FanFic.nl

Random Drabble

Bruised (Tokio Hotel)

Een lange, geërgerde zucht verlaat mijn lippen als ik de woonkamer binnen storm en de deur met een heel harde klap dicht gooi. Ik plof in de sofa en bijt op mijn nagels, een vieze gewoonte, ik weet het. Maar daar lap ik mijn laarzen aan. Het helpt me kalmeren en dat moet nu echt.
Ik hoor de deur weer open gaan en doe geen moeite van om te kijken en blijf op de nagel van mijn rechter wijsvinger knabbelen.
Ik voel plots een hand om mijn bovenarm. De hand klemt zoals een bankschroef terwijl hij me uit de sofa sleurt. Mijn ogen worden groter waneer ik één van mijn vaders handen op me af zie komen.
De mep komt harder aan dan gewoonlijk en doen tranen in mijn ogen springen. Ik duizel van de klap en alles is eventjes pik zwart.
'Doe je dat met opzet?!' tiert mijn vader.
Zijn gezicht ziet rood van woede. Een ader pulseerd venijnig op zijn voorhoofd en heel even denk ik dat hij gaat springen wanneer hij me weer een mep geeft. Ook deze komt veel harder aan dan gewoonlijk. Ik weet zeker dat dit een blauwe plek wordt. En ik kan het weten. Ik krijg bijna elke dag een pak rammel
'Ik wil een antwoord Wilhelm!'
Oh shit... Mijn vader gebruikte alleen mijn echte naam als hij echt kwaad is. Wat zeg ik? Als hij laaiend is!
Ik kijk hem aan. Zijn donkerbruine ogen boren zich in de mijne.
'I-Ik...' hakkel ik. Nog voor ik iets anders kan zeggen komt de hand weer op me af. Deze keer grijpt hij mijn haar vast en sleurt hij me door de woonkamer.
'Jij stom, achterlijk kind! Hoe durf je mij zo te vernederen?! Mensen denken dat je homo bent! Weet je wel hoe vernederend dat is?!'
Mijn vader spuwt het woord homo uit. Hij haatte homo's met een passie en hij kon het niet verkroppen dat in de wandelgangen werdt gefluisterd dat ik homo was. Ik ben helemaal geen homo! Ik ben 100% hetero, maar leg dat de bekrompe mensen die bekritiseren voor ze me leren kennen maar eens uit...
'Van waar in Godsnaam haal jij het lef om je te schminken zoals een wijf?!' spuwt mijn vader. Ik huil wanneer hij harder aan mijn haren trekt.
'Jij zieleg onderkruipsel! Jij bent mijn zoon niet!'
Mijn vader laat mijn haar los en trapt hard in mijn maag waardoor de lucht uit mijn longen wordt geperst en ik dubbel klap. Tranen stromen over mijn wangen en doen mijn mascara uitlopen. Zwarte tranen spatte open op de laminaatvloer.
Mijn vader liep de kamer uit. Ik hoor de voordeur dichtknallen en mijn vaders Mercedes wegrijden aan een gevaarlijk tempo.
'Knal tegen een boom.' denk ik terwijl ik woedend naar de richting keek waar de oprit zat. Ik rolde me op een bolletje en verbijt de pijn. Ik veeg mijn zwarte tranen weg met de rug van mijn hand. Ik lig in foutus houding en sluit mijn ogen.
Wanneer ik mijn ogen sluit ben ik bij mama en Tom. Mama omhelst me en belooft me hier weg te halen. Tom legt een hand op mijn schouder en belooft dat papa me nooit nog met een vinger zal aanraken.
Maar wanneer ik mijn ogen weer opendoe lig ik terug op de vloer.
Tom en mama zijn er niet meer. Ze zijn dood gegaan. Ongeveer 4 jaar geleden hadden ze een ongeluk toen mama Tom van karateles ging halen. Mama verloor controle over het stuur en knalde tegen een andere wagen. Zij en Tom waren op slag dood.
Toen begon papa te drinken. Elke dag kwam hij dronken thuis en sloeg hij me voor een miniskuul detail dat hem niet aan stond.
De laatste tijd sloeg hij me omdat ik me "homo" klede zoals hij het zag. Ik wou gewoon mezelf zijn. Mag dat niet meer? Mama zou het niet erg hebben gevonden en Tom zou er grapjes over maken. Ik sloot mijn ogen terug en zag Tom. Hij was nog steeds de 13 jarige Tom die hij was toen hij stierf. Ik kon me niet goed inbeelden hoe hij er nu uit zou zien op zijn 17e.
Zou hij nog steeds dreadlocks hebben? Zou hij eindelijk die piercing mogen waar hij nu al maanden om zeurde?
Ik zuchte. Ik wist mezelf te vermannen en stond op. Ik voelde hoe pijnlijk mijn ribben waren en hoe ze protesteren bij elke beweging. Ik weet de sofa te halen net voordat de pijn me te veel wordt. Ik doe heel even mijn strakke shirtje omhoog en zie hoe langzaam een grote, blauwe plek zich vormt op mijn ribbenkas. Ik laat er mijn vingertoppen over glijden.
Fijn, dacht ik. Op z'n minst heb ik toch niets gebroken. Hoop ik.
Ik leg me neer om te bekomen van mijn pak slaag. Mijn handen vinden de afstandsbediening van de televisie. Ik zet hem op om mijn gedachte te verzetten. Ik zie een spotje van een jongen die van de trap valt en de familiefoto op zijn hoofd kreeg en daarna, terwijl hij recht in de camera keek, zei:
'Allé, dat geloof je nu zelf toch niet?'
Daarna verscheen het nummer voor een hotline voor slachtoffers van geweld en misbruik op het scherm in grote, duidelijk letters. Ik glimlach even.
'Wat een toeval.' mompel ik.
Ik zap en zie een gelukkig gezinnetje. Mama, papa, twee kindjes,... Je kent het wel.
Zo waren we vroeger ook. Gelukkig. Maar het leek al zo lang geleden dat ik soms twijfelde of mijn herrineringen wel echt waren.
Nu kon ik mijn vader moeilijk al glimlachend inbeelden. Ik durf er om wedden dat hij al jaren niet meer heeft geglimlacht. Dat geeft eigenlijk niet. Ik glimlach ook niet meer. Allesinds niet oprecht... Niet meer sinds ik mijn tweelingbroer kwijt ben...
Hallo, mijn naam is Wilhelm "Bill" Kaulitz en welkom in mijn leven

Reacties:

Boogschutter zei op 19 aug 2013 - 16:53:
Wou echt goed
Xxx cintha