FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 58: Stars In The Night Sky

''.... Ik heb een hekel aan woestijnen.'' Bailey keek droog naar de grond en bleef stilstaan, alsof hij in zijn gedachte het gebied voor van alles uitmaakte. Chiara keek op haar beurt de jongen weer droog aan, die momenteel zijn frustratie liet blijken door het zand een trap te geven. ''We zijn bijna bij een afgelegen dorpje,'' sprak Bianca toen vrolijk, waardoor Chiara haar blik naar de blondine verplaatste. Deze had haar ogen gesloten en liep vrolijk neuriënd over het niet zo stabiele paadje. Ze reisden nog niet zo heel lang met Bianca, maar ze begon zich nu al af te vragen hoe zij zo vrolijk kon zijn. Hoe oud was ze? 10? Chiara schudde haar hoofd. Ze wist wel beter. Bianca was van haar leeftijd, als ze het goed had weten in te schatten. ''Een afgelegen dorp?'' Bailey keek vragend op, maar werd al gauw beantwoord. ''Ja! Het staat niet op de kaart, maar de mensen in Castelia City hebben mij daarop gewezen.'' Na het antwoord te hebben gegeven, sloot Bianca haar ogen weer en begon verder te neuriën. ''Echt? Ik kom uit Castelia, maar dat weet ik zelfs niet,'' mompelde de bruinharige jongen en krabde achter zijn hoofd. Hij trok een grimas, waardoor Chiara kon raden waar hij aan dacht. Ook zij had niet al teveel geweldige herinneringen aan die stad. ''Jij komt uit Castelia? Ik kom uit Nuvema,'' reageerde de blondine nog steeds vrolijk. ''Kom jij ook uit Castelia, Chiara?'' voegde ze er toen aan toe, waarop Chiara haar hoofd schudde. ''Ik kom uit Sinnoh,'' was het antwoord. Bianca keek haar vragend aan. ''Ik ken die stad niet..'' mompelde ze toen, met een gezicht alsof ze net betrapt was op het versnoepen van haar laatste oortje. Chiara grinnikte. ''Dat is geen stad, maar een regio.'' De blondine trok toen de bekende 'oh-nu-weet-ik-wat-je-bedoeld' blik en begon ook te lachen. Vervolgens raakten de twee verstrikt in verhalen over Sinnoh, terwijl Bailey alleen maar aandachtig luisterde.

''Oh Arceus! We zijn er!'' Bailey rende op een hoog tempo door de straten van het dorpje heen. Hij was nog nooit zo blij geweest om de bewoonde wereld te zien en dat terwijl hij die nog niet zo gek lang geleden had verlaten. Chiara en Bianca liepen op hun gemak achter hem aan, vooral omdat ze het niet zo verschrikkelijk hadden gevonden even door de natuur te reizen. Daarbij had Bianca een soort rok aan, dus ging rennen sowieso al moeilijk voor haar. ''Woah, wat is dit?!'' weerklonk de jongen zijn stem plots, waardoor de twee meiden toch even hun tempo verhoogden om hem te kunnen vinden. Hun ogen werden echter groot van verbazing toen ze al die andere mensen zagen staan. Wat was er aan de hand..? Toen Chiara beter keek, zag ze dat al deze mensen voor een soort kraampje stonden. Bailey was ertussen gekropen, blijkbaar, maar was snel te herkennen, aangezien hij wild naar ze begon te zwaaien. ''Moet je dit zien!'' riep hij enthousiast, waarna hij Chiara aan haar arm greep en de menigte in trok. Vervolgens probeerde hij de mensen aan de kant te duwen om bij het begin van de rij te kunnen komen. ''Pokémon Super Contest..?'' mompelde het meisje toen ze de poster aan het houten kraampje zag hangen. Bailey wees vervolgens naar een blaadje, die ze na enkele seconden in haar handen kreeg geduwd. Daar stond uitleg op over de speciale activiteit. Het was een kleine wedstrijd, speciaal georganiseerd door de dorpelingen voor buitenstaanders én inwoners, compleet met drie aparte onderdelen. ''Zullen we ons inschrijven?!'' vroeg de jongen weer enthousiast aan zijn metgezel. ''Ja, lijkt me leuk!'' reageerde Bianca, die er blijkbaar bij was komen staan. Chiara fronste. Waarom zouden ze? Ze wilde zo snel mogelijk in Nimbasa komen, maar dat ging dus echt niet als ze deelnamen aan deze waardeloze wedstrijd. Er was niet eens een prijs, je kreeg alleen maar een gekleurd lintje. ''Kom op, zie het als een soort.. Pauze,'' sprak Bailey toen aanmoedigend tegen haar. Hij had vast aan haar blik kunnen zien dat ze het niet zo zag zitten. ''Ik denk dat Taiki hier graag aan mee wilt doen,'' voegde hij eraan toe. Chiara zuchtte en rolde met haar ogen. ''Ik ga hier vast spijt van krijgen,'' mompelde ze eerst, voordat ze harder begon te spreken. ''Goed dan.''
''Oké, de wedstrijd begint dus morgenvroeg en is rond de middag afgelopen.

Het bestaat uit drie onderdelen en wordt gespeeld door middel van teams. Het team dat de meeste punten heeft, wint een speciaal gekleurd lintje,'' las Bailey hardop voor. Hij had een folder gekregen na de inschrijvingen. ''We krijgen de onderdelen morgen pas te horen,'' mompelde hij erachter aan. ''Maar goed dat de mensen hier zo gastvrij zijn,'' begon Bianca nu, waardoor ze twee verbaasde blikken op zich kreeg geworpen. ''Dat we hier mogen verblijven,'' gaf ze als antwoord, waarop geknikt werd. ''Ze moeten wel. Als ze een wedstrijd organiseren waar ook buitenstaanders aan mee kunnen doen, die morgen pas begint.. Daarbij is er hier geen Pokécenter aanwezig,'' mompelde Chiara droog, terwijl ze zich liet vallen in één van de hooistapels van de schuur. Kioko sprong naast haar in het hooi, gefascineerd door de vele gedroogde grassprietjes. ''Je klinkt niet echt blij,'' reageerde Bailey op haar. Ze rolde met haar ogen, maar dat was niet zichtbaar voor de rest. Waarom zou ze blij moeten zijn? Ze had wel wat beters te doen dan deze stomme wedstrijd. Ze had zich alleen ingeschreven, omdat Bailey haar had weten over te halen dat het misschien leuk zou zijn voor de pokémon. Ze moest toegeven dat ze wel een pauze verdienden. Dat ze het verdienden om even ertussen uit te knijpen. Maar was het wel goed voor haar? Nu ze van Bianca had gehoord dat Sora en Roxas in de buurt waren, draaide haar hersens op volle toeren. De jongen zei nog iets wat gericht op haar was, maar ze kreeg het niet volledig mee. Ze gromde licht, stond op en liep naar de uitgang van de stal, waarna ze via de ladder naar het dak klom en daar in stilte naar de talloze sterren begon te turen.

Chiara zuchtte na een aantal minuten van rust en stilte. Misschien had Bailey gelijk. Misschien had zij ook even een break van alles nodig. Misschien moest zij ook maar weer eens wat plezier maken, in plaats van haar hersens te laten kraken over de meest idiote dingen. Maar hoe moest ze zoiets doen, als ze vergeten was hoe het voelde om zichzelf te zijn? Om alle zorgen te vergeten die door haar hoofd spookte? Haar leven stond in een klap op zijn kop toen ze haar vader daar zo zag in Nacrene City. Nee, daarvoor ging het al bergafwaarts. De herinneringen aan thuis en aan haar vertrek waren al niet geweldig voor haar geweest. Ze had zich beetje bij beetje afgesloten van Sora, Roxas en de pokémon. En dat deed ze nu ook bij Bailey en Bianca.
''Een mooie avond om naar de sterren te kijken, nietwaar?'' Chiara schrok op uit haar gedachte en keek recht in de groene ogen van Bianca. Deze stond nog half op de ladder, waarschijnlijk wachtte ze op goedkeuring van Chiara om erbij te mogen zitten. ''Ja, je kunt ze heel goed zien vanavond,'' antwoordde ze zacht, wat voor Bianca de goedkeuring was waar ze op wachtte. ''Bailey.. Bailey heeft me alles verteld van wat hij weet. Over de dingen die er in Castelia zijn gebeurd,'' sprak de blondine net zo zacht als Chiara, toen ze eenmaal naast het meisje zat. Chiara hield zich stil. Bailey wist niet veel over haar. Toch wilde hij met haar reizen toen ze in Castelia waren. Toch wilde hij met haar op pad, terwijl ze niet veel had losgelaten. ''Het is allemaal een lang verhaal,'' mompelde ze uiteindelijk, terwijl ze haar donkerblauwe ogen weer richtte op de sterrenhemel. Niet veel later herinnerde ze Bailey's woorden over de connectie tussen dat en haar ogen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat Bianca haar eerst afwachtend aankeek en toen ook haar blik op de lucht richtte.

''Ze zien er allemaal hetzelfde uit, vind je niet?'' sprak ze toen, waarop Chiara haar verbaasd aanstaarde. ''De sterren, bedoel ik,'' voegde ze eraan toe, nadat ze de vragende blik had opgemerkt. Het zwartharige meisje fixeerde zich toen weer op de lichtpuntjes. ''Als je ze van dichterbij gaat bekijken, zien ze er allemaal anders uit,'' vervolgde Bianca weer. ''Dat geldt ook voor mensen. We zijn met een heleboel op deze planeet, maar ieder van ons heeft elk zijn eigen verhaal om te vertellen. En weet je,'' de blondine richtte zich weer tot Chiara, wiens blik ze uiteindelijk wist te vangen,''dat maakt ons individueel zo speciaal. Dat maakt ons individueel zo uniek,'' eindigde Bianca haar verhaal met een kleine glimlach. Chiara wist niet precies wat ze hiervan moest denken. De blondine had haar niet zo behoorlijk snugger geleken, omdat ze altijd vrolijk was en het leek alsof ze geen zorgen aan haar hoofd had. Dit bleek dus niet het geval te zijn. Had ze dan al haar zorgen genegeerd, of..? ''Wat is jouw verhaal dan, Bianca?'' besloot ze uiteindelijk te vragen. Ze kreeg een speelse glimlach als reactie, maar dat was alles. ''Dat vertel ik je wel een andere keer. Als jij de jouwe kwijt wilt, hoor ik het wel. Ik denk dat Bailey er ook geen problemen mee zou hebben om naar je te luisteren, Chiara. Zolang je maar weet dat hij en ik er voor je zijn als je dat nodig hebt,'' sprak ze uiteindelijk na een korte stilte, voordat ze zich weer richting de ladder begaf. ''Maar ondanks de dingen die je hebt meegemaakt, moet je niet vergeten hoe je moet lachen. Dat is namelijk het beste medicijn, nietwaar~?'' Een warme glimlach sierde haar gezicht en met dat verliet ze het dak. Vervolgens was het weer even stil. ''... Het beste medicijn.. Huh?'' mompelde Chiara toen. Niet veel later vormde zich een klein glimlachje rond haar lippen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.