FanFic.nl

Home alone...

Hoofdstuk 1 Het licht.

''Pfff, dat gezeur! Ik wilde dat Kevin me eindelijk eens met rust liet,'' mopperde Wendy. Met een zucht plofte ze op haar bed neer, naast Shirley, haar beste vriendin. Nog geen minuut geleden had Wendy een telefoongesprek meet haar ex-vriend beëindigd en nu wilde ze zich even goed afreageren. Eigenlijk verwachtte Wendy wel een reactie van Shirley, maar die bleef onafgebroken naar het televisieprogramma kijken.
''Die knul snapt er ook echt niks van,'' ging Wendy verder met haar gemopper.
'' Hij blijft maar volhouden dat we het nog een keer moeten proberen, maar daar heb ik helemaal geen zin in. En dat heb ik hem gezegd ook!''
'' Ja dat weet ik nou wel,'' zuchtte Shirley, terwijl ze haar vriendin geirriteerd aankeek. ''Misschien is het handig om hem de volgende keer te adviseren dat hij zijn oren moet laten uitspuiten. Ik weet het verder ook niet meer, hoor. Kan ik nou weer verder kijken? Het is net zo spannend.''
''He, je zit toevallig wel op mijn kamer, hoor,'' reageerde Wendy beledigd. '' Maar goed...je hebt natuurlijk gelijk. Ik moet me er verder niet zo druk over maken. Vanavond zal ik de naam Kevin niet meer noemen...'' Wendy richtte haar aandacht nu ook op de televisie. Het tv-programma heette: 'Oog in oog met de dood' , waarin slachtoffers van misdrijven aan het woord kwamen. De gruwelijke gebeurtenissen waarover ze vertelden, werden nagespeeld door acteurs. Toch leek het allemaal akelig echt. Een roofoverval op een supermarkt... Een mislukte moordaanslag in een park... Een meisje dat alleen thuis was en werd aangevallen door een insluiper...
''Getver, wat eng! Zo'n idioot zal het maar op je voorzien hebben,'' griezelde Wendy toen ze de insluiper achter het meisje zag opdoemen. Shirley knikte. Ze stak haar hand uit en pakte wat chips uit de schaal, terwijl ze naar het geïnterviewde meisje luisterde.
'' Hij had zich al in huis verstopt voordat ik thuiskwam. Hij was via het kelderraampje naar binnen gekomen en wachtte me op in de hal. Tja, zoiets verwacht je natuurlijk niet. Ik merkte pas dat hij er was, toen hij tegen me begon te fluisteren. Op het zelfde moment voelde ik zijn handen om mijn nek. Als mijn buurman niet toevallig was langs gekomen, dan was ik nu waarschijnlijk dood geweest. De dader is 'm meteen gesmeerd. Goed, ik heb het dus overleefd, maar die vent is nooit opgepakt. Nog steeds voel ik iedere dag de dreiging dat hij een keer terug zal komen.''
''He, getver,'' rilde Wendy. ''Zullen we maar naar een ander programma overschakelen? Hier word je ook niet bepaald vrolijk van.''
''Begin je bang te worden?'' vroeg Shirley lachend. Ze greep de afstandsbediening en zapte van de ene naar de andere zender.
'' Allemaal even waardeloos. Zullen we dat ding maar uitzetten?'' Zonder op een antwoord te wachtte zetten ze de tv uit. Op dat moment tikte er iets tegen het raam.
'' Wat was dat?'' vroeg Shirley die zich wild was geschrokken.
''Zo te zien voel jij je ook niet meer helemaal op je gemak,'' merkte Wendy plagend op. ''Het zal wel een tak zijn of zo. Trouwens, ons huis is zo oud dat er altijd wel ergens iets kraakt of piept. Ik hoor die geluiden meestal niet eens meer.''
Shirley huiverde. ''Ik begrijp niet hoe je het hier in je eentje uithoudt. Ik vind jullie huis iets spookachtigs hebben. Het ligt zo afgelegen. En dan met dat grote bos erachter... Nee, ik zou hier voor geen prijs een nacht alleen durven slapen.'' Shirley stond op en liep naar het raam. Behoedzaam schoof ze het gordijn een stukje opzij en gluurde naar buiten. Tot haar opluchting ontdekte ze dat er inderdaad vlak voor het raam een grote boom stond, waarvan zo nu en dan een tak tegen het raam tikte, als hij werd bewogen door de wind. Verder viel er niets verdachts te zien.
''Wanneer komt je vader eigenlijk weer thuis? Hij is toch op een locatie aan het filmen?''
''Mijn vader komt pas over een week terug,'' antwoordde Wendy. ''Hij belde gisteravond op om te zeggen dat de opname goed op schema waren.''
''Wauw, blijft hij nog een week weg?'' reageerde Shirley opeens enthousiast. ''He, te gek! Zullen we komend weekend hier een houseparty organiseren?'' Ze keek Wendy verwachtingsvol aan, maar haar gezicht betrok toen ze geen reactie kreeg. ''Zoiets durf jij niet, he?'' Wendy knikte. ''Ik kijk wel uit, zeg. En dan blijf ik zeker met de troep zitten? Moet je vader horen als hij thuiskomt. Zet dat idee maar gelijk uit je hoofd.''
''Ja, mam,'' antwoordde Shirley spottend. Ze keek op haar horloge.
''Zo laat al? Dan moet ik nodig naar huis, want ik heb mijn huiswerk nog niet af.'' Zuchtend zocht Shirley haar spullen bij elkaar.
''He, moet je nu echt al weg?'' vroeg Wendy vlug. Het leek wel of ze beledigd was. Normaal gesproken maakte Shirley zich nooit zo druk over haar huiswerk.
Shirley pakte zonder te antwoorden haar tas op.
''Het komt eigenlijk ook wel goed uit,'' merkte Wendy op. ''Ik duik zo mijn bed in, want ik heb morgenochtend om kwart voor acht volleybaltraining op school.''
''Arme jij. Dan lig ik nog lekker in mijn bed,'' zei Shirley, toen ze voor Wendy uit de trap afliep. Wendy was blij dat Shirley haar goeie humeur weer terug leek te krijgen.
'' Ja jij wel,'' antwoordde ze zuchtend. ''En jij zit ook niet opgescheept met zo'n vervelende ex. Morgen op school begint hij natuurlijk weer of we het niet nog eens kunnen proberen.'' Shirley stond al op de onderste tree. Ze draaide zich om.
''Denk maar niet dat ik medelijden heb met je, Wendy Bell. Eerst heb je er alles aan gedaan om Kevin te versieren. Tja, en dat hij vervolgens zwaar tegenviel en hij je nu constant blijft achtervolgen, daar kan ik verder ook niks aan doen. Dat zul je zelf moeten oplossen.''
''Helaas wel,'' zuchtte Wendy. Shirley grijnsde en liep naar de voordeur. Vlak voordat ze naar buiten stapte, draaide ze zich weer om en keek haar vriendin scherp aan.
''Weet je zeker dat je het hier redt, zo helemaal in je eentje? Jullie huis is het enige huis in een doodlopende straat... Je hoort tegenwoordige zulke gekke dingen.'' Wendy vond dat haar vriendin zwaar overdreef.
''Volgens mij zie je nu overal spoken. En ontken het maar niet. Het komt gewoon door dat televisieprogramma. Je hoeft je geen zorgen te maken, hoor, Ik red me wel,'' probeerde ze Shirley te overtuigen. ''Trouwens, er gebeurt hier nooit iets akeligs hier in Huntingson. En ons huis is niet het enige huis in de straat. Hiernaast staat nog een huis.''
''Maar dat staat leeg. Dat weet je best.'' Shirley haalde haar schouders op.
''Maar goed, als jij er geen moeite mee hebt om hier zo moederziel alleen te zitten, wei ben ik dan om me daar verder mee te bemoeien? Nou, slaap ze. Ik zie je morgen wel weer.''
''Oke, tot morgen!'' Wendy draaide de voordeur achter haar vriendin op slot. Ze deed de lichten op de benedenverdieping uit en liep daarna terug naar haar kamer, waar ze meteen alles van haar bed haalde om te gaan slapen. Ze trok het dekbed recht en veegde er nog wat kruimels af. De draagbare tv tilde ze van haar bureau en zette hem op de grond. Daarna liep ze naar het raam om haar gordijnen te sluiten. Net toen ze die dicht wilde schuiven, werd er vanuit het aangrenzende huis met een zaklantaarn in haar richting geschenen.
Wendy verstijfde, maar op dat moment was het licht alweer verdwenen. Met een bonzend hart sloot Wendy snel de gordijnen.

Reacties: