just a movie

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » One Direction » just a movie » thirty two

just a movie

Geschreven door:

ZoeyRedbird

Onderdeel van:

just a movie

Laatst bijgewerkt:

30 juli 2012 - 0:26

Aantal woorden:

757

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

312

thirty two

Feel the rain on your skin No one else can feel it for you Only you can let it in No one else, no one else Can speak the words on your lips Drench yourself in words unspoken Live your life with arms wide open Today is where your book begins The rest is still unwritten... Natasha Bedingfield - Unwritten

Voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. Mams had me een envelop gegeven die ik pas in Londen mocht open maken. Phoebe wilde al meteen weten wat er in zit, maar ik hield me aan mijn belofte. Ik zou de envelop pas open maken in Londen. Ik was best benieuwd naar de inhoud. De envelop was redelijk zwaar. Alsof er 5000 pond in zat ofzo. In briefjes van 1 dollar. Je snapt wat ik bedoel. Toen we in Londen landen brachten we eerst onze koffers naar het hotel dat Esther en Robin voor ons hadden geboekt. We pakten alles in een recordtempo uit en om 12 uur plaatselijke tijd zaten we in de starbucks. Phoebe met een ijskoffie en ik met een chocolademuffin. Ik weet het, in een starbucks moet je koffie drinken. Maar ik hield niet van koffie, dus hield ik het bij de muffin. Ik opende de envelop. Het eerste wat ik zag was een briefje. Het was het handschrift van paps. Er stond: Om iets leuks van te kopen, en voor alle vakantie's met ons. Ik keek verder en zag er enorm veel geld in zetten. Eenmaal terug in het hotel telde ik hoeveel het was. Het was gewoon freakin' 6000 pond. 6000. Mijn ouders waren gek geworden. Helemaal gek. Wie geeft er nou 6000 pond aan 2 meiden die graag shoppen en een week in Londen zijn? Niemand met een gezond verstand. Voor zover ik wist in ieder geval. En wat doen 2 meiden die er net achter komen dat ze enorm rijk zijn. Die zich dan ook nog eens in Londen bevinden? Juist, shoppen. Ik had nog geen idee hoe ik alles mee naar huis ging nemen. Waarschijnlijk moest ik alles naar mezelf toesturen en dan hopen dat het goed aankwam. Toen we terugkwamen in onze hotelkamer was ik 3 broeken, 6 shirtjes, een vestje en een trui rijker. En vergeet de schoenen niet. Ik hield van schoenen. Als ik zo door ging moest ik mezelf 2 vrachtwagens sturen. Phoebe was iets minder los gegaan. Met de schoenen dan, qua kleding had ze hetzelfde als ik. Alleen anders. Als je snapt wat ik bedoel.

Waarom vloog de tijd in Londen zo snel voorbij? Kwam het misschien doordat ik in een andere tijdzone zat? Of kwam het omdat Londen zo geweldig was. Anyway, het leek wel alsof het binnen 3 seconde zaterdag was. Ik trok mijn nieuwe, donkergroene skinny jeans aan met een wit hemdje met de Amerikaanse vlag. Phoebe had een spijkerbroek aan, een zwart hemdje en een colbertje. Ze zag er geweldig uit. Dat zei ze ook over mij. Ik vlocht mijn haar en stopte mijn mobiel in mijn zak. De sleutels van het hotel gaf ik aan Phoebe, die nam haar tas mee. De taxi toeterde ten teken dat hij klaarstond. Op mijn afgetrapte all stars rende ik naar buiten. Phoebe volgde me met haar blauwe vans. In de taxi bekropen me allemaal nare gedachtes. Wat als de jongens alleen maar deden alsof? Dat ze me uitlachten omdat ik zo leuk reageerde. Dat ze me raar vonden omdat ik uit het niets contact op zocht. Zouden ze veranderd zijn? Hoe zou Lyam zijn? Zou hij nog steeds naar zeep ruiken? Zouden ze gegroeid zijn? Zou Alex nog steeds zoveel eten? De vragen bleven maar komen. Phoebe probeerde me te relaxen, maar het werkte niet. Ik bleef stressen. Toen we ons melden, ok Phoebe meldde ons, ik kreeg geen woord uit mijn keel, bracht een vrouwelijke beveiliger (een beveiligster??) ons naar de jongens. Het was een heel doolhof. Net als Lyams ogen. Waarom moest ik die vergelijking nou weer maken? Links, rechts, rechtdoor, Middentak, recht, recht, nog een kee rechts, links, rechts en nog een keer links. Of zoiets. Ik weet het niet precies meer.
'Willen jullie kloppen?', vroeg ze vriendelijk. Waarschijnlijk zag ze me aan voor een enorme fan of zoiets. Ze wist waarschijnlijk niet dat ik met Lyam gezoend had. Dat was maar goed ook. Dan wist iedereen waarschijnlijk dat ik eraan kwam. Ik had expres niks op twitter gezet en al helemaal niks tegen de jongens verteld. Ik wilde dat de verassing groot was. Na een tijdje pakte Phoebe mijn hand vast en klopte ermee op de deur. Ze bleef maar kloppen.
'Ik kom al, ik kom al', hoorde ik Alex roepen. Hij opende de deur. Het eerste wat ik zag was het pak koekjes dat in zijn hand aanwezig was. Zijn mond zat ook vol met koekjes die er een voor een uit vielen.