Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 21 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 juni 2012 - 13:48
Aantal woorden:
1259
Aantal reacties:
9
Aantal keer gelezen:
564
21 Cian Herrera
Saraia Mejia
Ik wierp een snelle blik op Barbara die Ellina gehaast tegen zich aanduwde.
‘Hierheen.’ Beval Hirum op een harde fluistertoon.
Als spoken woelden we door de verlaten straten,
niemand zou ons opmerken. Coin lag creperend van de pijn op een operatietafel, omringd door haar volgelingen. We moesten met meer dan dertig inwoners naar de schuilplaats die ons werd toegewezen.
Wij waren de laatste groep van tien mensen, gehaast dreunden onze voeten over de wegen… wetende dat dit wel eens de laatste momenten in het Capitool konden zijn. Ik had hier niets anders meer te zoeken,
als ik Loor en Charm kon wreken met mee te vechten dan was dat mijn laatste daad. Hirum was één van de drie hoofdrebellen die ons begeleidde.
Kinderen waren toegelaten maar onder een leeftijd van twaalf werd het verboden om mee te vechten. Dat gold ook voor Ellina, maar we konden haar niet alleen laten.
‘Opletten mensen, blijf dicht bij elkaar.’ Hirums stem werd zachter naarmate we aan de randen van het Capitool kwamen.
‘Hier is niemand.’ Fluisterde een jongen.
Hij deed me denken aan een meisje uit de Spelen, Aveline.
‘Ze moeten allemaal bij Coin blijven met het idee dat wij kunnen aanvallen en haar doden.’ Het leek me een absurd idee, een gedachte die geen overlevenden kende. Zodra we de overweldigende gebouwen achter ons lieten en het oorlogspad betraden beseften we dat niemand van ons ooit de kracht hiervan had gevoeld.
De dorpen waren afgebrand, een kale vlakte vol as en doden.
Mijn keuze was gemaakt, ik zou vechten voor iedereen die gesneuveld was. Voor Loor en Charm die zonder pardon uit mijn leven waren verdwenen.
Een stekende pijn vulde zich opnieuw rond mijn hart bij het idee dat ik straks met mensen zou praten die hen hebben zien sterven, bij hen geweest waren in de laatste dagen van hun leven.
Ik zou Cian zien, de jongen die evenveel verdriet met zich meedroeg als ik. Want we rouwden praktisch om hetzelfde… Ik hief mijn hoofd naar de sterrenloze hemel, omarmde de snijdend koele bries en besloot dat ik mijn hartsvriendinnen zou volgen.
Het goede zou doen, vechten voor vrede. Volgen in hun voetsporen.
Cian Herrera
Ik zat verscholen langs enkele rotsblokken, wachtend op de eerste tien mensen die ons zouden steunen. Ik hoopte dat Kimani in het Capitool bleef, maar haar vechtlust en moed zou hen hierheen drijven.
Misschien was het ook beter… resterende inwoners hadden sowieso vijftig procent kans om vermoord te worden. Ik wilde niet dat een dierbare bij die vijftig hoorde. Ik had dan ook meer kans om mijn moeder en zusje te beschermen als ze dicht bij me waren…
Zuchtend plukte ik enkele klaprozen die uit de as waren herrezen,
een bloem die een symbool voor ons had gevormd.
Ook de gesneuvelden zouden met ons meevechten. We waren niet alleen, maar ondanks de glimp van gouden hoop voelde ik me alleen.
‘Ik mis je Loor… ik mis je Charm, zorg goed voor ons.’ Fluisterde ik en liet de wind mijn woorden ontvoeren.
Verena Wallace
Ik kneep mijn ogen tot fijne spleten toen we ons uit de bunker hezen.
Het zonlicht schitterde onverbiddelijk over de uitgestrekte velden vol as en bloeiende klaprozen. Restanten van huizen die ooit een thuis hadden gevormd voor iemand die er nu hoogstwaarschijnlijk niet meer was.
In de verte verschenen tientallen gedaantes.
Ze waren aangekomen. Iedereen keek enthousiast op, zelfs Saphira kwam in ons midden staan.
‘Ze zijn met veel meer dan ik gehoopt had.’ Zei Peeta en probeerde de gedaantes te ontwarren.
‘Ongelofelijk.’ Glimlachte Haymitch en ik keek hem lachend aan.
Ik voelde de drang naar gerechtigheid, Pandorah, Myeline, Lorelei, Charm, Aisling, Josephine, Love en Margaretha moesten een laatste rust krijgen.
De groepen werden geleid door vier rebellen, ik zou ze strijders noemen.
Ze leken zo zelfzeker, hoewel iedereen achter hun rug simpele Capitool mensen waren. Hun moed en vastberadenheid liet de pijnlijke sfeer verzachtten. Ik hield Aveline en Saphira’ s hand vast toen Haymitch naar de eerste groep liep. Hij schudde enthousiast zijn hand en loste een opgewonden bulderend gelach.
‘De vierde groep heeft diverse wapens meegesmokkeld,
rebellen waren zo in de weer met het dienen van Coin dat alles onbeveiligd achterbleef.’ Hij grijnsde tevreden en liep toen onze richting uit.
‘Sillas aangenaam.’ Hij kuste mijn hand en lachte toen ik hem verward aanstaarde.
‘Onderschat uw roem niet Verena Wallace.’ Ik grinnikte.
‘Had ik kunnen weten.’ Ik keek naar de verwachtingsvolle gezichten van mensen. Ik kende velen niet en maar goed ook. Ongetwijfeld zouden we mensen verliezen, we hadden elk twee wegen.
De weg naar onze dood, of naar overleven.
Coin zou het ons niet makkelijker maken nu wij haar mogelijks naar de dood hadden gedreven, maar ik voelde gewoon dat haar hart nog klopte.
De middagzon herinnerde me aan de arena, hoe gruwelijk de droogte kon zijn. Ik keek naar de meer dan dertig mensen, waaronder ook zeker tien kinderen. Ze keken allemaal naar Aveline, Cian, Saphira en mij.
Zagen ze ons echt als een symbool van overleven ?
‘Verena !’ Ik bleef verstard stilstaan toen mijn vader zich naar voren duwde.
‘Zus !’ Ik voelde de tranen in mijn ooghoeken branden. Vince.
Vince en mijn vader waren hier. Mijn broertje overbrugde de afstand,
ik knielde neer en voor we het wisten waren we weer bij elkaar.
‘Ik mocht je ook beschermen.’ Fluisterde hij in mijn oor.
Ik aaide door zijn zwarte haren en glimlachte toen de tranen over m’n wangen stroomden en z’n vingertjes over mijn wangen streelden.
Mijn vader glimlachte toen ik opstond en hem omhelsde.
Ik wilde niet vragen waar mijn moeder was,
want diep vanbinnen wist ik al wat er gebeurd was.
# Song [ Ayita' s theme ]
http://www.youtube.com/watch?v=yBpyN_hwGXQ&feature=relmfu
Saphira Cantu
http://www.youtube.com/watch?v=yBpyN_hwGXQ&feature=relmfu
Saphira Cantu
Twee groepen waren gearriveerd, iets in me schreeuwde dat Robin zou komen.
Verena’ s moeder en broertje waren hier al.
Hetzelfde gold voor Aveline, haar broer en beide ouders hadden hun besluit genomen. Cian en ik waren de enigen die nog alleen waren,
maar niet voor lang. Zuchtend krulde ik me op in de hoek,
mijn blik kruiste die van een klein in elkaar gedoken meisje.
Haar weelderige blonde haar golfde om het porseleinen gezichtje heen,
huid zo wit als sneeuw en lichtroze trillende lippen.
Haar helblauwe ogen ketenden zich aan iemand vast, maar ik had geen idee naar wie ze keek. Ze glimlachte flauwtjes toen ze me opmerkte.
Ik vermoedde dat ze pas vijf was, misschien vier.
Ze scheurde haar blik los en stond op. Ik dacht dat ze wegliep, maar ze liep mijn richting uit. In het Capitool had ze vast felroze jurkjes gedragen,
maar nu had iedereen onze donkergrijze sweaters aan.
Haar mouwen waren te lang en ze hadden duidelijk geen kleinere maat gehad dan de sweater die nu om haar tengere lichaampje danste.
Nieuwsgierig zakte ze voor me neer en glimlachte haar witte tandjes bloot.
‘Waar keek je naar ?’ Vroeg ik zacht.
‘Mijn broers…’ Zei ze glimlachend en toen vonden mijn ogen drie jongens die ergens wel op haar leken.
‘Heb je geen andere zusjes ?’ Vroeg ik. Een steek ging door mijn hart toen haar mondhoeken omlaag krulden.
‘Het spijt me schat…’ Fluisterde ik. Ze glimlachte alweer,
‘Geeft niet, ik had een zusje Fee. Ze was maar een baby,
de rebellen hebben haar van ons afgenomen…’ Haar stem liet me rillen,
ze klonk zo onschuldig… zo volwassen van woorden.
‘Jij bent Saphira hé ?’ Vroeg ze en liet haar lach om me heen tinkelen.
Ik knikte glimlachend.
‘Ik ben Ayita, daar zijn mijn broers Juan, Andres en Gabriel.’ Ze stak trots haar vingertje uit naar de jongens. Ze geeuwde giechelend toen ik zonder iets te zeggen haar in mijn armen sloot. Zonder aarzelen nestelde ze zich tegen me aan.
‘Je doet me denken aan mama…’ Fluisterde ze.
Ik streelde door haar krullen,
‘Ga maar slapen, ik blijf hier.’ Zei ik zacht en keek toe hoe haar oogjes dichtvielen.
# Picture Ayita
http://weheartit.com/entry/26191446
# Ik wil jullie in Ultionem laten zien,
Dat ook kleine kinderen [0-7] jaar een rol spelen.
Dat was er in de boeken van Suzanne Collins niet.
Reacties:
Jopie2 zei op 25 juni 2012 - 15:02:
dat stukje met Saphira en dat meisje was prachtig, erg lief
de muziek die je er ook iedere keer bij kiest sluit ook nadeloos aan bij de gevoelens die je in ieder woord sluit
ps. sorry voor deze korte reactie maar ik móet gewoon verder lezen
dat stukje met Saphira en dat meisje was prachtig, erg lief
de muziek die je er ook iedere keer bij kiest sluit ook nadeloos aan bij de gevoelens die je in ieder woord sluit
ps. sorry voor deze korte reactie maar ik móet gewoon verder lezen
Pline zei op 21 juni 2012 - 22:18:
Wow, dit is echt prachtig!!
En zo een schattig kindje
Jij moet zoals altijd echt snel verder gaan
En alles is ook weer zo mooi verwoord xxx
Ik val weer hopeloos in herhaling!!
Ly!!!!!
xx
Wow, dit is echt prachtig!!
En zo een schattig kindje
Jij moet zoals altijd echt snel verder gaan
En alles is ook weer zo mooi verwoord xxx
Ik val weer hopeloos in herhaling!!
Ly!!!!!
xx
Bumblebee zei op 21 juni 2012 - 20:31:
Okay! Ff snel alles gelezen en dit is TOP!
HA! Sorry, ben ff buitenadem op dit moment, zo geweldig is dit.
Prachtig is dit gewoon, moest letterlijk de tranen wegknipperen, anders zouden ze zo vallen...
GA ZO DOOOOOOOR~!!
Luve,
HA! Sorry, ben ff buitenadem op dit moment, zo geweldig is dit.
Prachtig is dit gewoon, moest letterlijk de tranen wegknipperen, anders zouden ze zo vallen...
GA ZO DOOOOOOOR~!!
Luve,
Ik mag dat meisje met de moeilijle naam!