werden geuit… tranen stroomden onophoudelijk.
Rust in vrede Charm Alvarado en Lorelei Garza, we denken aan jullie.

Cian Herrera


Ik bleef roerloos naar haar lichaam staren, mijn meisje was er niet meer… Tranen droogden op, lieten rode vegen achter. Ik drukte een laatste kus op haar nog warme lippen, streelde langs haar wang en verdween.
Haar hand in die van Charm, ze had haar leven gegeven.
Ze was me niets verschuldigd, zo was ze… zo was Lorelei Garza, het meisje waar ik eeuwig van zou houden. Ik verdween door de gangen, luisterde hoe de hovercraft hun lichamen van ons afnam. Myeline, Verena, Aveline, Pandorah Saphira en ik zochten steun bij elkaar. We waren geen vijanden meer, dat was zo speciaal aan de laatste Symbolische Hongerspelen.
‘Die jongen gaat boeten.’ Zei Verena woedend en iedereen keek me aan.
Ik zoog mijn longen vol lucht, als ik dit overleefde was er tijd genoeg om te rouwen. Als ik stierf zou ik weer bij haar zijn, het enige wat ik nu moest doen was haar en Charms wens vervullen. Wraak op de jager, de moordenaar… en Coin. Hoewel we allemaal wisten dat we dan opnieuw mensen zouden verliezen, maar iedereen leek vastbesloten.
Wraak zouden we nemen, wraak zouden we krijgen.

# Dankjewel aan Charm voor de woorden
die ik miste bij het beschrijven van mezelf.


Reacties:

1 2 3

justAgirl
justAgirl zei op 11 juni 2012 - 17:38:
ik ben stil.
nee echt, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Nee, serieus ik zit gewoon te huilen. )':
Ik vind het zo zielig voor Cian dat Lorelei dood is. Ik vind het gewoon algemeen stom dat iedereen dood gaat ):
Stomme gast dat die andere jongen is en Coin!
Ik ben zo blij dat je doorschrijft.
hihi, stiekem hoop ik dat Myeline die gast helemaal kapot gaat maken ^^
dan kan ik samen met Cian Lorelei haar dood wreken (:
Kus


Chrissy
Chrissy zei op 11 juni 2012 - 17:25:
Ik... Ik heb weer gehuild.
Dit is zo mooi! Ik ben blij dat je toch doorschrijft, ondanks je exames! Ik had het niet veel langer vol kunnen houden!
Snel verduhr!



Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen