Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 16 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
13 juni 2012 - 19:13
Aantal woorden:
1110
Aantal reacties:
9
Aantal keer gelezen:
690
16 Cian Herrera
# Song [ Cians theme ]
http://www.youtube.com/watch?v=RFeEn4nEvHw
http://www.youtube.com/watch?v=RFeEn4nEvHw
We lieten onze messen door het luchtruim suizen, jagen liet mijn spieren ontspannen. Als de ochtendzon zou ontwaken, werd de wraak genomen.
De pijn werd opgesloten in mijn hart, verborgen tot na de strijd.
Ik had geen doodsangsten meer, want alles wat ik wou was heengegaan. Myeline grijnsde tevreden toen ze een ree had neergestoken,
‘We hebben genoeg voor enkele dagen.’ Riep ik en hield een konijn omhoog. Ze lachte en we liepen samen naar de verzamelplaats. Pandorah was wakker en glimlachte toen we uit het gewas opdoken, ze aaide door Saphira’ s zwarte haren.
‘Jullie kunnen vechttechnieken doen.’ Verena wuifde naar ons en huppelde met Aveline over het veld. Saphira keek slaperig om zich heen, maar in enkele seconden krabbelde ze recht en verdween met Pandorah om vechttechnieken uit te oefenen.
‘Waar kwamen die stemmen vandaan ? De nacht waar je alleen bij het bloemenveldje zat ?’ Vroeg Myeline zacht. Een trieste glimlach sierde mijn gezicht toen ik Kimani’ s stemmendoosje bovenhaalde. Myeline keek even nieuwsgierig als Lorelei had gedaan, een pijnlijk scheut klemde zich om mijn hart.
‘Hieruit.’ Antwoorde ik en opende de doos.
‘Geeft het als ik slaap ?’ Vroeg ik, Myeline schudde haar hoofd.
‘Neen, ga maar slapen.’ Zei ze en de stemmen begonnen.
Elke herinnering, één voor één. Ze namen me mee naar een rusteloze slaap waar ik Lorelei en Kimani weerzag… mijn ouders en vrienden, ik had ze allemaal weer veilig bij me.
Myeline Dixon
De nacht was bitterkoud, onze donkergrijze sweaters hielden onze lichaamswarmte vast. Ik kon niet slapen, de angst om te falen liet een stekende pijn achterwege. Herinneringen dansten lachend om me heen,
de stemmen uit Cians doos echoden nog na. Verena en Aveline lagen dicht tegen elkaar aan net als Saphira en Pandorah, ik en Cian waren de enigen die de duistere nacht alleen trotseerden.
Ik miste mijn jongen… de jongen die nu in het Capitool naar me keek.
Ik wist niet of hij nog laf, die gedachte maakte me gek.
Ik had hem zover mogelijk van me afgeduwd sinds mijn naam was getrokken… die gedachte leek intussen erg vaag.
‘Ik mis je Cedric… ik hou van je.’ Fluisterde ik zacht, hopend dat hij mijn woorden zou horen. In een wereld ver verwijderd van de arena.
Een wereld waar iedereen verplicht naar onze Spelen keek.
Ik zoog mijn longen vol lucht, keek hoe de zon herrees.
De ochtenddauw glinsterde als diamanten. Het was tijd om te vechten,
de wraak die genomen zou worden. We hadden geluk dat de nacht vreselijk koud was geweest, een perfecte timing om vuur te stichten.
‘Aveline…’ Fluisterde ik zacht. Ze werd meteen wakker.
‘Het is zover.’ Zei ze stilletjes en ik knikte. Iedereen ontwaakte uit een moeizame wereld, waar dromen zowel je grootste angst als verlangen vormden. Aveline vertrok als eerste, enkele minuten later gevolgd door Cian en Verena. Pandorah, Saphira en ikzelf volgden later.
‘Succes.’ Zei Cian zacht, we knikten en liepen de andere kant uit.
We zouden allemaal rond Aveline klaarstaan, verborgen tussen de kleine gangen. Ik pompte mijn longen vol lucht en dacht aan Cedric,
de gedachte die me levend hield.
Verena Wallace
Gefocust gluurden we tussen de dichte begroeiing, Cian keek geconcentreerd. Ik schakelde iedere emotie uit. Liefde, pijn, haat alles wat ik mijn hele leven gevoeld had. Het enige wat ik nu wou was wraak, bloed vergieten en de pijn die hij had toegebracht terugkaatsen. Ik veranderde zonder moeite in een meisje die ingesteld was op moord. Al mijn haat wegens het Capitool,
de afschuw voor alle mensen. Ik balde mijn handen tot vuisten en wierp een korte blik op Cian.
Hij gaf me een strak knikje als teken dat we beiden klaar waren.
Rookpluimen stegen op naar de hemel, de zon kwam op en blies het leven in de arena. Een laatste keer, dan gingen we genadeloos één voor één ten onder. Het werd stil, adrenaline pompte zich door mijn lichaam maakte alles klaar om te vechten. De seconden streken voorbij, Aveline ging op de grond liggen wachtend op de moordenaar.
Ik staarde geconcentreerd voor me uit, minuten kropen tergend voorbij.
Mijn hoofd maakte zich klaar op een mentale bom.
Wachtend op het teken dat onze lichamen zich konden voortbewegen.
Het vlijmscherpe mes in mijn handen was gecreëerd om te doden,
af te slachten.
Cian spande zijn spieren, onze ademhaling werd laag en geconcentreerd.
Mijn hartslag daalde tot een rustig tempo, nadenken en doden was het enige dat ons te doen stond. Ik had geleerd dat adrenaline en een gierend hart niet hielp bij een gevecht, ik wist dat de jager ook die kennis had en daarmee velen van ons had gedood.
Cian zou eerst het veld op rennen, terwijl ik Aveline veilig zou helpen vluchten. Daarna zou iedereen met de klok mee op het veld verschijnen,
klaar om te doen wat we moesten.
Walging tintelde door mijn lichaam toen de jongen grijnzend uit de begroeiing stapte. Cian gromde, hield zijn mes stevig vast en in een wirwar van seconden keek ik toe hoe het gezicht van de jongen verdween.
Van grijnzend naar bang, tot niets.
Woedend nam ik mijn intrede, in een sluier van momenten greep ik Aveline’ s hand en rende terug naar de begroeiing. De anderen verschenen een voor een op commando uit hun positie.
Aveline bleef kalm, klom in een boom met de pijl en boog.
Klaar om hem neer te schieten als het voor ons gevaarlijk werd.
Gefocust stormden we het veld op, ik had nooit een idee gehad dat één persoon zo’n gevaar voor zes mensen kon vormen.
Hij wierp messen die iedereen fataal kon worden.
Ik dwong mezelf kalm te blijven toen Myeline een gil slaakte,
woest stormde ik samen met Cian op hem af.
De anderen leden hem af, hij zag ons niet aankomen.
Sissend duwde ik het mes in zijn middenrif, steken waardoor hij niet meteen stierf. Steken die hem zouden martelen, een mes werd geworpen.
Ik keek niet achterom, doorboorde opnieuw zijn huid.
Zijn bloed spatte over ons heen.
Het werd muisstil, zijn gehijg raakte mijn gezicht.
De felblauwe ogen keken recht in die van Cian.
‘Jammer dat ik je meisje moest doden.’ Siste hij grijnzend.
Hij wende zich toen op mij.
‘Kleine meisje met pit, dat had ik niet verwacht van een Capitoolkind.’
Hij lachte toen Cian woedend zijn mes door zijn been duwde.
Ik liet Cian alleen en keek naar de anderen.
Saphira zat bij Pandorah en Aveline knielde neer bij Myeline. Ik staarde naar
de gapende wonde in het been van Pandorah en Myeline' s hoofdwonde.
Ik kon niet meer bewegen, stond met mijn rug naar Cian.
We luisterden allemaal hoe hij schreeuwde en tranen over zijn wangen brandde. Ieder messteek maakte een snerpend geluid maar de jongen schreeuwde niet één keer.
‘Jij hebt mijn meisje vermoord !’ Schreeuwde Cian.
‘Moordenaar ! Je hebt mijn… mijn…’ Ik voelde mijn hart krampachtig slaan.
‘Mijn meisje…’ Piepte hij zacht en het geluid van een mes scheurend door vlees liet de haren in mijn nek overeind staan,
terwijl een schot door de vroege ochtendlucht gebombardeerd werd.
Reacties:
Jopie2 zei op 17 juni 2012 - 9:13:
"‘Mijn meisje…’ Piepte hij zacht en het geluid van een mes scheurend door vlees liet de haren in mijn nek overeind staan,
terwijl een schot door de vroege ochtendlucht gebombardeerd werd."
die zin was huiveringwekkend, spannend, eng, prachtig, emotioneel en perfect
en dat voor slechts een paar woorden. Moet je nagaan hoe geweldig het hele verhaal is.
YESSSSS
JUSTICE!! eindelijk is die *** dood. Arme Cian...
maar... ehm.. betekent dat dat... ehm... jullie elkaar moeten gaan vermoorden.
Ow no! Iedereen moet elkaar een hele grote knuffel geven en niet dood gaan.
Hoor je me?
NIET DOOD GAAN!
ps. ik leef echt helemaal mee met dit verhaal, gezien de ietwat vage reactie hierboven
"‘Mijn meisje…’ Piepte hij zacht en het geluid van een mes scheurend door vlees liet de haren in mijn nek overeind staan,
terwijl een schot door de vroege ochtendlucht gebombardeerd werd."
die zin was huiveringwekkend, spannend, eng, prachtig, emotioneel en perfect
en dat voor slechts een paar woorden. Moet je nagaan hoe geweldig het hele verhaal is.
YESSSSS
JUSTICE!! eindelijk is die *** dood. Arme Cian... maar... ehm.. betekent dat dat... ehm... jullie elkaar moeten gaan vermoorden.
Ow no! Iedereen moet elkaar een hele grote knuffel geven en niet dood gaan.
Hoor je me?
NIET DOOD GAAN!
ps. ik leef echt helemaal mee met dit verhaal, gezien de ietwat vage reactie hierboven
Bumblebee zei op 14 juni 2012 - 16:51:
[face=arial]EEEEEINDELIJK! HIJ IS DOOOOOOD~!
Sorry.. Daar moet je eigenlijk nooit blij mee zijn, als iemand dood is.. -.- MAAR GOED!
Zoals gewoonlijk, Lore.. Prachtig!
Snel verder?
Luve,
[/face]
[face=arial]EEEEEINDELIJK! HIJ IS DOOOOOOD~!
Sorry.. Daar moet je eigenlijk nooit blij mee zijn, als iemand dood is.. -.- MAAR GOED!
Zoals gewoonlijk, Lore.. Prachtig!
Snel verder?
Luve,
[/face]
Heartbeat zei op 14 juni 2012 - 13:24:
Waaah!!!
The bloddy bastard's dead!
Ik had het zo te doen mdt Cian.
Zoals altijd echt prachtig <3
Waaah!!!
The bloddy bastard's dead!
Ik had het zo te doen mdt Cian.
Zoals altijd echt prachtig <3
MissEva zei op 13 juni 2012 - 20:37:
YES! HIJ IS DOOD!!!!!
Jeeej.
Alleen what the hell is er met myeline en pandorah?
Laat ze niet doodgaan!
Xx
YES! HIJ IS DOOD!!!!!
Jeeej.
Alleen what the hell is er met myeline en pandorah?
Laat ze niet doodgaan!
Xx
Ik voel nog wel emoties maar dat zijn alleen woede en verdriet!
Precies de emoties die bij dit verhaal horen.