Ultionem [ Afgewerkt ]

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 18 Cian Herrera

Ultionem [ Afgewerkt ]

Geschreven door:

Hermelien

Onderdeel van:

Ultionem [ Afgewerkt ]

Laatst bijgewerkt:

16 juni 2012 - 13:12

Aantal woorden:

1252

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

709

18 Cian Herrera

# Song
http://www.youtube.com/watch?v=4d_rgioOQaE&list=PLC08FA9FAE5DFB7DB&index=31&feature=plpp_video

Ik drukte de donkergrijze sweater tegen mijn gezicht, ze hadden gevraagd of we de kleren als aandenken wilden houden. Ik was de enige die geweigerd had de sweater te laten wassen. Mijn meisje had ertegenaan gelegen,
had tranen op de schouderbladen gelaten als de gedachte dat we niet samen zouden zijn doordrong. Ik had een schone broek en aansluitend shirt gekregen, zelfs een pet die ik altijd voor de spelen droeg.
Een paar sneakers, alles wat het Capitool thuis haatte maar de meiden leek te bekoren. Ik haatte het. Ik mocht uit bed, kon rondslenteren als ik dat wou… kon Saphira, Aveline en Verena spreken als ik daarom vroeg maar ik deed het niet. Een vrouw met donkere haren en smaragdgroene ogen kwam binnen,
‘Ik ben Priscilla Baker, psychologe.’ Ze negeerde mijn woedende uitdrukking en glimlachte geruststellend. Ze tikte op de stoel waar ik moest zitten en nam plaats in een ietwat ruimere versie tegenover mij.
‘Cian Herrera wat een eer om u te mogen ontmoeten.’ Haar opgewekte stem liet mijn handen tot vuisten ballen.
‘Eer ?’ Herhaalde ik sarcastisch.
‘Natuurlijk ! U bent toch wel bewust welk effect u op de bevolking hebt gegeven ?’ Ze behield haar glimlach. Wat deed een vrouw als zij hier ? Een spion van Coin ?
‘Neen.’ Antwoorde ik bot.
‘Ieder meisje smelt voor de emoties van jou, hoe ridderlijk je Lorelei Garza beschermde.’ Ik gromde en het leek haar tevreden te stellen.
‘Prima, je doet het heel goed… we werken er eerst alle woede uit.’ Ik werd steeds kwader, mijn handen klampten zich stevig aan de stoel vast.
Dat stomme plastic bandje rond mijn pols begon me aardig tegen te vallen en al helemaal als je de kleine lettertjes las. Haar glimlach verdween toen een andere dokter binnenkwam. Hij fluisterde iets in haar oor en haar gezicht trok wit weg.
‘Wat is er ?’ Vroeg ik fronsend.
‘Daar bent u niet stabiel genoeg voor, we beginnen later op de dag met onze volgende sessie.’ Ze verdween en al mijn woede werd afgereageerd op de glazen wand. Verena, Saphira en Aveline waren er niet, waar waren ze heen ?
‘Lorelei !’ Ik onderging telkens weer die vlammende pijn, ik bleef schreeuwen… liet de pijn rond mijn lichaam glijden.
Diezelfde dokter kwam de kamer binnengesneld, duwde abrupt een naald in mijn huid en trok me mee naar het bed.
Ik verzette me. Alle herinneringen brandde als een film op mijn netvlies.
De jager… de moordenaar van mijn meisje, ik zou zijn triomfantelijke lach nooit vergeten. De man riep om versterking en ketende me als een wild dier vast, injecteerde een ander middel die me meteen wegblies van alle realiteit. Rust… maar zelfs in mijn dromen was ik verloren.
“psychisch onstabiel” zoals ze het beschreven.

Verena Wallace

Tranen stroomden over mijn wangen toen Aveline naar Myeline’ s bed schuifelde. Saphira staarde huilend naar Myeline, haar ogen waren gesloten. Voor altijd. Ik veegde met m’n mouw de tranen weg en haalde diep adem. Katniss en Peeta stonden in de deuropening, een zoveelste dode voor hen.
‘Rust in vrede schat…’ Fluisterde Aveline zacht
en drukte een kus op Myeline’ s wang. Saphira herhaalde hetzelfde kleine gebaar en keken me toen twijfelend aan. Ik werd onrustig bij de gedachte aan Vince, wat als hij gestorven was ? Had ik dan nog een reden om hier te zijn ?
Ik had me moedig door alles heen geworsteld, maar wat als dat iets verdwenen zou zijn ? Ik wist het antwoord al, dan zou ik eindigen als Cian.
‘Waar is Cian ?’ Fluisterde ik en keek om, Katniss beantwoorde mijn vermoedens.
‘Hij kan geen nieuwe dood verwerken.’ Zei Peeta zacht.
Ik liep voorzichtig naar Myeline en nam haar hand stevig vast,
duwde het tegen mijn kloppend hart.
‘Je betekende veel voor ons meisje… zonder jou was de wraak op onze moordenaar niet genomen. Rust in vrede. Jij die bent verdwenen. Naar de wolkenketens hier ver weg. Naar de engelen waar jij zal zingen. Je lach en zoveel dingen. Geen spijt. Voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou.’
Ik verliet de kamer, trok de scheidingswanden rond mijn bed dicht en begon te huilen.

Ik hield mijn ogen gesloten terwijl stemmen voorzichtig naar binnen dansten. Ze hadden de wanden rond mijn bed opengezet, we waren aangekomen.
De immense hovercraft was zo modern dat ik vaak vergat dat het geen simpel gebouw was. Vermoeid opende ik mijn ogen en kantelde m’n hoofd om naar Aveline te kijken. Ze ging rechtop zitten toen de stemmen aansterkten en haar mond viel open.
‘Mam…’ Fluisterde ze, een vage glimlach overtrok mijn gezicht toen een vrouw met blonde haren en diezelfde grijze ogen haar armen om Aveline krulde.
Ze huilde, ik keek toe hoe de tranen als een regenbui over haar huid rolden.
‘Mijn meisje… ik ben zo blij, zo trots.’ Fluisterde ze snikkend.
Een man en een jongen liepen aarzelend Aveline’ s richting uit.
De jongen moest haar gemene broer zijn, alhoewel hij zich nu niet zo gedroeg. Toen Aveline ook haar vader had omhelsd keek ze hem aan.
Hun blikken hielden elkaar gevangen en hij zuchtte.
‘Het spijt me.’ Was het enige wat hij zei en ketende voorzichtig zijn armen om haar heen.
‘Verena ?’ Ik verloor meteen de aandacht en staarde recht naar de ingang. Vince.
‘Vince ?’ Fluisterde ik zacht, ongelovig. Tranen barstte open op zijn lichtroze wangen toen hij begon te rennen. Zijn zwarte haren, de bruine ogen… mijn hart werd verbrijzeld en een steek van vreugde doorboorde mijn lichaam.
Hij klom voorzichtig op het bed en klemde zijn armpjes rond mijn hals, verborg zijn gezicht tegen m’n schouder. Veilig.
Ik voelde hoe de tranen bleven stromen, ik drukte enkele kusjes op zijn voorhoofd en keek hem toen aan.
‘Ik ben trots op je broer.’ Fluisterde ik en een glimlach verscheen op zijn gezichtje.
‘Mag ik jou nu ook beschermen ?’ Vroeg hij zachtjes. Ik lachte,
‘Ja, we gaan elkaar beschermen.’ Antwoorde ik.
Vince nestelde zich tegen me aan onder de dekens toen mijn vader binnenliep. Hij had tranen in zijn ogen en sloot z’n armen stevig om me heen.
‘Mijn sterk, moedig meisje.’ Verzuchtte hij. Ik keek hem doordringend aan, zijn ruwe handen kalmeerden me.
‘Pap… ik mis je.’ Fluisterde ik stilletjes.
‘Ik mis jou ook lieverd, ik ben zo trots op je.’ Hij drukte een kus op mijn wang en aaide door m’n bruine lokken.
‘Saphira !’ De enthousiaste stem van een jongen vulde onze kamer, ik keek glimlachend richting Saphira. Voor het eerst zag je hoe blij ze was, veilig voor even. De woorden van Haymitch zinderden nog na.
“Dan volgen jullie.”

# Song
http://www.youtube.com/watch?v=HIIPNz_x80Y&feature=related

Pandorah Levine

Ik werd gewekt door zachte stemmen, de pijn herinnerde me dat mijn hart nog klopte. De morfling was uitgewerkt en ik probeerde mijn beeld scherp te krijgen.
‘Pandorah liefste…’ Mijn hart trok krampachtig samen toen ik eindelijk een paar identieke bruine ogen waarnam. Mijn mondhoeken trokken omhoog, tranen maakten mijn zicht opnieuw troebel.
Ze klampte haar armen om me heen, rook niet naar alcohol.
Ik luisterde naar haar gehuil, de hartslag die me rustig hield.
Ik voelde het leven iedere seconde meer uit mijn aderen stromen,
een ziel die klaarstond om heen te gaan.
‘Zusje…’ Ik hoorde een andere stem. Was dat Kamilah ?
Ik voelde een ander paar armen huilend om me heen, enkele dokters hielden hen op afstand terwijl mijn moeder m’n hand stevig vasthield.
‘Wat gebeurd er met haar ?’ Fluisterde Kamilah, hoe ik de waarheid ook probeerde te ontlopen… ik wist wat er gebeurde,
ze hadden mijn leven door de morfling verlengt zodat m’n familie me een laatste keer zou zien.
Ik neuriede een zachte melodie, voelde hoe mijn ziel ongeduldig wachtte tot ik losliet, maar ik wilde niet. Ik wou vechten, maar de morfling had me die kracht ontnomen. Misschien moest het zo gaan… misschien stond het vast dat ik zou sterven, net als alle andere vierentwintig tributen die deelnamen aan de laatste Symbolische Hongerspelen.

Reacties:

1 2

Pline zei op 17 juni 2012 - 12:35:
Wow, prachtig...
En ik ben wel blij dat, als ik zou sterven, ik weet dat ik voor mijn leven vecht...
Al hoop ik toch wel dat ik nog even kan blijven leven..
En voor de rest, dat stuk met Cian is zo mooi geschreven, en echt erg dat hij geen afscheid kan nemen van Myeline xx
Succes met je examens meid
xxx

LotStuff zei op 16 juni 2012 - 16:19:
Ok, waar is die vind-ik-niet-leuk knop ?
Pandorah mag niet sterven, ik heb me gehecht aan je personages ..

Wederom is het natuurlijk weer beeldig geschreven.

Rust… maar zelfs in mijn dromen was ik verloren.
“psychisch onstabiel” zoals ze het beschreven.

Dit stukje vind ik echt wel mooi. Het feit dat je ons in het begin nieuwsgierig maakt over wat de kleine lettertjes zeggen en dat dan hier subtiel vermeld. Zeer mooi.

En dan na dit einde ga je trager posten? Waarom zijn die examens er ook .. Heel erg veel succes ermee. Focus daar maar eerst op !
Hopelijk gaat de tijd snel en komt er snel een nieuw stukje.
x.