FanFic.nl

September lullaby [2-Shot]

Lullaby

Drie jaren waren voorbijgegaan sinds de vakantie. Zo perfect als het toen was, zo slecht ging het de laatste tijd. Niet tussen Martin en mij - tussen ons twee was nooit een probleem ontstaan. Ja, zo nu en dan een meningsverschil, maar dat was alles. Het was Martin met wie het slecht ging. Het was zo lang geleden dat ik zijn glimlach en de pretlichtjes in zijn ogen voor het laatst zag. Ik miste het. Mij was altijd verteld dat het je in één keer tegemoet kwam, depressie. Misschien was dat het bij Martin ook wel het geval. Er was niets ergs gebeurd de afgelopen drie jaar. We brachten veel tijd samen door. Na twee jaar leek het langzaam achteruit te gaan met Martin. Ik had hem vaak gevraagd wat er aan de hand was, maar hij wist het zelf ook niet. Nooit. Hij vertelde me altijd dat dat het nog erger maakte, je rot voelen zonder te weten waarom.
‘Ga dan ook geen reden proberen te bedenken,’ had ik hem gezegd. Hij werd met de dag depressiever en barste soms door het minste of geringste in tranen uit. Ik maakte me met de dag meer zorgen om hem. Ik miste de Martin die me drie jaar geleden gekust had. Toen was hij één van de gelukkigste mensen op aarde - of in elk geval, één van de gelukkigste mensen die ik kende.

Laatst leek het alsof hij elk moment in zou kunnen storten. Ik zat bij hem thuis op de bank en volgde elke stap die hij zette, bang dat hij ook werkelijk in zou storten. Hij staarde naar de grond, net zoals hij dat toen deed. Ik wist dat zijn hoofd vol zat met negatieve gedachten, in plaats van met dagdromen.
Ik stond op en liep naar hem toe.
‘Martin?’ zei ik zacht. Hij keek voorzichtig op en ik sloot mijn vingers om zijn polsen. Hij leek ervan te schrikken. Ik liet hem los.
‘Wat is er toch met je…?’ mompelde ik. Hij keek weer naar de grond, maar ik duwde zijn hoofd voorzichtig omhoog. ‘Hey…’
Ik haalde een pluk haar uit zijn gezicht. Martin deed een dappere poging tot glimlachen, maar het lukte hem niet. Ik sloeg mijn armen om hem heen.
‘Wat gaat er nou allemaal om in je hoofd…’ zei ik.
Mijn stem werd gedempt omdat ik mijn hoofd op zijn schouder liet rusten. Na een paar seconden voelde ik hoe mijn wang nat werd. Hij huilde. Ik liet Martin los en loodste hem voorzichtig mee naar de bank, waar ik ging zitten en hem tegen me aantrok. Zijn schouders bewogen op het ritme van zijn ademhaling - onregelmatig, schokkerig. Ik sloeg mijn rechterarm om zijn middel en pakte met mijn vrije hand één van zijn handen vast.
‘S-s-sorry,’ wist hij er met moeite uit te brengen.
‘Waarvoor?’
‘Alles. Jij bent hier en- en-’ Hij stopte even met praten en haalde diep adem. ‘En ik zit hier depressief te wezen. Ik hoor niet depressief te zijn met jou om me heen, Ry,’ zei Martin zacht.
‘Je hoort überhaupt niet depressief te zijn,’ zei ik. ‘Ik wil dat je gelukkig bent. Ik wil weer pretlichtjes in je ogen zien.’
Ik liet zijn hand los en veegde de tranen uit zijn gezicht.
‘Waar heb ik jou aan te danken?’ vroeg hij zacht. Was dat een serieuze vraag?
‘Aan jezelf. Aan je karakter, je liefde. Je uiterlijk. Aan alles wat jou Martin Johnson maakt,’ antwoordde ik.
Deze keer lukte het hem wel te glimlachen. Hij legde zijn hoofd op mijn schouder.
‘Als jij hier nu niet zat dan… dan…’ zei Martin aarzelend. Ik hoorde enige angst in zijn stem, alsof hij bang was zijn gedachten hardop uit te spreken.
‘Dan?’ vroeg ik voorzichtig. Ik moest moeite doen om niet enorm bezorgd te klinken.
‘Dan was ik gek geworden. Maar elke keer als ik… als mijn hoofd overloopt door de negatieve gedachten, sta jij voor de deur, jaag je ze weg.’
Geschrokken liet ik zijn woorden tot me doordringen. Mijn hoofd vulde zich met honderd-en-een vragen. Ik hoorde - en voelde - Martin zuchten.
‘Maar-,’ begon ik, zoekend naar de juiste woorden. Ik merkte dat Martin zijn hoofd voorzichtig optilde van mijn schouder. Ik slikte. ‘Waarom heb je me nooit gebeld? Wat - wat als ik een keer niet op dat moment voor de deur sta?’
Martin haalde zijn schouders op. Ik stond op en ging gehurkt voor hem zitten. Hij staarde naar zijn voeten en ik merkte dat hij moeite moest doen om niet weer in huilen uit te barsten.
‘Ik - ik wilde niet dat jij je zorgen zou maken,’ zei hij na een korte stilte.
‘Alsof ik dat al niet doe,’ zei ik zacht.
‘Je maakt je zorgen om mij?’ vroeg Martin verbaasd. Hij keek me aan. Zijn ogen waren rood van het huilen.
‘Ja. Natuurlijk maak ik me zorgen om jou, gek. Ik houd meer van je dan van wie dan ook. Natuurlijk ga ik me zorgen maken als de pretlichtjes uit je ogen verdwijnen, als je bijna niet meer lacht… En nu al helemaal,’ antwoordde ik, hem recht in zijn ogen aankijkend.
Ik wilde zo graag die pretlichtjes weer zien, die gemeende glimlach. Ik probeerde al zo lang te bedenken hoe.
‘Ryan?’
‘Ja?’ vroeg ik, hem nog steeds aankijkend.
‘Ik houd van je.’
Ik glimlachte. Ik sloot mijn vingers om zijn polsen en trok hem voorzichtig overeind. Hij keek me vragend aan.
‘Heb je nog spullen bij mij liggen?’ vroeg ik.
‘Volgens mij niet. Maar - hoezo?’
‘Je zei dat ik de negatieve gedachten weg wist te jagen, is het niet?’ vroeg ik hem. Ik wist het antwoord al, maar stelde de vraag alsnog. Martin knikte.
‘Misschien… misschien doet het je ook goed om even weg te zijn. Gewoon even de deur uit,’ zei ik.
‘Misschien helpt dat wel, ja,’ zei Martin en ik glimlachte. ‘Ik ga spullen pakken.’
Ik liet hem los en hij rende de kamer uit. Ik hoorde hoe hij de trap op vloog en liep naar de gang.
Niet veel later kwam hij naar beneden gestormd. Hij stopte recht voor me en sloeg zijn armen even om me heen. Na een paar minuten liet hij me los en pakte zijn jas van de kapstok en de huissleutel van een haakje naast de deur. Ik loodste hem de deur uit, die hij op slot deed zodra deze dichtviel. Hij liet de sleutel in zijn broekzak glijden en draaide zich om. Ik pakte zijn handen vast en liep achteruit het trappetje bij de deur af. Ik viel nog net niet achterover. Martin gniffelde en ik stond stil, waardoor hij met zijn hoofd tegen het mijne knalde. Ik drukte mijn lippen op die van hem en voelde hoe hij mijn handen losliet en zijn armen om mijn nek sloeg. Na een tijd zo gestaan te hebben lieten we elkaar los en liepen we naar de auto. We stapten in en reden weg. Weg van hier, terug naar waar het begon.

Reacties: