Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 17 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
14 juni 2012 - 18:19
Aantal woorden:
1394
Aantal reacties:
10
Aantal keer gelezen:
574
17 Cian Herrera
# Song
http://www.youtube.com/watch?v=X9BjJj4o328&list=PLC08FA9FAE5DFB7DB&index=29&feature=plpp_video
http://www.youtube.com/watch?v=X9BjJj4o328&list=PLC08FA9FAE5DFB7DB&index=29&feature=plpp_video
Ik staarde naar mijn bebloede handen, alles tintelde om me heen. Uitdrukkingloos keek ik naar de moordenaar die nu dood op het gras rustte. Tranen stroomden onophoudelijk over mijn wangen, pijn schuifelde om me heen. Liet mijn hart krampachtig vermorzelen, zijn dood had me niet geholpen met verdergaan. Ik was mijn meisje kwijt… voor eeuwig en altijd.
De bijtende pijn die om me heen verstrengeld zat zou nooit meer verdwijnen. De pijn van een gebroken hart, een verloren partner.
Ik vond Myeline en Pandorah, een nieuwe steek ging door mijn hart.
We mochten hen niet verliezen,
‘Kom…’ Fluisterde Saphira en stak haar hand naar me uit.
Hoe graag ik ook wilde, mijn spieren waren niet meer in staat om te bewegen.
‘Een hovercraft !’ Schreeuwde Verena en priemde naar de lucht.
Het wolkendek was diepgrijs, de opkomende zon was verdwenen.
We wachtte af tot ze de moordenaar zouden afvoeren, maar dat gebeurde niet.
‘Wat doen ze ?’ Schreeuwde Aveline en rende naar mij en Saphira.
Door haar aanraking werd ik terug op de aarde geplant.
We verzamelden bij elkaar, omringden Pandorah en Myeline’ s lichamen. Vastberaden volgden we de bewegingen van het dreigende monster.
We vormden een beschermende muur om onze spelers heen.
Een ladder dwarrelde uit de hovercraft, mijn adem stokte toen ik de man herkende.
‘Haymitch Abernathy.’ Fluisterde Verena.
Hij werd gevolgd door vier mannen, waren dat rebellen ? Wat zouden ze met ons doen ? Angst vloeide plots rusteloos om me heen.
‘Laat me door !’ Beval Haymitch dringend.
Ik bleef staan waar ik stond en kreeg een boze blik te verduren,
‘Snel !’ Snauwde hij tegen één van de mannen. Het laatste wat ik zag waren de angstige blikken van Myeline en Pandorah die werden weggedragen.
Aveline greep mijn hand toen de anderen ons vastgrepen, ik verzette me niet. Tegen hen viel niet te ontkomen. Ik liet me meenemen, ze konden me geen pijn meer doen… alles waar ik om gaf was er niet meer.
Pandorah Levine
Ik was nog bij bewustzijn, het bloed liep in tranen over mijn lichaam.
Een messteek van de jager was genoeg om het lam te doden.
Ik werd in een ruimte geplaatst vol doktoren, mijn ogen vonden een glazen wand. Cian. Hij brulde woest, verslagen tegen het glas. Ik las alle woorden moeiteloos van zijn lippen.
“Lorelei !”ť dat was het enige wat hij schreeuwde.
Ik liet mijn ogen de kamer ronddwalen, voelde niets wat rebellen met mijn wonden deden. In ieder geval besefte ik dat ze me hielpen. Mijn ziel werd losgesneden, alle honderden touwtjes.
Het liet alles om me heen verdwijnen, ik keek weer naar Cian.
Mijn lichaam werd volgepompt met medicijnen. Morfling. Ik verloor mijn laatste greep op het leven en werd meegenomen door een kunstmatige slaap vol gruwelijke herinneringen. Een mengeling van realiteit en verbeelding, het liet mijn hart krampachtig slaan… zelfs als we sliepen voelden we nog de intense emoties, niemand die de arena verliet werd ooit weer degene als daarvoor. Voor mij leek het een leven die heel ver weg was.
Saphira Cantu
Ik plukte aan het plastic ziekenhuisbandje rond mijn arm en staarde naar de glazen wand. Cian had het schreeuwen opgegeven, nu zat hij helemaal alleen bevend in de hoek van zijn kamer. Verena en Aveline waren stabiel genoeg om met mij samen in dezelfde ruimte te verblijven.
We zijden niets, de stilte ging verder want er viel niets te zeggen.
In de arena sterven leek nu geen gruwelijk idee meer… de trauma’ s waar je mee verder moest waren ondragelijk.
Haymitch kwam naar binnen en ging voor ons zitten.
Hij keek ons strak aan, zijn blik beviel me niet.
‘Jullie willen vast weten wat er gaande is ?’ Gokte hij en Verena wierp hem een waarschuwende blik toe, wat hem een glimlach bezorgde.
‘Wat is er gebeurd ?’ Vroeg Aveline, haar goudblonde lokken waren glanzend maar haar ogen waren een herinnering aan de pijn. Net als iedereen stond ook haar blik, hol. Ze hadden ons volledig hersteld, wat me niet verwonderde want alle winnaars keerden dan ook zonder schrammen terug.
‘Ze hebben Katniss Everdeen vrijgelaten, aangezien President Snow binnen enkele dagen op het stadsplein vermoord zal worden.
Ikzelf, Effie Prul, Peeta en Katniss kregen geen inspraak op het idee van de Symbolische Hongerspelen. Dus luister goed jongedames, wij doen dit op eigen risico. Katniss eiste jullie hier uit te krijgen net als bij de kwartskwelling.’ Het werd stil, ik knikte enkel.
‘Wat gaan jullie met ons aanvangen ?’ Vroeg Verena wantrouwig.
‘Niets, Coin is in alle staten nu ze erachter kwam dat jullie gered zijn.
Ze is niet slim genoeg om ons aan te vallen, dus houd ze de schijn op tot President Snow uit de weg geruimd word, dan volgen jullie.’ De woorden lachten me grijnzend na.
“Dan volgen jullie.”ť Ik slikte en zakte dieper weg onder de warme lakens.
‘Ik veronderstel dat je dat niet laat gebeuren ?’ Vroeg Verena en trok haar wenkbrauw omhoog.
‘Dat beslissen jullie zelf.’ Zei Haymitch en met die woorden liet hij ons alleen.
# Song [ Myeline' s lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=hGzvkySJKbM
Myeline Dixon
http://www.youtube.com/watch?v=hGzvkySJKbM
Myeline Dixon
Een onbekende omgeving danste om me heen, miljoenen tranen stroomden over mijn wangen. Ik hield het hangertje van mijn ketting stevig tussen m’n duim en wijsvinger. De gedachte aan Cedric liet mijn verzuurde spieren rusten. Een klein gouden vogeltje. Het beaamde onze liefde, een wijsje die geen einde kende. De vrijheid die iedereen diep vanbinnen bezat, maar niet had opgeëist. De muren waren glanzend wit, lieten de angst om me heen sijpelen. Het was stil… geen andere spelers, alleen ik. Alleen ik…
Ik kon me niets meer herinneren, hadden ze de gedachten afgenomen ?
Ik wist het niet. Mijn armen waren onbeweeglijk, verzegeld in elkaar gevouwen. Ik voelde de houvast uit mijn lichaam sijpelen, angst werd weggespoeld en de morfling nam me mee naar een eeuwige slaap.
Ik herinnerde me niets, het enige wat opleverde na uren denken was dat ik gevochten had. Gestreden naar gerechtigheid en het was gelukt… Mijn lippen voelden droog, maar m’n lichaam was schoon.
Ik voelde mijn hart stilvallen, het gouden licht die door de kamer begon te stralen. Een zachte glimlach sierde mijn uitgeputte gezicht, ik herinnerde het me weer.
Een meisje met donkerbruine krullen en de eeuwig glanzende zwarte ogen. Lorelei. Langs haar zijde stonden ze allemaal, glimlachten me toe… fluisterden dat ik niet bang hoefde te zijn.
Ik liet mijn lichaam alleen en voelde niets meer toen mijn hand die van Lorelei raakte. In de stilte verdwenen we, liet ik mijn ziel gaan.
Een stil heengaan zonder pijn en geschreeuw… veilig wegglijden uit de realiteit door de morfling, voor eeuwig en altijd.
Mijn liefde voor jou.
Aveline Rowe
De zware ademhaling van Verena en Saphira weerhielden me van het slapen. Ik kreeg mijn ogen niet meer gesloten.
Geïrriteerd en machteloos peuterde ik aan het plastic ziekenhuisbandje.
Ik keek op toen iemand onze kamer binnenliep. Geschrokken staarde ik naar het meisje die over het hele land gekend was. Het was haar echt, ze leek even vermoeid en gestoord als ikzelf. Leuk dan hadden we al iets gemeen.
Mijn vrolijke lach was verdwenen, ik had het warm en koud tegelijk… alles was anders, dat was hetgeen waar ik me aan stoorde.
Mijn oude leven was verdwenen sinds m’n naam over het stadsplein had geklonken.
‘Hé.’ Zei ze zacht en ging in de stoel naast mijn bed zitten.
‘Hé…’ herhaalde ik haar woorden zacht. Ik wierp haar een voorzichtige blik toe en haar glimlach was verdwenen… maakte plaats voor het gezicht die iedereen hier had. Mensen die uit de arena kwamen konden ze best doorsturen naar een psychiatrie.
‘Hoe heb je ons gered ?’ Vroeg ik. Ze zuchtte en liet de herinneringen over haar netvlies dansen. Katniss Everdeen.
‘Haymitch, Peeta en vier rebellen die ons hielpen hebben het plan verzonnen.’ Haar stem was nuchter en toch klonk ze alsof ze ergens ver weg was.
Ze grijnsde toen ik aan het bandje bleef friemelen,
‘Ik ben geestelijk nog niet helemaal in orde.’ Ze toonde hetzelfde bandje rond haar pols en ik kon een lachje niet verbergen.
‘Worden we verwacht op het plein, als Snow sterft ?’ Mijn vraag kwam onverwacht, maar ze bleek het meteen te begrijpen… alsof ze hetzelfde zou vragen.
‘Ja… jullie hebben elk vijf minuten om familie op te zoeken, ik vermoord Snow maar dan moeten jullie vluchten.’ Ik fronste.
‘Waarheen, en wat ga jij daar doen dan ?’ Ze dacht na.
‘Ik ga mee met jullie, maar onthoud… als ik niet snel genoeg ben om mee te vluchten, ga je alleen.’ Ik knikte bevestigend en prentte de woorden in mijn hoofd.
‘Ik laat je nog wat slapen… we arriveren midden in de nacht, jullie overlevende familieleden zijn geïnformeerd. De ontsnapping heeft veel verwarring veroorzaakt over jullie toestand.’ Ik zuchtte,
wilde ik wel naar huis ? Was dat hetgeen wat ik echt wou ?
Reacties:
justAgirl zei op 18 juni 2012 - 17:15:
aww ik heb het net niet overleefd ):
toch ben ik blij dat Myeline haar leven heeft gegeven om Lorelei en de andere meiden te wreken! (:
fantastisch geschreven lieve schat.
dit is echt je beste werk!
aww ik heb het net niet overleefd ):
toch ben ik blij dat Myeline haar leven heeft gegeven om Lorelei en de andere meiden te wreken! (:
fantastisch geschreven lieve schat.
dit is echt je beste werk!
Jopie2 zei op 17 juni 2012 - 9:20:
"In de stilte verdwenen we, liet ik mijn ziel gaan.": wauw
wat zonde dat Myeline nog net voor de redding moest gaan
zonde...
Haymitch is idd amazing! en ik ben zo blij dat de rest het nu gered heeft
toch geloof ik niet dat dit het happy end is waar ik op hoopte..
hmmm
"In de stilte verdwenen we, liet ik mijn ziel gaan.": wauw
wat zonde dat Myeline nog net voor de redding moest gaan
zonde...
Haymitch is idd amazing! en ik ben zo blij dat de rest het nu gered heeft
toch geloof ik niet dat dit het happy end is waar ik op hoopte..
hmmm
LotStuff zei op 15 juni 2012 - 0:12:
Weet je, ik zou eigenlijk moeten leren maar je verhaal had me zo in mijn greep dat ik het gewoon moest blijven lezen.
Ik ben op zoek naar de juiste woorden maar kan ze niet vinden. Soms zijn er geen woorden voor.
De tranen stonden echt in mijn ogen. Het is zo mooi verwoord. Alles wat je hier neerschreef drong door tot in alle zenuwen van mijn lichaam. Echt prachtig.
Er is echter wel 1 klein dingetjes, volgens mij is leefde de verleden tijd van leef in plaats van laf. Tenzij jullie het zo zeggen in Nederland?
Schrijf snel verder, je doet het echt geweldig, En verwittig me aub als je een echte boek uitbrengt. Ik zie jou dat echt nog doen. Zo mooi schrijf je.
Kus Lot.
Weet je, ik zou eigenlijk moeten leren maar je verhaal had me zo in mijn greep dat ik het gewoon moest blijven lezen.
Ik ben op zoek naar de juiste woorden maar kan ze niet vinden. Soms zijn er geen woorden voor.
De tranen stonden echt in mijn ogen. Het is zo mooi verwoord. Alles wat je hier neerschreef drong door tot in alle zenuwen van mijn lichaam. Echt prachtig.
Er is echter wel 1 klein dingetjes, volgens mij is leefde de verleden tijd van leef in plaats van laf. Tenzij jullie het zo zeggen in Nederland?
Schrijf snel verder, je doet het echt geweldig, En verwittig me aub als je een echte boek uitbrengt. Ik zie jou dat echt nog doen. Zo mooi schrijf je.
Kus Lot.
PeachyFull zei op 14 juni 2012 - 21:42:
Haymitch is amazing :'D verder kan ik gewoon weer met plezier herhalen dat het gewoon alweer zo mooi geschreven is! Je bent echt een schrijverstalent!
Xx
Haymitch is amazing :'D verder kan ik gewoon weer met plezier herhalen dat het gewoon alweer zo mooi geschreven is! Je bent echt een schrijverstalent!
Xx
Ik kan niet beschrijven welke emoties ik voel als ik dit verhaal lees! Die song erbij maakt het geheel nog verdrietiger!