FanFic.nl

Stand Alone's

Op de vleugels van Vrijheid.

Zoals elke avond zit ik aan het venster. De nacht gaf me rust en bood een toevlucht, maar niet vannacht. De nacht is onrustig, alsof ze kan voelen wat voor onraad haar trouwe vriendin is aangedaan. Ik sta op en loopt elegant naar mijn bed. Met mijn vinger streel ik over de foto's die ik vanmiddag uit de doos met herinneringen nam. Mijn gedachten gaan uit naar Duitsland. Naar mijn familie. Naar mijn eeuwige vrijheid, geen verplichting, alleen die perfecte vrijheid. Toen alles zo goed voelde. Die ene nacht. Ik leg de foto's zorgvuldig in de doos die ik voorzichtig onder mijn bed schuif. Ik loop naar mijn raam. Ik haal ze van het slot af en open ze wijd. Ik ga in het venster zitten en laat mijn gedachten vloeien. Mijn herinnering voert me naar die bewuste nacht.
Het was de laatste keer dat ik bij mijn familie in Duitsland was. Ik weet niet meer precies wanneer, maar ik weet wel dat ik nog diep in de afgrond zat. Ik was alleen de straat op gegaan, ik was immers al een grote meid, ik had al op straat gewoond ik wist alles van de straten. Niet bang dus. Ik liep en liep. Als je denkt dat Leipzig een grote stad is zonder natuur heb je het goed mis. Ergens aan de rand van Leipzig, of net erbuiten, dat weet ik niet, is een grote klif. Bij een rivier, die klif is erg hoog. Er stond een sterke wind. Ik wilde vrij zijn, als een vogel. Ik wilde springen. Ik ging op een muurtje staan van natuurstenen en wilde mezelf laten vallen. Ik spreidde mijn armen en liet me vallen. Maar dankzij de straffe wind en mijn lichte gewicht bleef ik staan. Ik wist hoe vrijheid voelde. Van puur genot sloot ik mijn ogen. Het was prachtig, de wind droeg mijn gewicht zonder dat ik moeite deed om mijn evenwicht te bewaren. Sindsdien wil ik terug, en in vrijwel elke droom of dagdroom ben ik daar. Die vrijheid is zo puur en echt. Daarom heb ik vrijheid nodig. Het is als zuurstof voor me sinds dat moment. Perfectie.
Na die nacht kon ik het niet meer terugvinden. Alsof het van de aardbodem verdwenen was. In feite weet ik dat ik het ooit nog zal kunnen vinden. Gewoon weer gaan lopen, mijn gedachten op nul zetten en mijn hart volgen. En ik zal wachten op de wind, op mijn vrijheid. Ik open langzaam mijn ogen en kom weer terug in de koude wereld. Een wereld waar die vrijheid ver te zoeken is. Een oneerlijke wereld, die straffen op het hoofd van onschuldigen legt. Ik hoor een zangerige stem boven het geraas van de takken en het gesuis van de wind uit. `Ewina.` Ik werp mijn blik op de grond. Niemand te zien. De stem blijft mijn naam herhalen. Ik besluit me aan te kleden en te zoeken naar de vrouw die mijn naam steeds noemt. Als ik eenmaal buiten stap lokt de stem me steeds verder de stad uit. Ik loop de stem achterna. Ik hoor niets meer. Alleen de wind, en ritselen van bomen. Verward kijk ik om me heen. Ik loop een heuvel op en kom aan bij de zee. De zee die Nederland en Engeland scheid, de Noordzee. Het is erboven verlaten, wat betekent doorzetten. Als een bliksem inslag voelde ik de klap van uitputting. `Doorzetten Ewina.` Hoor ik de stem weer zeggen. Langzame kleine passen bevinden zich een weg naar de top. Als ik me eindelijk op de top van de heuvel bevind lijkt het op een droom die waarheid word. De wind raast door mijn haar. Ik sper mijn ogen nog wijder open.
Dit is geweldig. Ik ga naar de punt van de klif en laat de wind mijn gewicht tillen. Zo wil ik altijd zijn, dit is hoe ik mijn leven zie. Zo vrij als een vogel. Ik heb er nooit over na gedacht over hoe ik mijn leven zou schetsen. Maar als ik het kon, zou ik de twee droomplekken zo kiezen. Ik zou alles ophemelen, als dat überhaupt mogelijk is. De kleuren zou ik eruit laten springen. De lucht zou paars zijn van de schemering. En aan mijn horizon zou niets anders zijn als de zee en een rode ondergaande zon. En ik zou vederlicht zweven op de wind. Zo zie ik mijn leven.
Op de vleugels van vrijheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.