Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 19 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
18 juni 2012 - 19:11
Aantal woorden:
1230
Aantal reacties:
9
Aantal keer gelezen:
631
19 Cian Herrera
# Song
http://www.youtube.com/watch?v=h4nva3qlGvc
Saphira Cantu
http://www.youtube.com/watch?v=h4nva3qlGvc
Saphira Cantu
‘Ik mis je…’ Fluisterde hij zacht en drukte een kus op mijn voorhoofd.
Robin, mijn tweelingbroer streek een haarlok langs m’n oor en zuchtte.
Mijn moeder glimlachte zwak en werd toen met Robin de ruimte uitgedreven. Tranen stroomden niet, hoewel ik opnieuw afscheid had genomen.
Ik had ze levend en wel gezien, dat was genoeg om een laatste keer te vechten. Verena, Aveline, Cian en ik. We wisten dat ons lot bepaald was, iedereen uit de laatste Symbolische Hongerspelen moest aan zijn of haar einde komen en dat weigerden we. Ik zou niet sterven zonder doel.
Vermoeid slenterde ik naar de kamer waar Pandorah lag, iets in me verzette zich tegen het idee van haar dood. Pandorah betekende voor iedereen zoveel, teveel… zelfs Myeline’ s dood leek nog zo onwerkelijk.
Alles zou pas doordringen als ik zelf aan mijn einde kwam, als het mijn beurt was. Ik dacht terug aan de dag waarop onze namen werden geroepen, toen we weken geleden in een rij stonden, één voor één zouden sterven… en dat deden we ook. Ik opende Pandorahs kamerdeur, ze glimlachte zwak naar me.
‘Hé schat…’ fluisterde ik zachtjes.
Haar kastanjebruine lokken, die heldere bruine ogen.
Ik wou haar niet verliezen, niemand kon nog een verlies verwerken.
Myeline’ s hoofdwonde was fataal geworden maar Pandorah moest het halen. We keken allebei op toen een dokter binnen schuifelde.
‘We hebben geneesmiddelen bemachtigd die jou kunnen helpen Pandorah,
als jij blijft vechten dan zijn we er zeker van dat alles goed komt.’
Een glimlach liet mijn gezicht oplichten terwijl tranen over m’n wangen begonnen te sijpelen. Ze injecteerde enkele medicijnen en verliet toen de kamer. Ik nam Pandorahs hand en nestelde me in de leren stoel naast haar.
Ik dacht aan Robin… mijn moeder en stiefvader had ik niet gezien.
Hadden ook zij het leven verlaten ?
Hoeveel slachtoffers moesten er nog vallen tot de revolutie eindelijk vredevol kon starten ? Ze dachten levens te sparen met de Symbolische Hongerspelen, maar dit maal hadden ze het verkeerd.
# Song [ Kimani' s Pocahontas ]
http://www.youtube.com/watch?v=K-9ochA_BYo
Cian Herrera
http://www.youtube.com/watch?v=K-9ochA_BYo
Cian Herrera
Tranen stroomden over mijn wangen, ik keek hoe Verena en Aveline sliepen. Had gekeken hoe Saphira onrustig uit haar bed sloop, naar de gang glipte om over Pandorah te waken. Beelden dansten lachend om me heen, de avond na mijn meisjes dood… Myeline die naast me zat, maar nu was ook zij verdwenen. Alle vierentwintig kinderen, onschuldig en weerloos kwamen elk aan hun eigen einde. Ik keek toe hoe de poort openging en toen een fijne stem door mijn hoofd woelde barstte mijn hart in miljoenen stukken.
‘Cian !’ Gilde mijn zusje, achter haar verscheen mijn huilende moeder met een hartverwarmende glimlach om haar lippen. Haar kleine passen duurden veel te lang, het glas bleef me van haar scheiden.
‘Kimani !’ Schreeuwde ik en duwde mijn hand tegen de wand.
Ze aarzelde niet, haar kleine handje raakte bijna die van mij.
Het glas was het enige wat ons van elkaar afhield.
‘Broer…’ piepte ze en glimlachte opgelucht.
Ik herkende de psychologe, ze reageerde enthousiast en voor ik het wist hadden mijn armen zich veilig om Kimani’ s tengere lichaam gesloten.
‘Veilig.’ Fluisterde ik zacht, ze klampte zich snikkend aan me vast.
‘Hoor je ooit de wolf een ode brengen aan de maan, of vraag jij ooit een lynx waarom hij spint. Ben je doof voor alle stemmen van de bergen.
Ben je blind voor alle kleuren van de wind.
Ben je blind voor alle kleuren van de wind…’ Kimani’ s zachte gezang liet mijn hart weer moedig slaan.
‘Kom rennen laat je leiden door de larix. Het hert toont zijn betoverend domein, verover het en rol je door die rijkdom… maar vraag nooit wat het waard zou kunnen zijn…’ Zong ik met haar mee en een glimlach sierde onze gezichten. Kimani’ s favoriete lied, die ze al kende sinds haar stem voor het eerst had weerklonken.
Mijn moeder lachte en knielde bij ons neer, klemde haar armen om ons heen. Voor even was ik weer veilig, levend in mijn geruststellende herinneringen.
‘Pocahontas zou je lied zo mooi vinden zus…’ Zei ik zacht en drukte een kus op haar voorhoofd.
‘U moet weer rusten Cian, uw familie kan hier nog enkele uren doorbrengen.’ De psychologe gaf me een tevreden knikje en verdween. De morfling had zich nog steeds aan me vastgeklampt, hield de vretende pijn onder bedwang. Kimani nestelde zich tegen me aan en neuriede verder.
Ik ving Aveline’ s slaperige lach op en voor het eerst trokken mijn mondhoeken weer omhoog.
‘Kijkt Lorelei naar ons ?’ Fluisterde mijn zusje zacht. Ik haalde diep adem en dwong mezelf om sterk te blijven, voor Kimani… voor mijn meisje.
‘Ja, dat weet ik zeker.’ Antwoorde ik en ze keek me glimlachend aan.
‘Ze had je heel graag willen ontmoeten…’ ging ik verder en haar bruine ogen lichtte op.
‘Ik vind je lief Lorelei…’ Fluisterde Kimani en sloot haar ogen.
Mijn moeder veegde haar tranen weg en zuchtte,
‘Ik heb je zo gemist jongen…’ Zei ze zacht. ‘Ik jou ook.’ Was mijn enige antwoord.
‘Straks zijn we allemaal weer thuis, met Kimani’ s verjaardag.’ Besloot ze.
Ik glimlachte,
‘Goed, daar houden we ons aan.’ Fluisterde ik en viel in een voor heel even… pijnloze slaap.
# Song [ The beginning of a war ]
http://www.youtube.com/watch?v=8Iu06dmiu5Q
http://www.youtube.com/watch?v=8Iu06dmiu5Q
Aveline Rowe
Ik keek een laatste keer om naar de hovercraft, niet wetende of we straks veilig zouden zijn. Katniss, Peeta en Haymitch liepen voorop.
Coin verwachtte ons, we wisten dat dit moest.
In eer voor alle gesneuvelden, zouden we vechten voor vrede.
Ik hief mijn hoofd, zoog mijn longen vol lucht en negeerde alle toeschouwers. Verena volgde meteen na Katniss met Cian.
Saphira zweeg, een pijnlijke verwrongen stilte.
Herinneringen aan gevechten uit de arena woelden door mijn hoofd.
De straten werden steeds drukker, maar zodra ze ons opmerkten werd er respectvol plaats gemaakt. Sommigen drukten een kus op de drie middelste vingers van hun linkerhand, of bogen.
Ik slikte toen we op het plein aankwamen, we liepen naar de eerste rij.
Ik keek hoe Snow gorgelend van het lachen klaarstond.
Alle haat voor hem barstte los, dit verdiende hij.
Katniss fluisterde nog iets in Cians oor, maar niemand leek het op te merken. Ik keek op toen er een mes in mijn handen werd geduwd,
‘Jullie krijgen elk een kans om wraak te nemen.’ Zei een rebel.
Ik knikte ruw en focuste me op Katniss.
Cian stond het dichts bij haar en mijn wantrouwen werd steeds groter.
Coin keek lachend toe, dit vond ze zo amusant…
het idee om haar vijand nu spottend uit te schakelen en daarna ons.
Een voor een de dood in jagen.
Het werd muisstil, Katniss richtte haar pijl geconcentreerd.
Mijn handen jeukten naar bloed, naar moord.
Ik zette me schrap net als Verena, Cian en Saphira.
Klaar om te volgen, mee te doden. In een fractie van een seconde,
een web van minuscule stofdeeltjes. Een lichte windbries, iemand die slikte. Katniss pijl ging als een razende door het luchtruim,
Coin keek verbijsterd. Iedereen keek toe, maar wij niet.
We stormden op Snow af, doorboorden zijn lichaam.
Zijn bloed stroomde over mijn rechterhand.
Walging en haat tuimelden lachend om me heen.
‘Grijp hen !’ Brulde een rebel. Woest keek ik om me heen,
Coin lag op de grond. Geraakt, de dood die haar botten likte de touwen van leven doorknipte. Een seconde kon leven tot dood veranderen.
‘Rennen !’ Beval Katniss.
Ik keek nog een laatste keer in Snows slangenogen en zag hoe het leven doof. Verena greep mijn hand, rebellen stormden op het plein.
‘Rennen !’ Brulde Haymitch.
‘Sneller !’ Schreeuwde Cian, we verdwenen tussen de straten.
Keken telkens weer achterom, niemand.
We waren alleen.
Waarom gingen ze de achtervolging niet in ?
Ze hadden alle kansen in hun voordeel om ons nu van kant te maken.
Toen mijn ogen de hovercraft vonden werden al mijn vragen beantwoord. Pandorah.
Reacties:
Jopie2 zei op 22 juni 2012 - 8:56:
Owww, goede spanningsopbouw zit er in dit stuk. Dit heb ik echt in een razend tempo doorgelezen.
Ik weet het, dit bericht is zo lang omdat ik bekant je hele hoofdstuk heb geciteerd maar ik vind dit verhaal zo goed dat ik je ook specifiek wil laten weten wat ik goed vind. Dat verdien je.
OMG ik ga snel verder lezen
Alles zou pas doordringen als ik zelf aan mijn einde kwam, als het mijn beurt was.Je weet de sfeer in je verhalen altijd zo perfect te scheppen. Een trieste waas hing over deze woorden. Saphira mag niet dood! Niemand mag dood!’
Hoeveel slachtoffers moesten er nog vallen tot de revolutie eindelijk vredevol kon starten ? Ze dachten levens te sparen met de Symbolische Hongerspelen, maar dit maal hadden ze het verkeerd.Een zin die simpelweg niet nog meer gelijk kan hebben. Prachtige woorden. Het is al vaak gezegd: maar wat schrijf je toch goed!
Pocahontas zou je lied zo mooi vinden zus…’ Zei ik zacht en drukte een kus op haar voorhoofdWanneer broer en zus samen zingen, hield ik het niet meer. Zo mooi. Hartverscheurend. Wat weet jij toch altijd de juiste emoties in de juiste zinnen te laten klinken.
‘Ik vind je lief Lorelei…’ Fluisterde Kimani en sloot haar ogen.Ahhhh
Coin keek lachend toe, dit vond ze zo amusant…
het idee om haar vijand nu spottend uit te schakelen en daarna ons.
Een voor een de dood in jagen.
Owww, goede spanningsopbouw zit er in dit stuk. Dit heb ik echt in een razend tempo doorgelezen.
Klaar om te volgen, mee te doden. In een fractie van een seconde,Damn, dat is pas geweldige beeldspraak! Wauw, dit is echt de mooiste zin. Prach-tig.
een web van minuscule stofdeeltjes. Een lichte windbries, iemand die slikte. Katniss pijl ging als een razende door het luchtruim,
Toen mijn ogen de hovercraft vonden werden al mijn vragen beantwoord. Pandorah.Pandorah?! Nee! Wat gaat er met Pandorah gebeuren? Is ze nou dood? Leeft ze nog? Zo veel vragen. Ik moet het antwoord hebben.
Ik weet het, dit bericht is zo lang omdat ik bekant je hele hoofdstuk heb geciteerd maar ik vind dit verhaal zo goed dat ik je ook specifiek wil laten weten wat ik goed vind. Dat verdien je.
OMG ik ga snel verder lezen
realMe zei op 19 juni 2012 - 9:29:
wow
en ze mogen Pandorah niets aandoen
dat vind ik te gemeen...
ze krijgen een nieuwe leider die wel aardig en lief is en alles komt goed
toch?
whaaaa waarom stop je nou net hier
ik vind dit veel te leuk om nu te moeten stoppen met lezen
maar ja, ga eerst maar goed leren
en dan verder schrijven
lijkt me een beter plan
love
wow
en ze mogen Pandorah niets aandoen
dat vind ik te gemeen...
ze krijgen een nieuwe leider die wel aardig en lief is en alles komt goed
toch?
whaaaa waarom stop je nou net hier
ik vind dit veel te leuk om nu te moeten stoppen met lezen
maar ja, ga eerst maar goed leren
en dan verder schrijven
lijkt me een beter plan
love
LotStuff zei op 18 juni 2012 - 22:27:
Whaaaa!
Hoe durf je nu juist op zo een moment te stoppen?
Het is trouwens weer super mooi geschreven. Elke keer als ik lees denk ik: waarom is het maar zo een klein hoofdstukje? Meer, meer, meer
Anyway, blijf genieten van het schrijven en ga vooral snel verder.
Ik besterf het hier zo dadelijk van de nieuwsgierigheid en dat zou ik liever niet willen.
x.
Whaaaa!
Hoe durf je nu juist op zo een moment te stoppen?
Het is trouwens weer super mooi geschreven. Elke keer als ik lees denk ik: waarom is het maar zo een klein hoofdstukje? Meer, meer, meer
Anyway, blijf genieten van het schrijven en ga vooral snel verder.
Ik besterf het hier zo dadelijk van de nieuwsgierigheid en dat zou ik liever niet willen.
x.
MissEva zei op 18 juni 2012 - 21:06:
I DON'T GET IT! XD
wuw,, jij moet snel verder!
WANT DIT IS DE GEMEENSTE CLIFFIE EVER!
xx
I DON'T GET IT! XD
wuw,, jij moet snel verder!
WANT DIT IS DE GEMEENSTE CLIFFIE EVER!
xx
Wat is er met pandorah? Ik moet het weten! Jij hebt dit verhaal nog fantastischer gemaakt dan het al was met lorelei!