Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » Renesmee » Hoofdstuk 6
Renesmee
Hoofdstuk 6
Renesmee POV
Ik heb mijn gsm in mijn hand. Wat moet ik tegen hem zeggen? ‘Sorry dat ik naar die school ga maar ik moet het gewoon doen.’ ‘Ik weet niet wat me bezielde maar ik ben nu ingeschreven, ik kan niet zomaar wegblijven.’ ‘Ik mis je, vertrek zo meteen en wil niet met ruzie vertrekken.’ Of moet ik gewoon beginnen met ‘Hey Jake.’ Veel tijd om te beslissen had ik niet want nog voor ik naar hem kon bellen trilde men gsm. Jake belde dus ik nam op.
“Dag Jake.”¯
“Hey Nessie, sorry voor men reactie, je weet dat ik het niet meende en ik wou dat ik het allemaal terug kon nemen maar nu is dat te laat. Ik wil niet dat je weg gaat, maar het is misschien beter dat je toch gaat en die krachten leert beheersen en ik wil ook niet dat je weggaat met ruzie dus kan je me vergeven?”¯ Nog een geluk dat ik zo een goed gehoor heb want anders zou ik nooit iets verstaan hebben van dat geratel.
“Wow, Jake? Adem je nog?”¯ lachte ik.
“Ja.”¯ Zijn stem klonk al een heel stuk rustiger.
“Super, en ik wou je net bellen met dezelfde reden. We mogen geen ruzie hebben. Ik moet ook sorry zeggen omdat ik me heb ingeschreven zonder er eerst met jou over te praten.”¯
“Het is jouw leven.”¯
“Waar jij een groot deel van bent.”¯ Ik kon hem zowaar horen glimlachen door de telefoon.
“Dankje.”¯ Fluisterde hij.
“He Jake, kom je nog eens langs voor ik vertrek? Over een goed half uur ben ik weg en een knuffel zou nu toch wel tof zijn.”¯
“Ik ben er meteen.”¯ En toen was de verbinding verbroken.
Een vijftal minuten later kwam hij door de deur lopen.
“Wat heb je er lang over gedaan?”¯ lachte ik.
“Nu ja, ik moest eerst nog iets halen thuis.”¯ Hierbij was mijn nieuwsgierigheid gewekt.
“En wat was dat dan?”¯ vroeg ik. Uit mijn ooghoek zag ik pap glimlachen maar ik had geen idee of dat iets te maken had met Jacob of met een gedachte van iemand anders.
“Daar moet je nog even voor wachten.”¯
“Dus het is voor mij?”¯
“Inderdaad,”¯ Knipoogde hij. “Er is buiten trouwens nog iemand die ook afscheid wil nemen.”¯
“Waar dan? Ik hoor niemand.”¯
“In het bos aan het wachten op een teken dat hij mag komen.”¯
“Komaan dan, laat hem binnen.”¯ Vlak hierna wandelde Seth het huis binnen. Ik vloog hem om de hals, zelfs deze jongen had ik enorm gemist.
“Zo een welkom heb ik niet gehad.”¯ Jacob was jaloers, ongelooflijk.
Na een twintig minuten gezellig te zitten praten kwam pap ons plots onderbreken.
“Ik denk dat je afscheid moet nemen meisje.”¯
“Mag ik nog meegaan tot aan de school? Ik zal buiten blijven wachten.”¯ Vroeg Jacob nog.
“Jake, ik denk niet dat dat echt een goed idee is, dat gaat het gewoon moeilijker maken, maar ik laat zo vaak mogelijk iets van me horen en in de vakantie kom ik naar huis.”¯
“Ik mis je nu al.”¯ Fluistert hij in een omhelzing. En dan vertrokken we.
We gingen met twee auto’s want Alice weigerde nog steeds om een deel van de spullen die ze gekocht had thuis te laten. Ik zat met pap in de tweede auto op de achterbank en draaide me om. Jacob stond op het midden van de straat naar de auto te staren met Seth naast hem. Plots liepen ze naar het bos en een paar seconden later werd de auto geflankeerd door twee wolven die door het bos liepen. Ze bleven zo nog enkele kilometers doorlopen tot ze bijna aan het einde van het bos of te dicht bij mensen kwamen.
Er rolde een traan over mijn wang. Ik was zo blij dat het weer goed was met Jake, maar nu moest ik hem verlaten. Ik miste hem ook al.
Vanavond zou ik hem bellen met alle verhalen van vandaag.
Enkele uren later kwamen we aan de grote poort van de school. Er stonden al heel veel auto’s op de parkeerplaats en overal zag je kinderen en ouders met koffers lopen, mensen die afscheid namen, enkele leerkrachten die iedereen wezen waar ze heen moesten gaan.
Pap en ik liepen naar de ingang van het B-gebouw en aan de receptie kreeg ik de sleutel van mijn kamer. Vampiers moesten elk een individuele kamer hebben om aanvaringen te voorkomen. Men wou het niet riskeren om een kamergenoot te geven waarmee je het niet kon vinden en dan de hele kamer afgebroken was.
Omdat ik hybride was moest ik soms ook nog slapen. Daarom kreeg ik een kamer met een bed. Andere kamers hadden gewoon een bank. Ook stond er een bureau met stoel en een enorme kast. Alice had blijkbaar bijbetaald voor een extra grote kast want het leek wel of iemand er in kon wonen.
Iedereen hielp met het inrichten van mijn kamer, mijn kast was al snel gevuld en posters opgehangen, bed opgemaakt, bureaulamp op mijn bureau gezet.
In de eerste lade van mijn bureau lag een mapje met de huisregels. Die waren allemaal redelijk vanzelfsprekend. Na 22u30 moest het volledig stil zijn op het verdiep, jongens en meisjes blijven in hun eigen gang, samenkomen kon in de gemeenschappelijke ruimtes. Het is strikt verboden om in het andere gebouw te komen, doe je dat wel zorgt dat voor een onmiddellijke schorsing, je moet er altijd verzorgd uitzien en zo gingen de regels nog wel even door.
Nadat mijn kamer ingericht was gingen we weer naar beneden. Het was bijna tijd om afscheid te nemen. De leerlingen werden over een kwartier in de aula verwacht en de ouders moesten dan al door zijn. Ik liep mee naar de auto en gaf daar iedereen een knuffel, eindigend bij mam en pap.
Ik zou hen echt gaan missen.
Iedereen stapte in de auto en pap fluisterde heel zacht in mijn oor dat hij trots op me was.
Toen liet hij los en stapte ook in. Mijn ogen voelden wat waterig aan maar ik mocht niet huilen.
De auto’s reden langzaam weg, iedereen zwaaide nog en toen ze van het parkeerterrein af waren liep ik weer naar de school.
Ik kende hier nog niemand, maar dat zou wel komen.
Nu eerst naar de aula.
Reacties:
Geweldig ben echt nieuwsgierig naar de rest!
Hoop dat je snel verder gaat.
Oeeeeh, geweldig!
Ik kan niet wachten op de volgende,
mag ik een melding? <3
Xxxx
Je schrijft echt heel mooi!
IK BEN ZOOOOO DAMN NIEUWSGIERIG!
OMYGOSHHH
Renesmee moét gewoon supah
veel vriendinnen en vrienden maken want
ze is een schatjeeee
Je schrijft zoals altijd weer topniveau!
Ben niet anders gewend van jou
Kus
Geef me a.u.b. een melding als je verdergaat!