FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Kleutertranen

Hier had ik geen rekening mee gehouden.
Hier had ik absoluut geen rekening mee gehouden.
Coliss was druk bezig met de papieren die op de grond gevallen waren op te rapen. Ik kon me op dit moment niet bewegen. Ik dacht aan mama.
Ik dacht aan papa.
Ik dacht aan Trelb.
Ik wierp een blik op mijn slanke vingers. Voorzichtig durfde ik ze te bewegen. Nu mijn hele wereld onder mijn voeten vandaan was gerukt, had ik houvast nodig. Mijn vingers tastten in mijn broekzak. Daarin hadden mijn twee kostbaarste bezitten gezeten. De dennenappel van mijn thuis en een oud verfrommeld kaartje met daarop het gedicht van mijn moeder dat ze voor mijn zesde verjaardag had geschreven.
Ook al was ik de dennenappel kwijtgeraakt in de storm, het kaartje had ik nog. Nu had ik even behoefte aan iets vertrouwds.
Mijn hart sloeg een tel over toen mijn vingers in het niets grepen. Het papier was weg. De laatste tastbare herinnering aan mijn moeder.
Wacht.
Mijn moeder leefde nog.
Ik zou nieuwe herinneringen kunnen krijgen. Ik hoefde haar alleen maar terug te vinden. Haar en mijn vader.
Zachtjes neuriede ik het kleine rijmpje dat me altijd zo dierbaar was geweest voor me uit. Ook al had ik nu de kans om mijn moeder weer te zien, geketend door de boeien van het Capitool, het gedicht had niets van zijn waarde verloren.

Voor mijn lieve, kleine meid,

Wist je dat ik zo trots ben als de zon.
Schijnend over mijn eigen gezin.
Wist je dat ik dit versje verzon.
Voor mijn lieve, kleine vriendin.
Moederliefde verwarmt mijn hart.
Opnieuw weer iedere dag.
Als de wereld mij koud wilde houden.
Verbrak jij de wolken met je lach.
Nu zie ik je al zes jaren lang.
Spelend op mijn schoot.
Voor mijn lieve, kleine meid.
Wat wordt je toch groot.

Tranen zoals je ze alleen bij een kleuter kon zien, stroomden over mijn gezicht. Kleine druppels. Zwakke geluidjes van heimwee. Meer niet. Meer was ook niet nodig want mijn ouders leefden nog. Hoewel, zover je het leven kon noemen. De verhalen over het bestaan van Avoxen waren gruwelijk.
Ik huiverde.
Ik moest ze redden.
Maar dat kon ik niet alleen.
Ik had iemand nodig om me te helpen.
“Coliss?”�
Stilte.
“Coliss, zou je me willen helpen? Ik moet aan Trelb vertellen over het lot van mijn ouders. Het moet. Voordat het niet meer kan.”�
Stilte.
Ik draaide me om. De papieren uit het dossier van mijn familie lagen keurig op een stapeltje op de vloer. Voor de rest was er niets. Geen jongen. Geen blinkende witte tanden in het donker.
“Coliss?”�
Paniek kroop onder mijn stem. Niet nu. Niet nu ik hem het meest van alles nodig had. In de verte hoorde ik een sleutel in het slot van de grote hoofdingang van het Archief klikken. Zware stappen klonken dof op de mat voor de deur. Zacht gepraat in een zwaar Capitools accent galmde in de hal. De medewerkers. Ze waren er.
“COLISS!”�

Reacties: