FanFic.nl

Scherven

Stole my heart

Honderden aan het plafond bevestigde lampen verspreidden hun kleuren door de zaal, knipperden in zo’n rap tempo dat het nauwelijks waarneembaar was, flitsten oogverblindend, zodat menig bezoeker de ogen toekneep. De eerste keer, de tweede keer. Daarna was het normaal en bleven de ogen gewoon open. Ze waren eraan gewend, de vaste bezoekers. Evenals aan de dreunende muziek, die elke dag hetzelfde was, waardoor iedereen het kende. Dat was de bedoeling, dat iedereen het kende.
Joy kende het ook. Ze kende elk liedje, elke noot, elke seconde. Niet dat ze het zich realiseerde. Niet dat ze er iets om gaf. Het was gewoon zo. De muziek wist haar niet meer te verbazen. Al jaren niet meer. Zelfs de nieuwe liedjes waren hetzelfde als de oude. Zelfs de remixen waren hetzelfde als de originele versies. Alles was hetzelfde. Altijd. De muziek en de lichten en het publiek. Joy zelf. Joy was altijd hetzelfde. Uit op geld en verdovende middelen. Joan was er niet, die kwam over het algemeen op andere manier aan klanten. Paul was er wel, ze had hem gezien, een glimp van hem opgevangen. Een gezicht in de mensenmassa, een blonde pluk haar naast alle andere blonde plukken haar. Ze herkende hem wel, natuurlijk herkende ze hem. Hij had haar niet gezien. Althans, niet toen zij hem zag. Zijn ogen waren niet op haar gericht en het stoorde haar. Hij hoorde haar te geven wat ze wilde, zelfs zonder dat ze erom vroeg. Hij hoorde haar aandacht te geven, ook als ze hem afwees. Hij had het recht niet haar te negeren.
Dus had hij haar niet gezien. Zo simpel was het.
Ze hing aan de bar, een glas wodka in haar handen. De barman kwam recht tegenover haar staan, boog zich voorover, fluisterde dat ze iets nieuws hadden. Joy knikte en een seconde later gooide de man iets wits in haar drankje, nonchalant alsof het een suikerklontje was. Joy wachtte even, bewoog haar glas lichtjes heen en weer tussen haar slanke vingers. Toen tilde ze het voorwerp op en bracht het naar haar neus, rook eraan, constateerde dat het gewoon normaal rook zoals altijd. Niet dat ze normaal aan haar drankjes rook. Alleen soms. Heel af en toe.
Voorzichtig nam ze een slok, nieuwsgierig naar de invloed die de witte substantie op de smaak zou hebben. Er was geen invloed. Er was geen verschil. Ze dronk het glas leeg zoals ze al haar glazen leegdronk, terwijl de drank langzaam warmte door haar lichaam verspreidde. Tergend langzaam, maar het was niet haar eerste glas. Ook niet haar tweede of derde. Toen het glas geheel leeg was, zette ze het terug op de bar en draaide haar rug ernaartoe, zich afvragend wat de witte substantie met haar zou doen. Ze voelde niets, maar wist ook dat het waarschijnlijk even zou duren. Ze nam het vertrek in zich op, met het hoge plafond en de flikkerende lichten en de kleuren en de reclameposters en de versieringen. Het zag er goedkoop uit, maar dat deed er niet toe. Er kwam precies het goede slag mensen om geld aan te verdienen.
‘Wil je iets drinken?’ hoorde het meisje een stem naast haar zeggen. Ze draaide zich om en keek recht in het bekende gezicht, de bekende stem. De donkerblauwe ogen keken haar afwachtend aan. Ze meende een sprankje hoop te bekennen in de irissen, maar ze was er niet honderd procent zeker van.
Ze knikte.
‘Wat wil je?’ vroeg hij haar.
‘Doe mij nog maar zo eentje,’ liet Joy de barman weten, zonder antwoord te geven op Pauls vraag.
‘Zo’n wat?’ vroeg hij.
‘Gewoon, wat ik net ook had.’
‘Wat had je net dan?’
Joy haalde haar schouders op. De barman bracht haar nog een glas met wat er voor Paul uitzag als doodnormale wodka. Hij kende haar al wat langer en begreep dat er iets in zat, maar kon de moed opbrengen te vragen wat het was. Hij had haar al zolang niet gesproken. Het liefst nam hij haar gewoon weer mee naar huis.
Ze zou niet mee naar huis gaan. Op de één of andere manier wist ze dat. Niet dat ze niet wilde, niet dat hij niet wilde. Het zou gewoon niet gebeuren. Soms gebeurden dingen niet. En soms wel.
Ze nam een slok van haar drankje en luisterde hoe Paul voor zichzelf ook iets bestelde. Cola. Waarom dronk hij cola? Hij was Joan niet, hij dronk zelf ook. Waarom dronk hij niet? Ze vroeg het niet. Ze zei niets, en hij leek niet van mening dat een uitleg nodig was. Terwijl ze daar zo zaten, met zijn tweeën, drinkend van hun eigen drankjes, begon Joy langzaam te voelen hoe ze licht in haar hoofd werd. Ze begon zich langzaam te realiseren dat alle kleuren zich samen begonnen te voegen, dat de beelden op haar netvlies zich verscherpten en verzwakten, naar gelieven, zonder enige regelmaat of een patroon. Het gebeurde gewoon. Het geluid begon te verzwakken en ze kon de verschillende gesprekken en de kreten en de muziek niet meer van elkaar onderscheiden. Ze hoorde Pauls stem, maar kon zijn woorden niet omzetten tot iets wat begrijpelijk was. Ze glimlachte en keek naar hem. Hij keek ook naar haar, maar hij glimlachte op zeker niet. Ze kon niet opmaken wat voor emotie er op zijn gezicht stond, niet precies. Maar het was zeker niet positief. Ze hield niet op met glimlachen. Het maakte haar niet uit.
Ze vroeg zich af wat er in haar drankje zat. Ze wist dat hij het zich ook afvroeg. Ze hoorde hem in gesprek met de barman. Ze hoorde schreeuwende stemmen. Ze hoorde muziek en gedreun en geruis en een hele hoge piep. Alles smolt samen en het was onmogelijk te begrijpen wat er om haar heen gebeurde. Alles begon te draaien. De kleuren draaiden door elkaar heen, Pauls gezicht was er twee keer en drie keer en een half keer en ondersteboven. Ze sloot haar ogen om de duizeligheid tegen te gaan, maar het werkte niet. Haar handen grepen de bar krampachtig vast en ze opende haar ogen weer. Angst. Het was angst op Pauls gezicht en ze zag het, heel even, een fractie van een seconde, voor alles opnieuw begon te draaien en ze haar ogen weer dichtkneep. Het draaide gewoon door, alles draaide gewoon door, ook met gesloten ogen. Ze hoorde Paul haar naam roepen, van heel ver weg. Heel ver weg. Steeds verder weg. Het draaien ging steeds sneller en ze had het gevoel dat ze over moest geven, maar ze wist niet wat ze eraan moest doen en dus deed ze niets. Ze zat daar alleen maar, met haar vingers om de bar geklemd. Ze voelde hoe Pauls armen zich om haar middel sloten, ze hoorde haar naam. Haar naam stierf weg, langzaam. Ze begreep het niet meer. Ze snapte niet meer wat de woorden betekenden. Het was alsof ze de taal niet meer beheerste. Alsof de naam haar naam niet was. Alsof ze wel in haar stoel zat, maar niet zichzelf was. Een ander lichaam, de gedachten van iemand anders. Haar naam was haar naam niet meer. Dat was het laatste wat ze zich realiseerde voor het draaien stopte en alles zwart werd voor haar ogen, alles stil werd in haar hoofd.
Haar naam was haar naam niet meer.

Sorry dat het zo lang duurde,

ik was het helemaal vergeten.

Reacties: