Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » See you in the dark » Hoofdstuk 7
See you in the dark
Hoofdstuk 7
Tikkend met mijn nagel tegen de stangen van mijn kooi ging de tijd voorbij. Ik verveelde me te pletter, niemand kwam er langs en ik wist al helemaal niet hoe het met Quinn ging. Ik hoopte maar dat het goed met hem was, al had ik zo’n vermoeden dat dat niet zo was. Evenals ik zo’n vermoeden had dat ik hem snel weer zou zien. Iets wat me goed liet voelen, maar evengoed beangstigde. Als ik hem zou zien, zou dat niet bepaald om leuke redenen zijn. Zijn stem galmde nog altijd in mijn oren na van afgelopen nacht. Hij klonk zo in paniek. Wat zouden ze met hem gedaan hebben? Zou hij ook in een kooi net als ik zitten? Of in nog iets veel gruwelijkers? Of was het allemaal opzet van hun om mij angstiger te maken dat ik al zou zijn? Was het een val?
Ze zouden me thuis nu ondertussen toch wel missen? Ze zouden het toch wel doorhebben dat ik niet zomaar weggelopen ben? Hoelang ben ik nou ook al weg? Wat nou als ze dachten dat ik de wereld aan het ontdekken was? Dan zouden ze helemaal niet komen. Waarom riep ik dat dan ook al jaren? Maar, maar ze zouden dan toch wel denken dat ik ondertussen wel een kaart had gestuurd, of een telefoontje dat het goed ging met me?
Contact maken met de roedel zat er al helemaal niet in. Mijn kooi was veel te klein om te veranderen. Ik zou geheid al mijn botten breken zodra ik dat zou doen. Deze kooi zou namelijk echt niet meegeven. Daarnaast ik wilde niet dat ze wisten dat ik kon veranderen in een wolf, mochten ze dat nog niet weten. Te trokken nu al hun neus op als ze dichterbij kwamen, wie weet wat er ging gebeuren met me als ze daarachter kwamen. In ieder geval, het zou niet veel goeds zijn.
Ruw werd ik uit mijn kooi gehaald. Ik wist nog niet wat ze met me van plan waren, maar dit begin was al niet veel goeds. Stevig vastgehouden werd ik vervoerd naar een aantal tenten. Adrenaline gierde door mijn lichaam heen. Ik moest mezelf dwingen om rustig met ze mee te lopen. Ik moest afwachten op een goed moment, als dat zou komen. Binnen werd ik weer meteen vastgebonden. Zonder nog iets tegen me gezegd te hebben liepen de mannen die me meegevoerd hadden weer weg. Gelijk probeerde ik zonder al te veel aandacht te trekken het touw door te schuren en trekken. Niets gebeurde ermee. Was dit een speciaal soort touw? Wat waren ze met me van plan?
Hoe was het zover gekomen? Ik wist het niet meer. Het ene moment zat ik aan die paal vast, het andere moment werd ik opgejaagd door iedereen met vlammende fakkels. Ik moest rondjes blijven lopen. Overal zaten ze achter me aan. Van voren sloten ze me in, en gaven me weer ruimte als diegene achter me te dichtbij kwamen. Hoe zat dit? Moest ik ergens specifiek heen?
Alles trilde in mijn lichaam. Ik was doodop, maar moest blijven rennen. Ik kon niet stoppen. Ik was al meerdere keren bijna gestruikeld, maar hield het iedere keer nog net recht. In de verte hoorde ik iemand schreeuwen. Het kwam me bekend voor, heel bekend, maar ik herkende hem niet.
Ik wist dat ik zo ging vallen, maar het mocht niet. Ik kon het me niet veroorloven om te vallen. Ik wilde nog niet sterven, niet zo althans. Mijn benen werden zwaar. Mijn ogen voelden zwaar. Alles was langzamerhand aan het verkrampen. Ik moest volhouden. Als zij het konden, kon ik het ook. Ik probeerde de pijn zo goed mogelijk te verbijten, al werd het steeds moeilijker en voor ik het wist lag ik op de grond. Ik zag de vlammen naderen, toen vielen mijn ogen dicht. Er klonk nog een schreeuw van iemand in de verte, toen werd alles stil.
Moe lieten ze me op de grond van de kooi zakken. Het liefst wilde ik gaan slapen, maar mijn maag besloot anders. Van de honger bleef hij maar rommelen en knorren. Ik woelde alsof ik een nachtmerrie zou hebben, maar mijn ogen openen deed ik niet. Het zou sowieso geen verschil maken. Of ik nu tegen het donker van mijn oogleden aan zou kijken of tegen het donker van de nacht maakte niets uit. Mijn gedachten bleven uitkomen op het lopen, op het opjagen van wat ze deden. Op het stukje tijd wat ik me niet kon herinneren tussen het aan de paal vastzitten en het rennen. Al liepen ze het meest uit op het geschreeuw. Wie was het? De stem klonk zo bekend, al zat er nog zoveel paniek in. Ik wist het niet. Uiteindelijk dommelde ik toch langzaam weg naar een vredige slaap.
Gekraak liet me wakker worden. Het klonk zachtjes en het gemompel van diegene die me hadden gewekt was nauwelijks verstaanbaar. Slaapdronken en hopend dat ze snel weggingen, bleef ik met gesloten ogen liggen. Als ze echter na een paar minuten nog niet weg zijn, en het lijkt zelfs alsof ze steeds dichterbij komen, ga ik iets beter opletten. Ik moet me goed concentreren op mijn gehoorvermogen om er iets van te kunnen verstaan, maar het lukt me wel. “Daar komen trommels.”¯ “Ja, en daar komen de pilaren te staan.”¯ Ik snap er niets van. Het lijkt wel alsof ze een bepaald ritueel willen gaan houden. “En daar, daar moeten de tenten komen te staan?”¯ Ben ik daarom meegenomen? Ben ik een onderdeel van een ritueel? “Oh dat gaat hij niet leuk vinden, maar ja als zijn vader het zegt dan gebeurt het.”¯ Wat heeft Quinn er dan mee te maken? Waar is het ritueel eigenlijk voor?
Zo praten de twee mannen nog wel even voort, terwijl ze dichter en dichter komen. Ik hoor ze ook wat door de pijlers schuiven, maar ben te vermoeid om te kijken wat het is. Ook wil ik mijn vermomming niet opgeven. Ik wil weten wat ze nog meer te zeggen hebben. Al wordt het steeds lastiger om te concentreren wat ze zeggen. Mijn hoofd wordt steeds zwaarder, ze praten steeds zachter en het monotone geluid van de mannen werkt ook niet bevorderlijk om wakker te blijven. Tot iets mijn aandacht trekt van wat ze zeggen. Gelijk schieten mijn ogen naar de hemel. Bijna volle maan. Ik had gelijk over wat ze waren. Oh god waar ging dit heen?
nogmaals duizend maal sorry
Hope you still like it
It's not as good as it was
love you guys who's still reading this
Reacties:
Oh yeah!! Ik wil meer meer meer! Dit is namenlijk super
En tuurlijk wil ik nog steeds een melding! je schrijft het verhaal immers vanwege mijn gans
XxX
Men! Ga nou niet twijfelen daar zo! Natuurlijk wil ik nog een melding! Dit is zaaaaalig om te lezen.
But goddamn...
Absoluut prachtig geschreven!
Oh! By the way, ik ben hartstikke met Hermelien eens. Je bent een goede schrijfster en dat moet je nooit vergeten.
Extra Luve for You,
Ik verplicht je om mij een melding te geven!
Dit is nog altijd een steengoed verhaal!
Je vergeet het niet,
want bij vele verhalen heb ik na héél lang niet meer posten van
; bah moet ik echt lezen ?
Maar hier neem ik heel graag de tijd voor!
Your an amazing writer, do'nt forget that
Kus
Tuurlijk wil ik nog steeds een melding!!
Want dit is echt supaa geschreven.
Ook ben ik enorm benieuwd wat ze van haar willen.
Snel verder, en het maakt nix uit als je een pauze neemt.
Xx
Geweldig,
Hoop dat je snel verder gaat!