FanFic.nl

Brownsville Academy; Another Love Story

Chapter 19

APOV


´We hadden je gewaarschuwd! Het is niet verstandig om hier te blijven, Avan!´ schreeuwde Cindy histerisch. ´Het wordt letterlijk je dood!´
Aan haar dtem kon ik horen dat ze elk moment in huilen uit kon barsten. Ik antwoordde niet, en liep in plaats daarvan naar boven, en smeet de kamerdeur achter me dicht. Hoe konden ze van mij verwachten dat ik zomaar ga verhuizen? Natalie, de liefde van mijn leven, achterlaat? Ik zuchtte gefrustreerd. Ik was in tweestrijd. Het ene deel van mij was woedend en wilde kosten wat het kost bij Natalie blijven... En het andere deel vond mij egoistisch, want mijn dood was niet zomaar een persoon minder. Het was het uitsterven van een soort, en de ondergang van een hele planeet. Het was mijn taak om de laatste krachten niet in handen van de vijand te laten vallen. Uitgerekend í­k. Ik voelde een bonsende koppijn opkomen, waarvan ik zeker dat het afkomstig was van mijn gave. Normaal gesproken kreeg ik geen pijn als mijn gave me een melding gaf, maar aangezien de Ravencurse zo dichtbij was, leek mijn gave... gestresst. Ik deed mijn vingertoppen tegen mijn slapen, en ademde rustig in en uit. Ik probeerde me te focussen op wat mijn gave me wilde vertellen. Kom op... Kom op! Ondertussen brak het zweet uit op mijn voorhoofd, en het enige wat ik zag waren zwarte vlekken die verschenen en verdwenen. Net of ik ging flauwvallen, maar dat was niet de bedoeling. Plotseling hoorde ik een stem, luid en duidelijk, alsof diegene vlak achter me stond. Nee! Laat me los! Ik herkende de stem. Een meisjesstem. Het was de stem van Natalie. Ik stond abrupt op, en keek zoekend om me heen naar mijn telefoon. Natalie? Natalie? Waar ben je? WhatsAppte ik haar. Natalie kennende antwoordde ze normaal gesproken altijd gelijk, omdat ze haar telefoon altijd in haar broekzak had en ze hem voelde trillen als er iemand tegen haar praatte. Normaal gesproken... maar dit keer antwoordde ze niet. Wat was er aan de hand? Het betekende niets goeds, dat was in elk geval zeker. Aangezien mijn gave zich onrustig gedraagde ging ik uit van het ergste. Ik stormde de trap naar beneden, en rende naar de voordeur toe, maar John hield me tegen. ´Waar ga je naartoe?´ vroeg John. Hij keek me onderzoekend aan. ´Natalie is in gevaar.´ hijgde ik buiten adem. Niet omdat ik moe was, maar omdat de adrenaline door mijn aderen gierde. ´Avan, dat kan niet. Het is buiten te gevaarlijk voor je, jongen.´ zei hij. Robbie en Cindy verschenen ook op de gang, en keken ons aan.
´Daar gaat het nu niet om!´ snauwde ik. ´Ik zit hier verdomme al weken gevangen! Natalie is in levensgevaar, en jullie verwachten dat ik hier nog een week ga zitten niksen?!´
´Avan...´ begon Cindy. Ik negeerde haar volkomen en richtte me op John.
´Laat me er langs.´ zei ik tegen John, en ik keek hem recht in de ogen aan met een vastberaden blik in mijn ogen.
´Nee.´ zei hij simpelweg. ´Het is onze taak om je te be-´
´Hou toch op met die bescherm onzin!´ schreeuwde ik. Dat gezeur begon me zwaar op mijn zenuwen te werken. ´Ik ben de laatste van mijn soort. Ik ben geboren om te sterven, ga nou niet doen alsof het iets nieuws is, en of het te voorkomen valt want dat kan niet.´
´Avan, bro, dat weet je ni-´ begon Robbie.
´Dat weet ik wel. Het enige verschil is dat ik het durf te facen, en jullie daar te bang voor zijn. Hoop niet op wonderen, want dat leidt alleen tot teleurstellingen. Mijn leven is niet te redden, maar dat van Natalie wel. Dus laat me erlangs.´ Ik keek John waarschuwend aan, die nog steeds voor de deur stond.
´Avan! Je gaat niet weg!´ riep Cindy half huilend.
´Was jij het niet?´ zei ik langzaam. ´Was jij het niet die zei dat ik niet weg moest rennen van mijn problemen en ze tegemoet moet gaan? Verhuizen klinkt verdacht veel als het ´´wegrennen´´ dat je bedoelde, vind je niet?´
Ik duwde John opzij, en rende de deur uit. Achter me hoorde ik John schreeuwen, maar ik sloot mijn ogen en probeerde het geluid te negeren. Ik begon te rennen, en herinnerde me dat Natalie me had verteld dat ze naar de bibliotheek zou gaan. Ik begon mogelijk nog harder te rennen, en mijn ademhaling raasde zo snel door mijn longen dat ik dacht dat ik zou stikken. Na ik weet niet hoeveel kilometers begonnen mijn spieren tegen te sputteren, maar ik stopte niet. Het grote witte gebouw verscheen eindelijk, en ik bleef even staan en staarde ernaar. Plotseling verscheen er een zwerm zwarte vogels aan de horizon die enorm hoog vlogen. ´Volg de zwarte vogels.´ had mijn vader gezegd, en nu wist ik wat hij ermee bedoelde. De vogels vlogen richting het noorden, en ik rende ze achterna. Hoeveel kilometers had ik al gerend? Vijf? Tien? Twintig? Ik wist het niet, en hoefde het niet te weten ook. Het enige waar ik me nu mee bezig hield was het vinden van Natalie. Hoe verder ik rende, hoe minder gebouwen ik zag. Op een gegeven moment begon ik mest te ruiken, en ik keek naar rechts. Een groot weiland strekte zich uit, tot hoever mijn ogen reikten. In de verte zag ik een huis, die er verlaten uitzag. Ik merkte dat hoe dichter ik bij het huis kwam, hoe zwakker ik werd. En het had niet alleen te maken met de kilometers die ik had afgelegd, nee... De Ravencurse was daarbinnen. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om te vluchten. Ik zal mijn vijanden recht in de ogen kijken, en dat al over een paar minuten. Was ik er klaar voor? Ik wist het niet. Want hoe bereid je je voor op zoiets? Het enige wat ik wel zeker wist, was dat ik Natalie niet zou laten sterven, kosten wat het kost. Ik kwam steeds dichterbij het verlaten boerderijhuisje en zag dat de raven stopten, boven het huisje cirkelend rondvlogen, en dreigende geluiden maakten. Alsof ze me waarschuwden. Toen ik vlak voor het huisje stond begon ik duizelig te worden, en strompelde naar binnen. Het was pikkedonker, en ik hoorde alleen het gesnik van een meisje ergens in de hoek van de ruimte. ´Natalie...´ kreeg ik met moeite over mijn lippen, en ik strompelde met veel moeite richting het gesnik. De Ravencurse was dichterbij dan ooit tevoren, want mijn gave leek een soort van verdoofd, en mijn lichaam slap en futloos. ´Natalie... Ik ben hier. Ik ben er...´ murmurde ik.
´Oh, wat fijn. Nu kan het feestje eindelijk beginnen.´ klonk een zware stem, die - zo te horen - nog geen meter van me af stond. De man tilde zijn hand op en die begon tot mijn verbazing licht te geven. Hij draaide met zijn andere hand cirkels om zijn lichtgevende hand, en ik hoorde hem woorden fluisteren die ik niet kon verstaan. Hij stuurde het de lucht in, en verlichtte nu de hele ruimte ermee. Ik keek naar de man die dat net voor elkaar kreeg. Het was Nevar.
Hij glimlachte op een duistere manier. ´Ik dacht al bijna dat je niet zou komen, maar natuurlijk wel. Natalie is de honing, jij de bij...´mompelde Nevar tevreden, en hij liep cirkels om me heen.
´Oh, ik vergeet mezelf helemaal voor te stellen.´ zei hij met gemaakte beleefdheid. Ik ben geen Nevar, maar Raven. Nevar achterstevoren is Raven, creatief he? Ik dacht dat jij wel slim genoeg was om te zien dat mijn schuilnaam eigenlijk mijn ware indentiteit liet zien. Blijkbaar heb ik je intelligentie overschat, het was ook niet bepaald geniaal om hier naartoe te komen...´ Hij glimlachte sluw toen ik niets antwoordde.
´Hoe is het met Alejandro? Rot hij al aardig weg in zijn graf? Dit was volgens mij niet wat hij bedoelde toen hij zei ´´treed in mijn voetstappen´´. ´ zei Raven, en hij keek me spottend aan.
´Laat mijn vader hierbuiten.´ zei ik met opeengeklemde kaken. En traan brannde in mijn oog.
´Oh, heb ik een gevoelige snaar geraakt?´ zei hij met gemaakte spijt. Hij wendde zich tot Natalie. ´Nu vraag jij je zeker af waarom ik je gekust heb?´ vroeg Raven.
Ik deed moeite om hem niet aan te vallen.
´Nou...´ ging hij verder. ´Als lid een lid van de Ravencurse een mens kust, sterft die onmiddelijk. Alleen door je te kussen, wist ik zeker dat jij Avans zielsverwant was. Niet dat ik er niet van genoten heb, hoor. Je lippen smaken zo zoet als een kers, en hebben ook nog dezelfde kleur... ´ hij liep naar haar toe, en streelde met zijn vinger over haar lippen. Natalie kon hem niet wegduwen omdat haar handen vast gebonden waren aan elkaar.
Ik gromde dreigend.
Raven negeerde me. ´Ik snap waarom Avan zo gek op je is. Dat maakt het alleen maar leuker om je te vermoorden, maar ik moet geduldig zijn. Ik heb jaren gewacht op dit moment dus het moet wel wat spectaculairs hebben, vind je niet?´ Hij woelde door haar haren heen.
´Raak haar niet aan!´ riep ik.
Raven draaide zich met een geamuseerde blik om. ´Als je dit al erg vind...?´ hij barstte in bulderend gelach uit. ´Stormy, Blake, kom erbij. Dit willen jullie niet missen.´ zei Raven, en twee raven vlogen door het raam heen. Het glas brak in een miljoen stukjes, net zoals mijn hart. Ze mochten haar niets aandoen.
De twee vogels veranderden in twee mannen. Beide met zwart haar en rode ogen. Vergeleken met Raven waren de andere twee het dierlijkst qua uiterlijk, al had Raven duidelijk niet het gedrag van een normaal mens.
´Jarenlang heb ik je gezocht, je leek haast van alle planeetbodems te zijn verdwenen. En net toen ik je had, glipte je tussen , mijn vingers door als een stuk zeep, en weg was je.´ hij leek zich even op te winden, maar herstelde zichzelf toen. ´Maar nu heb ik je, en ik laat je niet vluchten dit keer.´
´Ben ik ook niet van plan.´ zei ik fluisterzacht. Ik zag dat Natalie, die nog altijd vastgebonden op de grond zat, me geschrokken aankeek.
´Maak mij maar dood, maar laat Natalie leven.´
Raven keek me een tijd lang in stilte aan. ´Aangezien in lichtelijk opkijk van je moed, zal ik jou eerst vermoorden en daarna je liefje.´ Hij lachte op een sluwe en genadeloze manier. Stormy deden ook mee, en het geluid vulde de verlaten ruimte. De woede in mijn lichaam laaide op, en de adrenaline zorgde voor meer kracht, want ik liep in tegenstelling tot net, vastberaden op hen af. Ze keken me allebei lachend aan, en hielden alle drie hun linkerhand omhoog, en duwden me met een enorme kracht naar achteren. Ik knalde tegen de betonnen muur achter me en de botten in mijn rug kraakten. Ik kreunde van de pijn, en hoorde Natalie gillen. Doodstil bleef ik tegen de muur liggen want elke beweging die ik maakte deed pijn.
´Begin nou niet gelijk te vechten, de sfeer begon net gezellig te worden.´ zei Raven gemaakt bestraffend. Ik antwoordde niet. Het feit dat ik nu op mijn zwakst was irriteerde me mateloos. Ik ging dood vandaag, daar viel niet over te twisten. Plotseling kreeg ik een idee. Ik sloot mijn ogen, en er een verscheen een lichte frons op mijn gezicht. Mijn gave was er nog, ik voelde hem, maar moest hem nu alleen nog maar aan de praat krijgen. Wat niet meeviel met die Ravenfreaks nog geen 5 meter van me af. Maar het ging lukken, ik vóélde het.
Natalie, als Raven mij probeert te vermoorden ren je weg, OK? Je rent tot je veilig bent, en je draait je niet om.
Ik bracht de informatie recht in haar hoofd, zonder mijn stem te gebruiken. Haar ogen maakten contact met de mijne, en ik zag haar bijna onopvallend ´nee´ knikken.
Ik kreunde luid, en rolde met mijn ogen. Ze was koppig, en ik moest er om glimlachen, ondanks de hele situatie. Mijn Natalie, ik zou geen ding aan haar willen veranderen.
´O, Avan!´ riep Raven
Ik schrok. Had hij door wat ik deed?
´Ik vergeet je wat te laten zien.´ zei hij. Hij liep het huisje uit, en ik zag dat Stormy en Blake ons nauwkeurig in de gaten hielden toen Raven even weg was. Hij kwam even later weer binnenlopen met zijn handen vol met moordwapens. ´Kijk eens aan,´ mompelde hij, en hij gooide de wapens neer op het hooi dat in een bergje in de hoek stond. Hij keek ernaar alsof het zijn grote liefdes waren.
´Het heeft een tijdje geduurd voor ik deze hele verzameling bij elkaar had, maar het was iedere seconde waard.´
Hij pakte een grote ijzeren staaf. ´Wat vind je van deze?´ vroeg hij, en hij bekeek mijn gezichtsuitdrukking nauwkeurig.
Ik deed net of het aanzicht van een psycho met een ijzeren staaf in zijn hand me niets deed. Raven trapte erin. ´Je lijkt niet erg onder de indruk, maar dat veranderd. Moet je dit eens zien.´
Raven bekeek opnieuw nauwkeurig mijn gezichtsuitdrukking, en leek dit keer tevreden toen ik naar adem snakte. Hij had een enorme machinegeweer in zijn hand.
´Dit is de real deal...´ mompelde Raven terwijl hij gebiologeerd naar het wapen keek. ´Hiermee kan ik tig kogels afvuren per minuut, en een schot van dichtbij kan je schedel tien meter de lucht in laten schieten.´
Ik rilde en ik hoorde Blake en Stormy lachen. Natalies ogen ontmoetten de mijne en haar blik zei genoeg. Het was voorbij. Er was geen ontkomen meer aan.
´Maar beste Avan, het zijn niet de wapens hier die een einde gaan maken aan je armzalige leventje.´ zei Raven.
Ik keek hem verward aan. ´De machinegeweer, de ijzeren staaf, de andere pistolen...Ze symboliseren enkel de kracht die mijn gave nu heeft. Al die wapens bij elkaar zijn niets vergeleken met mijn gave.´ Hij glimlachte.
Blake en Stormy fluisterden wat tegen Raven, en hij was even afgeleid. Ik greep mijn kans.
Natalie... Als hij me zo gaat vermoorden: Ren weg en kijk niet om.
Ze keek me expres niet aan en een steek van mijn in mijn hart vertelde me dat er een traan in haar ogen opwelde.
Natalie, kijk me aan.
Geen reactie.
Natalie, kijk naar me.
Haar saffieren ogen die fonkelden keken me aan. Haar blik vol verdriet. Toen ze haar ogen sloot, biggelde er een dikke traan over haar wang.
Natalie... Het spijt me. Het spijt me dat je dit mee moet maken... Het spijt me dat ik verliefd op je ben geworden, het mocht niet en dat wist ik donders goed. Het spijt me dat ik als een verdwaalde je leven binnen ben komen wandelen... Het spijt me zo...Inmiddels begonnen mijn ogen ook nat te worden. Ik zorgde voor alle moeilijkheden in haar leven, ik zorgde voor alle pijn. En ik... zal ook de reden van haar dood zijn.
´We zijn er uit!´ riep Raven enthousiast. ´We vermoorden jou eerst.´ hij keek naar mij.

NPOV


Ik hoorde Avans gekreun van pijn, en Ravens koude, kille stem die ervoor zorgde dat ik spontaan kippenvel kreeg. Ik zag dat Raven, Blake en Stormy Avan naderden en mijn adem stokte in mijn keel. Het ging gebeuren en er was niets dat ik kon doen... Maandenlang dachten Avan en ik dat we een gewoon stel konden zijn maar het lot bepaalde, en dit was het resultaat: Ik zittend op de grond, toekijkend hoe Avan word vermoord. Totaal machteloos. Maar plotseling realiseerde ik me wat. ´...als een lid van de Ravencurse een mens kust, sterft die onmiddelijk.´ had Raven gezegd. Ik leefde nog. Raven had mij gekust. Was ik dan niet menselijk? Kon ik nog wat doen om ervoor te zorgen dat Avan niet vermoord werd. Ik keek om me heen, het boek, waar was het boek?! Hij lag verderop op de grond, achter de Ravencurse. De Ravencurse vond het blijkbaar niet interessant genoeg om te lezen, dus had í­k er wel wat aan? Ik kroop onopvallend richting het boek, maar ik kwam niet veel verder. Niet alleen doordat ik met vastgebonden armen niet goed kon kruipen, maar ook doordat de Ravencurse een onzichtbaar schild hadden gemaakt om mij heen. Ik stootte mijn hoofd. ´Au!´ riep ik. De Ravencurse merkte het niet. Ik ging weer achterover zitten en de realiteit gaf me een klap in het gezicht. Er was niets wat ik kon doen. Het laatste vlaagje hoop vervloog, en alle misery vulde mijn lichaam en ook mijn ogen want er biggelde alweer een traan over mijn wang. Verderop zag ik Avan met een beheersde blik in zijn ogen de Ravencurse aankijken, die steeds dichterbij kwamen. Zijn gezicht toonde geen enkele emotie, voor mij waarschijnlijk. Avan kennende wilde hij mij niet laten zien dat hij het moeilijk had. Om mij niet meer pijn te bezorgen. Maar ik hoefde geen bange grimas te zien om te weten dat zijn hart tekeer ging. Net zoals het mijne.
Raven, Blake en Stormy tilden alledrie hun beide handen op en vormden met z´n drieeen een enorme zwarte lichtbol in de lucht die op de een of andere manier oogverblindend licht gaf. Ze deden hun handen alledrie abrupt omlaag en wezen naar Avan. De enorme lichtbol kwam in hoge snelheid op Avan af en raakte hem vol op de borst. De kracht kwam zo hard op hem af dat de muur waartegen hij aan lag brak.
Stilte.
Avans ogen waren open, maar zijn blik glazig. Ik wilde het niet geloven, ik kón het niet geloven... Maar het was zo.
Raven, Blake en Stormy juichden triomfantelijk en lachten breed toen ze keken naar Avans... lijk. Ik strompelde half struikelend richting Avan. Het schild was verdwenen. Net zoals mijn levenslust. ´Avan, Avan!´ snikte ik, en ik bewoog zijn lichaam heen en weer.
Hij toonde geen enkele teken van leven.
´Avan! Nee! Laat me niet alleen! Dit kun je niet maken, nee! Niet doen, niet doen... Nee...´ mijn stem werd steeds zachter en stierf weg.
Ik legde mijn hoofd op zijn borst.
Geen ademhaling.
Geen hartslag.
Geen tekenen van leven.
Er was niets wat ik nog kon doen...
Avan was dood.

R.I.P
Avan Alejandro Bohorquez
1994 - 2012
Dit was het dan...
Avan is dood... Maar overleeft Natalie het wel?
Niet elk verhaal heeft een happy end...
Ik ben er zelf een beetje stil van...

Reacties: