FanFic.nl

See you in the dark

Hoofdstuk 9

Ik wist niet wat er in mijn eten had gezeten, maar alles werd wazig. Mijn ogen voelen zwaar. Mijn lichaam vermoeid. Alles tintelde. Toch probeerde ik wakker te blijven. Ik was al een keer in slaap gevallen en dat deed me niet goed. Daarnaast voelde ik me niet geheel op mijn gemak met het idee dat ik overdag lag te slapen en zij van alles aan het doen zijn voor één of ander ritueel en waar ik waarschijnlijk onderdeel van was. Al snel voelde ik dat ik de strijd ga verliezen. Mijn ogen vielen steeds vaker dicht, en gingen steeds later open. Nog geen vijf minuten later was ik compleet weg en begon de nachtmerrie.
Vermoeider dan toen ik in slaap viel, opende ik mijn ogen. Het eerste wat me opviel is dat ik niet al een bolletje opgerold lag, iets wat ik altijd doe als ik vrij lig, maar gestrekt. Dat ik niet in mijn kooi zat, maar binnen in een tent, leek niet meteen tot me door te dringen. Echter zodra ik het merkte, gierde de adrenaline door me heen. Ik probeerde mijn armen en binnen te bewegen, al kom ik er al snel achter dat dat niet ging zoals ik willen dat dat zou gaan. Ik had iets vrijheid met mijn benen en armen, maar niet veel door de korte ketting waarmee ik aan de pijlers van het bed vast zat gemaakt. Voor een tentenkamp hadden ze nog best goede materialen om iemand vast te binden.
Na weet ik het hoe lang te rammelen en te schreeuwen gaf ik het op. Wat dacht ik trouwens wel niet, dat iemand me zou komen redden? Ik moest vast gek zijn geworden. Dan was dat allang zijn gebeurd als iemand dat wilde. Gespreid met mijn armen en benen lag ik daar maar een beetje te liggen en naar het tentdoek te staren. Overal was geborduurd en waren plonsjes aan vastgemaakt. Het zag er nog best gezellig uit, als ik hier niet vastgebonden had gezeten, maar vrijwillig. Al zou ik hier nooit vrijwillig naartoe zijn gekomen. wie wil er nou vrijwillig naar een groep weerwolven?

Na een tijdje kwam er eindelijk iemand binnen. Zonder zich te generen begon hij me uit te kleden, al stribbelde ik behoorlijk tegen. Wat me echter het meest verwonderde is dat hij er niets tegen deed. De andere als ik tegenstribbelde hielden me met meer vast of zo, mij hij bleef kalm doorgaan alsof er niets aan de hand was. Zodra ik naakt voor hem lag, kreeg ik de rillingen. Hij kon alles met me doen nu. Iets wat ik niet zo’n prettig idee vond. Echter hij deed niets, niets ergs althans. Hij begon me weer gewoon aan te kleden, al dan wel in de meest bizarre kleren die ik ooit gezien heb, als je ze al kleren kon noemen. Niet veel later had ik alleen een modderkleurig topje aan met allemaal gekleurde figuurtjes erop. Het topje haalde maar net de boven- en onderkant van mijn borsten. Daarnaast had ik in zo’n zelfde kleur met print een kort rokje aan. Ik vond het afschuwelijk, al was ik ook al lang blij dat ik iets aan had gekregen opnieuw. Toch vond ik het rokje niet zo’n leuk idee. Het is naar mijn idee veel te kort en waait bij het geringste omhoog. Iets wat ik liever niet heb als ik daar net als Quinn midden op dat veld kom te staan. Voor ik het wist was ik weer alleen in die kamer.

Vijf grote, sterke mannen kwamen binnen, een iets kleinere liep nog achter hun aan met een soort davidster van hout. De vijf mannen liepen regelrecht op mij af. Even ongegeneerd als diegene die me had omgekleed greep één van de vijf mannen mijn middel vast, terwijl de andere ieder een pols of enkel losmaakte. Zodra ik los was, spartelde ik meteen tegen. Al was de man die me vast had vele malen sterker dan ik. Hoe dat kon wist ik niet. Zover ik wist waren vampieren sterker dan weerwolven, maar ja. Hij sjouwde me met gemak naar het davidster en plaatste me daarvoor. De overige vier mannen begonnen meteen mijn polsen en enkels weer vast te maken. Uiteindelijk werd ook mijn hoofd vastgemaakt aan de bovenste punt van de ster. Zo liepen ze met me weg door de bossen. Op weg naar het open veld waar alles zou beginnen. Waar het leek alsof mijn einde zou naderen.
Overal klonk tromgeroffel en gefluit toen ik het veld op gedragen werd. Iedereen was stil en keek aandachtig naar me, alsof ik levensgevaarlijk was. Of werden er zo meteen gevaarlijke dingen gedaan? Dat zou sowieso verklaren waarom iedereen zo ver weg stond. Ruw werd ik weer terug in de werkelijkheid geplaatst doordat de ster waar ik aan vast zat ruw aan de rond werd gepind. Ik stond recht tegenover Quinn, wie er niet goed uitzag. Tussen ons in stond een tafeltje met een of ander relikwie erop. Ik had geen idee waarvoor. Rechts van ons, de kant waar de zon steeds verder naar omlaag ging, stond een paal met een rode edelsteen erop, recht in de baan van waar de zon naar beneden zou gaan. Zou de zon er doorheen moeten schijnen voor iets? Daar kwam ik snel genoeg achter. De zon was er bijna. Alles hield op. Iedereen keek gespannen toe. Voorzichtig kwamen de eerste zonnestralen door de kristal op het relikwie. Wat er toen gebeurde kon ik niet meer beschrijven. Quinn zijn ogen werden even rood als die van het relikwie. Ik voelde me heel raar. In de verte hoorde ik gegrom. Mijn ogen leken als gehypnoseerd door het relikwie. Het had de meest mooie kleuren. Zonder dat ik er erg in had, had Quinn zich al losgerukt en was ik daar ook mee bezig. Ik dacht dat hij kwam helpen, daarentegen kwam hij steeds dichterbij. Ik voelde zijn adem overal. Angst en adrenaline gierde door mijn lijf. Ik probeerde me nog harder los te rukken. Weer hoorde ik dat gegrom in de verte, al was het wel dichterbij gekomen. Toen ik een gil wilde slagen, werd er ruw een hand voor mijn mond gedaan. Ik rammelde nog harden. Sloeg toen een harde gil die goed te horen was. Ik voelde nog iets hards op mijn hoofd, toen viel ik weg.

Hey mensen
Dit is al weer bijna het einde
Hier na nog één hoofdstukje en een epiloog
Love

Reacties: